Τα αιτήματα των απεργών ήταν αύξηση του μεροκάματου στις 400 δρχ. Αύξηση του επιδόματος εξόρυξης στις 2.000 δρχ. κατά μέτρο εξόρυξης, τοποθέτηση γιατρού στις γαλαρίες.

Τότε το βασικό μεροκάματο των μεταλλωρύχων ήταν 182 δρχ. Πέρα από αυτό έπαιρναν εργολαβίες και πριμ (το τελευταίο όχι όλοι) που ανέβαζαν κάπως τα εισοδήματα. Γιατρός στις γαλαρίες δεν υπήρχε, αν και τα ατυχήματα ήταν συχνά. Στο Στρατώνι βρισκόταν ένας γιατρός του ΙΚΑ και στη Μεγάλη Παναγιά ένας αγροτικός. Και οι δύο είχαν να καλύψουν και άλλα χωριά, διαθέτοντας ελάχιστα μέσα.

Σε περίπτωση ατυχήματος, οι μεταλλωρύχοι ήταν αναγκασμένοι να μεταφέρουν τους τραυματισμένους στη Θεσσαλονίκη που απείχε τουλάχιστον δύο ώρες με ταξί. Ενα από τα προβλήματα σχετικά με την ασφάλεια των εργαζομένων, ήταν και η έλλειψη προστατευτικών μέτρων από τις εκρήξεις των φουρνέλων.

Η ασθένεια που τσακίζει τους μεταλλωρύχους είναι η πνευμονοκονίαση, που τους αναγκάζει να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα με συντάξεις λειψές. Οσους είχαν πληγεί από την πνευμονοκονίαση τους αποκαλούσαν «χαλικωμένους».

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατούσε στα μεταλλεία, είναι τα 151 επαγγελματικά ατυχήματα που καταγράφτηκαν το 1974 στο ιατρείο του χωριού Μεγάλης Παναγιάς - βασικός τροφοδότης εργαζομένων στα μεταλλεία - και τα οποία αφορούν κυρίως τα μεταλλεία.