Ερχεται κάποτε ο καιρός, που υπάρχει ανάγκη να γίνει μέτοχος ο κόσμος, εκείνος που θα σκύψει στα γραφτά της καρδιάς σου, του ασήκωτου βάρους που σύνθλιβε το παιδικό σου στήθος. Σα να 'ναι η μάνα ή ο πατέρας που έχασες στα πρώτα βήματα της ζωής σου, όταν ακόμη η μνήμη δεν είχε συγκρατήσει τη φυσιογνωμία τους. Εξομολόγηση, κυριολεκτικά «imo pectore» (εκ βαθέων).

Ο συγγραφέας Δημήτρης Κηπουρός στο αυτοβιογραφικό «Ταξιδεύοντας σε φουρτουνιασμένο πέλαγος» μεταφυτεύει τα αισθήματά του, τ' απόκρυφα και ματωμένα: «Αυτό που γράφω τώρα, αρχίζοντας την αφήγησή μου, όχι για να προκαλέσω κάποια συμπόνεση. Κάτι τέτοιο δεν το ζήτησα ποτέ. Είχα την περηφάνια μου. Σκέφτομαι μόνο πόσο βαραίνει η απουσία της μάνας και του πατέρα στη σωματική, ψυχική και πνευματική διάπλαση του παιδιού... Ολα τα γειτονόπουλα είχαν τους γονείς τους. Εγώ είχα την ατυχία να χάσω και τον πατέρα μου, προτού τον γνωρίσω. Η θλίψη, η μελαγχολία, το παράπονο, το κρυφό κλάμα είχαν χαραχτεί μέσα μου από τα πρώτα παιδικά χρόνια».

Αρχίζει, λοιπόν, το ξετύλιμα του «μίτου» στο φουρτουνιασμένο πέλαγος της ορφάνιας, της φτώχειας και των τραγικών κοινωνικών αδικιών, στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι. Χωριό του η πολυδοξασμένη Τσαριτσάνη Ελασσόνας κι η κοιτίδα των ολύμπιων θεών να τρέφει τα όνειρα και στην πιο μεγάλη ατυχία του μικρού ορφανού: «Θα κυλήσουν στο διάβα χρόνοι και καιροί, θα δουν τα μάτια μου "πολλών ανθρώπων χώρες", μα αυτό το πρώτο αντίκρισμα της αυγούλας της ζωής μου, θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένο στη μνήμη μου. Κι ούτε θα ματαϊδώ, στ' απέραντου κόσμου το ταξίδι, τόσο βαθύ, καταγάλανο ουρανό, τόσο λαμπρό φως του ήλιου, όσο αυτό που σκέπει, που λούζει την πατρική μας γη...».

Εκανε όλες τις δουλιές αγροτικές, εργατικές, γραφικές, μ' ένα ασίγαστο πάθος να τον κατακαίει για τη μάθηση, τη βαθιά μόρφωση, τη μουσική. Ο περήφανος κι ανεξάρτητος χαρακτήρας του, αναθρεμμένος από τις ιστορικές παραδόσεις του τόπου του και τις ολύμπιες φωτοσκιάσεις, την αγέραστη ομορφιά της μοναδικής φύσης, στράφηκε από την «αυγούλα» ακόμα της παιδικής ζωής του σε έργα σπουδαία, που ξεπερνούσαν το μπόι και την ηλικία του. Η αδικία που κατακεραύνωνε κι αυτόν και τους γύρω του, τον έστρεψε, μαζί μ' όσα είχε αποκρυπτογραφήσει από σκόρπια διαβάσματα και συνομιλίες, στον αγώνα και στον κομμουνισμό: «Κρυφό σχολειό», ΟΚΝΕ, ΕΠΟΝ, η γιγάντια δράση κάτω από την αιγίδα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ.

Η αφήγηση ανοίγει τα πλατιά παράθυρά της και γίνεται ιστορική και συγκεκριμένη με τόπους, προσωπικότητες τιτάνιες (Νίκος Πλουμπίδης, Κίμων, Κώστας, «Ψηλός», Μπαντέκος, ο αδελφός του, που μεγάλωσε μακριά του, σε κάποιο ορφανοτροφείο, ώσπου ο αγώνας τους ένωσε σε μια ηρωική δράση) με κρίσεις και ουσιώδεις καταγραφές, τραγικές σκηνές, που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία.

Μεγάλα αισθήματα, μεγάλες στιγμές, ακόμα και στην απόγνωση, που μετατρέπεται γρήγορα σ' ελπίδα, αποδομένα με μια χειμαρρώδη, ζεστή, κρουστή, αυθόρμητη γραφή, που το πνεύμα μαζί με την καρδιά διαμόρφωσαν έτσι ωραία κι ολοζώντανη. (Εκδόσεις «ΕΝΤΟΣ»).