Η Ιαπωνία ιεραρχεί την «αξιοποίηση» του στρατού της εκτός συνόρων σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση την απειλεί ξανά (βρίσκεται ουσιαστικά σε ύφεση), μεγαλώνοντας την ανησυχία της ιαπωνικής πλουτοκρατίας. Οταν το 2013 η κυβέρνηση Αμπε μάζευε «συγχαρητήρια» για τους ρυθμούς ανάπτυξης, κορυφώθηκε η προσπάθεια παραπλάνησης του λαού, ώστε να πειστεί ότι κάποια («επεκτατικά») μέτρα, όπως η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων και το τύπωμα χρήματος για να υπάρξει ρευστότητα στην αγορά και να διευκολυνθούν οι καπιταλιστικές επενδύσεις, προωθούνταν για να ωφεληθεί ο ίδιος και όχι η μεγαλοεργοδοσία. Επίσης, καλλιεργήθηκε η αυταπάτη ότι η κρίση και η στασιμότητα, που για πολλά χρόνια χαρακτήριζαν προηγούμενα την ιαπωνική οικονομία, είχαν τελειώσει δια παντός.

Ομως, η οικονομική πολιτική του Αμπε (η γνωστή ως «Αμπενόμικς» που πολλοί χαρακτήρισαν ως «αριστερή» αν και εφαρμοζόταν από μια «δεξιά» κυβέρνηση) ούτε προστάτευσε το λαό, ούτε απέτρεψε και ένα νέο γύρο ύφεσης. Το μόνο που έκανε ήταν να φορτώσει στους εργάτες νέα βάρη και να ετοιμάσει το έδαφος για την επόμενη φορά που το κεφάλαιο θα έκρινε ιδιαίτερα ανησυχητική τη μη αύξηση των κερδών του και θα σχεδίαζε τα επόμενα αντιλαϊκά του βήματα.

Στο όνομα της ανάπτυξης, οι επιχειρηματίες εξασφάλισαν τα τελευταία χρόνια μια σειρά νέα προνόμια, για παράδειγμα, δημιουργήθηκαν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) όπου ισχύουν ευνοϊκές, για την προσέλκυση επενδυτών, ρυθμίσεις. Μόλις λίγες εβδομάδες μετά την επικράτησή του στις βουλευτικές εκλογές του Δεκέμβρη, ο Αμπε ξεκίνησε αμέσως τη νέα μείωση των φόρων του κεφαλαίου, που έχει υποσχεθεί να τη φτάσει κάτω από το 30% (από 34% που είναι σήμερα), όταν είναι ήδη χαμηλότερη από άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Από την άλλη μεριά, για τους εργάτες τα πράγματα κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ενα παράδειγμα είναι η πιο «ευέλικτη» λειτουργία που διασφαλίστηκε για τα συνταξιοδοτικά ταμεία, ώστε οι κόποι μιας ζωής των εργαζομένων να τζογάρονται σε μετοχές. Η «Γουόλ Στριτ Τζούρναλ» έγραφε, σε πρόσφατο δημοσίευμά της, ότι το ποσοστό των «μη τακτικών» εργαζομένων, όσων δηλαδή δουλεύουν με «ελαστικές μορφές απασχόλησης», σκαρφάλωσε το 2014 στο 38%, όταν το 1985 ήταν 16%, επομένως υπερδιπλασιάστηκε σε 20 χρόνια.

Και είναι σαφές ότι η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί με κάθε τρόπο. Πριν μερικές μέρες, ο Αμπε υπογράμμισε σε όλους τους τόνους ότι η κυβέρνησή του είναι αποφασισμένη να προχωρήσει σε «δραστικές μεταρρυθμίσεις», που, όσον αφορά τις αλλαγές στην αγορά εργασίας, θα περιλαμβάνουν μια σειρά ανατροπές. Για παράδειγμα, υπάρχει σκέψη να θεσπιστεί σύστημα ώστε οι εργοδότες να μπορούν να πληρώνουν τους εργαζόμενους όχι ανάλογα με τις ώρες που δουλεύουν αλλά ανάλογα με τα «επιτεύγματα» που σημειώνονται. Δηλαδή, ανάλογα με τους στόχους (δηλαδή κέρδη) που συνολικά η εταιρεία θέτει και κατακτά (και αν τους κατακτά) και την απόδοση κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά, θα καθορίζεται και το πώς θα αμείβονται οι εργαζόμενοι.

Ποιο είναι, λοιπόν, το «succes story» της Ιαπωνίας; Αμείωτη κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης στο εσωτερικό. Βαθύτερη εμπλοκή στις θανατηφόρες, για τους λαούς, «κόντρες» στο εξωτερικό.