Η αστική προπαγάνδα, σε όλη την προεκλογική περίοδο, προσπαθεί να ενισχύσει την άποψη ότι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στενάζουν κάτω από την πολιτική κυβέρνησης - τρόικας και δεν πάει άλλο, δεν μπορούν να παρθούν άλλα μέτρα, χρειάζονται και λίγο ανακούφιση, χωρίς όμως να μπαίνει σε κίνδυνο η οικονομία. Σ' αυτό το μοτίβο προβάλλονται και ερωτήματα, για να «βγάλουν λάδι» την πολιτική ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτά που αναφέρουμε εδώ και τα απαντάμε, βεβαίως, από τη σκοπιά των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων. Ας τα παρακολουθήσουμε.

-- Το ΚΚΕ λέει ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για ψίχουλα και όχι για ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός στα χρόνια της κρίσης. Από κάπου δεν πρέπει να ξεκινήσουμε όμως;

Η πολιτική τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, στο συγκεκριμένο ζήτημα, αφορά στη διαχείριση και όχι στην αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων φτώχειας και εξαθλίωσης, ενώ, κάθε άλλο παρά τυχαία, ο ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνεται στα ζητήματα της «ανθρωπιστικής κρίσης», όπως λέει. Τα λαϊκά νοικοκυριά θα πρέπει να θυμηθούν το βίαιο χαρακτήρα που προσέλαβε η «δημοσιονομική προσαρμογή» στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων. Να σκεφτούν ότι η βαρβαρότητα του κεφαλαίου εκδηλώθηκε ενιαία απέναντι σε ολόκληρη την γκάμα της ανθρώπινης ζωής, της εργασίας, των λαϊκών δικαιωμάτων και παντού. Είναι αλήθεια ότι σε άλλα κράτη και καπιταλιστικές οικονομίες η αφαίρεση των λαϊκών δικαιωμάτων έγινε σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, καθώς οι κυβερνήσεις τους προηγήθηκαν στα μέτρα τόνωσης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων και των μερίδων του κεφαλαίου που καθεμία από αυτές στηρίζει και υπηρετεί. Μάλιστα, ορισμένες κυβερνήσεις, όπως αυτές στη Γερμανία, έσπευσαν από το 2004, με την «Ατζέντα 2010» που ψήφισε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Σρέντερ, να κλιμακώσουν την αντιλαϊκή επίθεση, ήδη από τη φάση των ισχυρών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αλλα κράτη (όπως η Γαλλία και η Ιταλία) «κατηγορούνται» για τα ελλείμματα ανταγωνιστικότητας, τα οποία οι κυβερνήσεις σπεύδουν σήμερα να καλύψουν με «φρέσκα» αντιλαϊκά μέτρα.

Η στρατηγική του κεφαλαίου δεν αφορά μόνο στα επί μέρους ζητήματα, όσο και αν αυτά είναι ζωτικής σημασίας για τη λαϊκή οικογένεια. Για τους κεφαλαιοκράτες και τις κυβερνήσεις τους -ανεξάρτητα από μείγμα πολιτικής- το κεντρικό ζητούμενο είναι η διαρκής ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται το «δημοσιονομικό κόστος» οποιασδήποτε επιμέρους ρύθμισης, «κόστος» για το οποίο, είτε άμεσα είτε λίγο αργότερα, αλλά σε κάθε περίπτωση, το κεφάλαιο θα απαιτήσει την εφαρμογή «ισοδύναμων» αντιλαϊκών μέτρων.

Το ΚΚΕ στη Βουλή, με εξειδικευμένες προτάσεις νόμου, και στο ταξικό μέτωπο πρωτοστατεί και παλεύει για άμεσα μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας. Και, βέβαια, το Κόμμα μας, ούτε σήμερα, ούτε και ποτέ στο παρελθόν, δε στάθηκε μόνο σε αυτά. Η πολύχρονη συσσωρευμένη πείρα έχει αποδείξει ότι η όποια επιμέρους «βελτίωση», ακόμη και η όποια λαϊκή κατάκτηση, θα γίνεται «φτερό στο άνεμο» μέχρις ότου ανατραπεί οριστικά η εξουσία του κεφαλαίου, η δικτατορία των μονοπωλίων.

-- Εάν, όμως, τόσες είναι οι παροχές που αντέχει η οικονομία μας, τι μπορεί να γίνει;

Να παρατηρήσουμε, καταρχήν, ότι τα περί «αντοχών» της οικονομίας είναι παλιά συνταγή και μόνιμη αντιλαϊκή επωδός. Το ερώτημα γίνεται και ύποπτο όταν η «οικονομία» κατανοείται ή πολύ περισσότερο σκόπιμα «μεταφράζεται» ως «οικονομία μας», λες και αυτή θα μπορούσε να είναι το «κοινό σπίτι», το «κοινό συμφέρον» του εργαζόμενου λαού μαζί και των εκμεταλλευτών του. Ομως, τα «κλειδιά» της οικονομίας τα κρατάνε τα μονοπώλια, οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι, έχοντας το προνόμιο να καθορίζουν τις προτεραιότητες διανομής και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου, που παράγουν αποκλειστικά και μόνο οι εργαζόμενοι, με τον καθημερινό μόχθο τους. Σημειολογικά και μόνο, να παρατηρήσουμε ακόμη πως και η λέξη «παροχές» αποκαλύπτει τις λογικές «φιλανθρωπίας» και πτωχοκομείου απέναντι στους εργάτες και συνολικά για τα λαϊκά στρώματα, «παροχές» που επίσης προέρχονται το λεηλατούμενο, από το κεφάλαιο, πλούτο.

