Μακριά όμως από το Συνασπισμό μιλά μόνη της η μαύρη αλήθεια. Χάσαμε πολλούς αδελφούς στον πόλεμο που εκδηλώθηκε στη Μεταπολίτευση. Η πρέζα σάρωσε για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχε μια δυνατή παιδεία για να την αναχαιτίσει. Το χαρτί που έπαιξε το κράτος ήταν μοναδικό. Μας έκανε να πιστέψουμε πως είμαστε μόνοι μας. Για ιστορικούς λόγους πρέπει να θυμόμαστε ότι τότε άρχισε η φάση των μεγάλων ταξιδιών, γιατί πολλοί πίστεψαν ότι το πρόβλημα είναι και γεωγραφικό. Οπου κι αν πήγαινες, έβλεπες ένα κομμάτι της γενιάς σου να πέφτει. Μέσα στο σπίτι σου, μέσα στους δρόμους, από τη Φρικς Στριτ στο Κατμαντού του Νεπάλ μέχρι την Ταϊλάνδη, στα σκαλοπάτια της Σάντα Μαρία στο Τραστέβερε της Ρώμης γεννήθηκε η μετανάστευση του θανάτου.

Για όσους λοιπόν έπεσαν σ' αυτόν τον πόλεμο ταιριάζουν τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου: «Για μας ο θάνατος είναι μια πρόσθεση κι όχι αφαίρεση». Οπως και τα λόγια του Ιωάννη Χρυσόστομου: «Ο Αδης επικράνθη συναντήσας σοι κάτω. Επικράνθη, και γαρ κατηργήθη. Επικράνθη, και γαρ ενεπαίχθη. Επικράνθη, και γαρ ενεκρώθη. Επικράνθη, και γαρ καθηρέθη. Επικράνθη, και γαρ εδεσμεύθη. Ελαβε σώμα, και Θεώ περιέτυχεν. Ελαβε γην και συνήντησεν ουρανόν. Ελαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε. Πού σου, θάνατε, το κέντρον;»

Ενα πρωινό η σάρκα έκανε τη διαρκή και ιερά Σύνοδο να λαλήσει, και οι πατέρες δεν έχασαν την ευκαιρία να ασκήσουν το μισογυνισμό τους. Αφορμή οι προγαμιαίες σχέσεις και η άμβλωση. Θυμήθηκαν πάλι τον αφορισμό. Οι πατέρες θεωρούν τη γυναίκα... περιτύλιγμα του παιδιού της και τίποτα άλλο! Γι' αυτό επιστρέφουν με δύναμη στον Απόστολο Παύλο και στις επιστολές του προς Κορινθίους Α`, κεφ. Ζ`: «Περί δε των όσων μου εγράψατε, καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μην εγγίση εις γυναίκα».

Ενα πρωινό θα νιώσουμε αυτό που περιγράφει η Μαργκερίτ Ντυράς ως «απέραντη επικράτεια της μοναξιάς». Κάποιος σύντροφος θα προτείνει τότε κατάληψη αυτής της επικράτειας, κι εμείς θα συμφωνήσουμε.