Πραγματικά, σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπου κυριαρχεί η λογική της ανάθεσης, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού θεωρεί ότι η μόνη επιλογή που έχει για να βελτιώσει τη ζωή του, είναι να αλλάξει κυβέρνηση. Αποσπώντας την οικονομία από την πολιτική, καλλιεργούν αυταπάτες στο λαό ότι με την ψήφο του καθορίζει ποια πολιτική εφαρμόζεται με την εναλλαγή κομμάτων στη διακυβέρνηση, στη διαχείριση δηλαδή της αστικής εξουσίας.

Η εξουσία, όμως, έχει να κάνει με το ποιος κυριαρχεί στην οικονομία. Και εκεί, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνάει μετά από κάθε εκλογική μάχη, κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια. Αυτό δεν θα αλλάξει μέσα από τη διαδικασία των εκλογών.

Να γιατί ο λαός θα είναι στην αντιπολίτευση και μετά τις εκλογές. Να γιατί δεν έχει συμφέρον να εγκλωβίζεται στο δίλημμα για το ποιος θα κυβερνήσει, δηλαδή ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Την επόμενη μέρα, είτε με ΝΔ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ, τα μονοπώλια, η ΕΕ, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης θα είναι εδώ. Αυτό σημαίνει από χέρι αντιλαϊκά μέτρα χωρίς σταματημό, διαρκή επιδείνωση των όρων δουλειάς και ζωής της εργατικής τάξης και του λαού, προκειμένου να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Οσο περισσότερο συνειδητοποιείται αυτή η πραγματικότητα, τόσο θα δημιουργούνται προϋποθέσεις για να απεγκλωβιστούν συνειδήσεις από τη λογική της διαχείρισης. Από αυτήν τη σκοπιά, εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ σημαίνει και τούτο: Οτι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την ψήφο τους όχι ως ανάθεση, ως αναζήτηση «νέων σωτήρων», αλλά ως ενίσχυση της μοναδικής δύναμης που παλεύει για να βγει ο λαός στο προσκήνιο, με την οργάνωση και την πάλη του, να πάρει την τύχη στα χέρια του.

Η αδήριτη ανάγκη να δυναμώσει το ΚΚΕ προκύπτει και από άλλες πτυχές της καθημερινότητας των εργαζομένων. Είναι σημαντικό να φέρουμε ζωντανή μπροστά μας την εικόνα τι θα σημάνει για το λαό να μην έχει στο πλάι του ένα ισχυρό ΚΚΕ, που «μεταγγίζει» στο κίνημα όλη του τη δύναμη, και την εκλογική.

Μόλις πρόσφατα, στο πανελλαδικό συλλαλητήριο, την 1η Νοέμβρη και στην πανελλαδική πανεργατική απεργία, οι κομμουνιστές, που δρουν μέσα από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος, έδειξαν ότι ακόμα και με ένα εκλογικό ποσοστό της τάξης του 4,5% αποτελούν τη μόνη δύναμη που μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων λαού ενάντια στα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα.

Αντίθετα, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, με εκλογικό ποσοστό 27%, έχουν βρεθεί απέναντι από κάθε δράση που έχει στόχο την οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Οπου πλειοψηφούν, όχι μόνο δεν κουνιέται φύλλο, αλλά κυριαρχεί η λογική της διαχείρισης, της συνδιαλλαγής με την εργοδοσία, του ανταγωνισμού με τον παλιό εργοδοτικό συνδικαλισμό, για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στη χειραγώγηση του κινήματος. Αλλά συνεργάζονται και μεταξύ τους, όταν είναι να χτυπήσουν τις ταξικές δυνάμεις.

Σε ένα σκηνικό με αδύναμο ΚΚΕ, είναι σίγουρο ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων - παλαιοί και νέοι - θα αισθάνονται εντελώς ελεύθερα τα χέρια τους να πάρουν μέτρα σε βάρος του λαού. Αντίστροφα, το δυνάμωμα του ΚΚΕ θα δώσει ώθηση στην ανασύνταξη του κινήματος, που θα συγκρούεται με το κεφάλαιο και τα κόμματά του, παλεύοντας για ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι και ο λαός, για την κατάργηση του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, που κάνει κόλαση τη ζωή τους.

Ακόμα πιο πέρα: Στα στρατηγικά ζητήματα, τα προγράμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν ταυτίζονται. Ποιο κόμμα θα είναι αντιπολίτευση μετά τις εκλογές, όποιος από τους δύο κι αν κυβερνήσει; Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που περιμένουν στη γωνία για να συγκυβερνήσουν με τον έναν ή με τον άλλο; Οι ΑΝΕΛ, που είναι έτοιμοι να συγκυβερνήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ; 'Η μήπως τα τσιράκια των αφεντικών, οι φασίστες - δολοφόνοι, της Χρυσής Αυγής; Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να αντιπολιτευθεί την όποια κυβερνητική πλειοψηφία και τα δεκανίκια της στη Βουλή από τη σκοπιά των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.