Το δικό μας κριτήριο είναι οι τεράστιες δυνατότητες που προσφέρουν η τεχνολογία, η επιστήμη, οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες. Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμη και η παραμικρή υποχώρηση από αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα, από τις άπλετες δυνατότητες ολόπλευρης ικανοποίησης των σύγχρονων και συνεχώς διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών, ισοδυναμεί με το χαμήλωμα του πήχη της λαϊκής ελπίδας, ισοδυναμεί με την εκχώρηση πολύτιμων θέσεων μάχης σε όφελος του κεφαλαίου.

Σε συνθήκες κρίσης, το πρόβλημα των καπιταλιστών είναι η αδυναμία διοχέτευσης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων «τους», που σήμερα λιμνάζουν, σε νέες κερδοφόρες και ανταγωνιστικές επενδύσεις. Επομένως, για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, σε ρότα συνολικής ρήξης και ανατροπής της δικτατορίας των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, με το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του παραγόμενου πλούτου, χωρίς τους καπιταλιστές και τις κρίσεις τους.

-- Και πριν την κρίση δε ζούσαμε τέλεια αλλά δε βιώναμε και το σημερινό χάλι. Γιατί, δηλαδή, δε γίνεται με ανάκαμψη της οικονομίας και μια καλή κυβέρνηση να επιστρέψουμε σε αυτό;

Με βάση τα επίσημα στοιχεία, η κατρακύλα του ΑΕΠ στα τελευταία χρόνια (2008 - 2013) έχει ξεπεράσει το 26%, ενώ για το 2014 η ανάκαμψη της οικονομίας υπολογίζεται μόλις στο 0,6%. Παράλληλα, οι εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με τη γενικότερη κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώνεται στη λυκοσυμμαχία της Ευρωζώνης. Σε αυτό το επίπεδο, οι κυβερνήσεις της ΕΕ, η ίδια η Κομισιόν, άλλοι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ, εκδηλώνουν έντονες αβεβαιότητες για το εάν και κατά πόσο η ανάπτυξη στην ΕΕ θα αποδειχτεί αρκετή και διατηρήσιμη. Μάλιστα, οι ίδιοι οι καπιταλιστές βλέπουν μπροστά τους και το ενδεχόμενο ξέσπασμα μιας νέας κρίσης στην Ευρωζώνη, εξέλιξη η οποία, σε κάθε περίπτωση, θα συμπαρασύρει και τον ελληνικό λαό.

Σε αυτό το σκηνικό, η συζήτηση και η ενδοαστική διαπάλη για το μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμοστεί την «επόμενη μέρα» δεν αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο, ούτε βέβαια αποκλειστικά «προνόμιο» της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων ελληνικών κομμάτων της αστικής διαχείρισης. Οι κόντρες και οι αντιπαραθέσεις εκδηλώνονται και μέσα στους κόλπους της ΕΕ και, μάλιστα, ανεξάρτητα από την τοποθέτηση της κάθε κυβέρνησης στα «αριστερά» ή στα «δεξιά» του πολιτικού σκηνικού.

Και, βέβαια, τα διάφορα μείγματα αντιλαϊκής πολιτικής («περιοριστικά» ή «επεκτατικά») ήδη έχουν δοκιμαστεί στα διάφορα κράτη της Ευρωζώνης, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία και αλλού. Πουθενά, μα πουθενά, ο καπιταλισμός δε γύρισε πίσω, ενώ και ο πυρήνας των αντιλαϊκών μέτρων παραμένει ως μόνιμη παρακαταθήκη ακόμη και στη φάση των εντατικών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ενα προς ένα, όλα μαζί, τα μείγματα της πολιτικής τους αφορούν στην ανάκαμψη και διάσωση των μονοπωλίων, στο πλαίσιο και της γενικότερης διαπάλης για την απόσπαση πόντων ανταγωνιστικότητας και ακόμη περισσότερων κερδών. Και, βέβαια, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, ανεξάρτητα από κυβέρνηση, τα αντιλαϊκά μέτρα εκδηλώνονται παντού στην ΕΕ και μάλιστα συνδυασμένα στα κράτη - μέλη της, γιατί μόνο έτσι μπορεί να εμπεδωθεί και τονωθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη.

Από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, το ζήτημα δε βρίσκεται στην «καλή» ή την «κακή» κυβέρνηση. Πηγή των δεινών είναι ή ίδια η καπιταλιστική οικονομία, όπου βέβαια κυριαρχούν τα μονοπώλια και οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι.