«Η απαίτηση του λαού να αρνηθεί τις αυταπάτες σχετικά με την κατάστασή του σημαίνει απαίτηση να αρνηθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη από αυταπάτες». Η παραπάνω ιστορική φράση του Καρλ Μαρξ αποτυπώνει, κατά την άποψή μου, την κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα του καιρού μας. «Απαίτηση» είναι ο κρίσιμος ταξικός καθορισμός, διαχρονικός και επίκαιρος. «Αυταπάτες» είναι όλες εκείνες οι παγίδες της σκέψης και οι πολιτικές της χειραγώγησης που καθυποτάσσουν λαούς και κοινωνίες οδηγώντας τους στον όλεθρο και στο μηδενισμό.

Η φράση, λοιπόν, του Γραμματέα του ΚΚΕ σε πρόσφατη ομιλία του, σχετικά με τη σταθερή και αταλάντευτη γραμμή της «εξουδετέρωσης των παγίδων», βρίσκει το κέντρο του στόχου. Ενα κέντρο που περιλαμβάνει από νεοφιλελεύθερους και κεντροαριστερούς της «ευθύνης» μέχρι «αριστερούς» της «ελπίδας». Ανταγωνιστές και διεκδικητές του επάθλου που αφορά στην εξουσία και στο ρόλο του τελικού ρυθμιστή της παγίωσης και του «εξορθολογισμού» της φτώχειας και της επισφάλειας, που επέφεραν οι χαοτικές και άγριες πολιτικές των περασμένων ετών.

Ευρωπαϊκή Ενωση, ΔΝΤ και επιχειρηματικοί όμιλοι συνθέτουν το άλλο μέρος της εξίσωσης η οποία οδηγεί σε συγκεκριμένες λύσεις: ανεργία, ανέχεια, εξαθλίωση στο βωμό του κέρδους και των κάθε είδους αντικοινωνικών συμφερόντων.

Σαν εργαζόμενος λοιπόν και αναλογιζόμενος το βάρος της ευθύνης της εκπροσώπησης των συναδέλφων μου στηρίζω και ψηφίζω ΚΚΕ όχι μόνο στη βάση ενός πολιτικού συμβολισμού, αλλά και στη βάση μιας αντικειμενικής και επιτακτικής ανάγκης που αφορά στην ενισχυμένη και δυναμική παρουσία του στην πρωτοπορία των μαζικών, λαϊκών αγώνων. Συμπορεύομαι με το ΚΚΕ στις εκλογές της 25ης του Γενάρη, για ένα λαϊκό κίνημα ισχυρό και δυνατό την επόμενη μέρα, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ανησυχία και την αγωνία μου για το αύριο και ...το μεθαύριο όλου του κόσμου της εργασίας.

Σ' αυτήν εδώ τη γη που εξαγγέλθηκε και πραγματώθηκε η μετάβαση στην αληθινή και απροκατάληπτη σκέψη οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε πλέον με θάρρος την πραγματικότητα κοιτώντας με τα δικά μας μάτια, ακούγοντας με τα δικά μας αυτιά, αναλαμβάνοντας τη συνειδητή ευθύνη της διαμόρφωσης της κοινωνίας απαιτώντας και όχι ζητιανεύοντας βυθισμένοι στο φόβο και στις αυταπάτες.

Απευθυνόμενος σε όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους νέους που υποφέρουν και αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον θα αποτολμήσω να παραφράσω τον ίδιο το Μαρξ λέγοντας: Ακόμη κι αν ο μαρξισμός δεν είναι η λύση του προβλήματος αποτελεί τον πιο αξιόπιστο και ασφαλή τρόπο για να τεθεί το πρόβλημα.