Στο ίδιο κάλεσμα του ΚΚΕ, αναδεικνύεται ότι η προοπτική ενός τέτοιου κινήματος δεν μπορεί παρά να είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Και πάλι η κυρίαρχη προπαγάνδα καλλιεργεί ιδεολογήματα που εμφανίζουν την προοπτική αυτή ως ουτοπική ή μακρινή, σε κάθε περίπτωση μια προοπτική που δεν αφορά στο σήμερα. Η ίδια προπαγάνδα, όμως, εμφανίζει τη συνέχιση του σημερινού δρόμου ως «αναγκαίο κακό».

Είναι αλήθεια ότι μεγάλο τμήμα του λαού έχει ρίξει την απαιτητικότητά του, έχει «συμβιβαστεί» με το πετσόκομμα των δικαιωμάτων και αποδέχεται το σκεπτικό ότι «δεν υπάρχουν λεφτά, άρα είναι λογικό να μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να κόβονται οι δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία... Είναι κάτι που πρέπει να γίνει μιας και δεν υπάρχει άλλη προοπτική».

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι αν υπάρχουν λεφτά, αλλά αν υπάρχουν τα «αγαθά» που μπορούν να καλύψουν αυτές τις ανάγκες. Για παράδειγμα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άδεια σπίτια. Κι όμως, υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι. Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα για παραγωγή άφθονων τροφίμων. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που υποσιτίζονται και σε πολλά μέρη του κόσμου πεθαίνουν από ασιτία.

Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα παραγωγής φθηνού ρεύματος για όλο το λαό. Κι όμως, υπάρχουν λαϊκές οικογένειες χωρίς ρεύμα. Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα να στελεχωθούν τα σχολεία με το προσωπικό που απαιτείται, με παιδαγωγικά υλικά και με άριστες υλικοτεχνικές υποδομές. Κι όμως, από τα σχολεία λείπουν δάσκαλοι και καθηγητές, γίνονται μαθήματα με φωτοτυπίες, τα «ολοήμερα» πάνε για κλείσιμο και όταν υπάρχουν, λειτουργούν ως παιδοφυλακτήρια.

Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα για ένα δωρεάν σύστημα Υγείας και Πρόνοιας, με ποιοτικές υπηρεσίες για όλους. Κι όμως, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκατομμύρια ακόμα από τα λαϊκά στρώματα, που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας. Σήμερα, υπάρχουν πάνω από 1,3 εκατομμύριο άνθρωποι που ζητούν δουλειά, να παράγουν πλούτο. Κι όμως, υπάρχουν κουφάρια εργοστασίων, χωράφια ακαλλιέργητα και μαγαζιά κλειστά.

Ολα αυτά συμβαίνουν επειδή υπάρχει ένα εμπόδιο ανάμεσα στον πλούτο που παράγεται ή μπορεί να παραχθεί, και στις ανάγκες που αυτός ο πλούτος μπορεί να ικανοποιήσει. Το εμπόδιο αυτό λέγεται καπιταλιστικό κέρδος που, για να επιτευχθεί, πρέπει όλες οι υπηρεσίες και τα προϊόντα να προσφέρονται ως εμπορεύματα.

Αυτό που είναι εμπόδιο για τους εργαζόμενους τα κόμματα της αστικής διαχείρισης το αναγνωρίζουν ως προϋπόθεση για την «ανάπτυξη». Γι' αυτό διαμορφώνουν την πολιτική τους με κριτήριο το πώς θα το υπηρετήσουν. Την ίδια στιγμή, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να την αποδεχτούν ως έχει, πως αυτή δεν ανατρέπεται. Γι' αυτό στα δικά τους προγράμματα δεν χωρά ούτε σκέψη για την ανάκτηση των εργατικών - λαϊκών απωλειών της περιόδου της κρίσης. Πολύ περισσότερο δεν χωρούν η κατοχύρωση δικαιωμάτων, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Η ΝΔ προτείνει περισσότερες περικοπές, για να έρθει η ανάπτυξη, ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερη ανάπτυξη και τάχα λιγότερες περικοπές. Και στις δύο περιπτώσεις, δεσμεύονται στο κύριο: Στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων με φοροαπαλλαγές, ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον, της ανταγωνιστικότητας, γενικά του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που ισοδυναμεί με βαρβαρότητα για το λαό.

Μόνο το ΚΚΕ λέει ότι στόχος του εργατικού - λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλος από το να αφαιρέσει μια για πάντα το εμπόδιο που μπαίνει ανάμεσα στον εργάτη που πεινά και στο φαΐ που αυτός παράγει, ανάμεσα στον παραγόμενο πλούτο και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών: Την ιδιοκτησία και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Γι' αυτό το λόγο, μόνο το ΚΚΕ προτάσσει την ανάγκη να ανακτηθούν οι εργατικές - λαϊκές απώλειες, να ξηλωθεί όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο. Πρωτοστατεί στην οργάνωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό είναι που θα χρειαστεί ο λαός και την επόμενη μέρα των εκλογών.