Η «New Star», τιμώντας τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες των γυναικών προβάλλει στους κινηματογράφους «Αλκυονίς» και «Στούντιο», 15 σπουδαίες ταινίες, σπουδαίων δημιουργών.

Μια η ταινία από την Ιρλανδία: «Το κορίτσι ταξιδιώτης» - «Pavee Lackeen» - (2005) σε σκηνοθεσία Πέρι Ογκντεν, παρουσιάζει ένα τολμηρό πορτρέτο μιας περιθωριοποιημένης κοινωνίας, που ζει τριτοκοσμικά σε μια σύγχρονη και «ευημερούσα» ευρωενωσιακή χώρα.

Τρεις οι ταινίες από την Ιαπωνία: «Η γυναίκα στους αμμόλοφους» (1964) του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα με θέμα ένα αρχέτυπο ανδρόγυνο που σκάβει τους αμμόλοφους, καθώς υποτίθεται ότι έτσι προστατεύουν το αόρατο γειτονικό χωριό. Για ποια κοινωνία θυσιάζονται, γιατί υπακούουν στις επιταγές της; Οταν αποφασίζουν να αντισταθούν, αντιλαμβάνονται ότι είναι αδύνατον να διαφύγουν...

Επεται το αριστούργημα του δάσκαλου Κέντζι Μιζογκούτσι «Σταυρωμένοι Εραστές» (1954), βασισμένο σε θεατρικό του Μονζεαμόν Τσικαμάτσου και το «Μια γυναίκα ανεβαίνει τη σκάλα» (1960) του Μίκιο Ναρούσε. Τρυφερό γυναικείο πορτρέτο, διακριτική, μελαγχολική ματιά στη σύγχρονη Ιαπωνία.

Τρεις οι σοβιετικές ταινίες: Το κλασικό βωβό αριστούργημα «Η μάνα» (1926) σε σκηνοθεσία Βσέβολοντ Πουντόβκιν, μεταφορά στο σινεμά του πασίγνωστου λογοτεχνικού έργου του Μαξίμ Γκόρκι, «Ζόγια» - «Zoya» (1944) σε σκηνοθεσία Λεβ Αρνσταμ, η κινηματογραφική μεταφορά αληθινής ιστορίας για μια από τις πιο αγαπημένες εθνικές ηρωίδες της Σοβιετικής Ενωσης κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Τέλος, μια ακόμα αντιφασιστική ταινία γυρισμένη προτού λήξει ο Πόλεμος. Προπαγάνδα με τραχύ λυρισμό «Το Ουράνιο τόξο» (1944) σε σκηνοθεσία του Μαρκ Ντονσκόι. Από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες διεθνώς στην ιστορία του σοβιετικού σινεμά.

Μια η ταινία από τη Ρωσία σε σκηνοθεσία Αλεξάντερ Σοκούροφ. «Αλεξάνδρα» (2007) ο τίτλος της και θέμα της η γιαγιά Αλεξάνδρα Νικολάεβνα που έφθασε στα ρώσικα στρατόπεδα της Τσετσενίας να δει τον εγγονό της...

Ακολουθεί μια ιταλική παραγωγή «Η Αντουα και οι Φίλες της» (1960) σε σκηνοθεσία Αντόνιο Πιετράντζελι, με τους Σιμόν Σινιορέ, Εμανουέλ Ριβά και Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.

Σπάνια η δανέζικη «Μέρες Οργής» (1943) του Καρλ Ντράγιερ για τη γυναίκα ενός πάστορα στις αρχές του 17ου αιώνα που κατηγορείται από την πεθερά της σαν μάγισσα. Καταγγελία της μισαλλοδοξίας και του σκοταδισμού, απαγορευμένη από τους ναζί.

Σπάνιο και το αριστούργημα του Χέρμπερτ Μπίμπερμαν «Το αλάτι της γης» (1953). Από τις τολμηρότερες πολιτικές ταινίες του αμερικανικού σινεμά, βασισμένη σε πραγματική απεργία. Αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής της μεξικανοαμερικανικής κοινότητας και τη σκληρή εκμετάλλευσή της από τους βιομηχάνους.

«Λουτσία» (1968) τιτλοφορείται το σπονδυλωτό αριστούργημα του κουβανέζικου κινηματογράφου σε σκηνοθεσία Ουμπέρτο Σόλας. Ηρωίδες, γυναίκες με τ' όνομα Λουτσία σε χαρακτηριστικές περιόδους του αγώνα για την απελευθέρωση της Κούβας.

Δύο οι ταινίες από τη Μέση Ανατολή: Η μυθοπλασία συναντά το ντοκιμαντέρ στο μινιμαλιστικό, αυτοσχεδιαστικό οδοιπορικό του Λιβανέζου Φιλίπ Αρακτίνγκι «Κάτω από τις βόμβες» (2007), ενώ

«Το αλάτι αυτής της θάλασσας» (2008) της Ανμαρί Τζασίρ δείχνει την καθημερινότητα των υπό ισραηλινή κατοχή παλαιστινιακών εδαφών.

Τέλος, προσωπικός ο αγώνας που δίνει και καταγράφει η Γαλλίδα ηθοποιός Σαντρίν Μπονέρ για την αυτιστική αδελφή της Σαμπίν «Το όνομά της είναι Σαμπίν» (2007) ο τίτλος της ταινίας.

***

Για τα 82 χρόνια από τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ η «New Star» προβάλλει στο «Στούντιο» αυτή τη βδομάδα 3 αντιφασιστικές ταινίες με ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία και ιστορική τεκμηρίωση: «Ερνστ Τέλμαν, ο γιος της τάξης του» (1954) και «Ερνστ Τέλμαν, ο ηγέτης της τάξης του» (1955) του δάσκαλου Κουρτ Μέτσιγκ και το αριστούργημα του Μιχαήλ Ρομ «Ο Αληθινός Φασισμός» (1965).