Με μια άθλια προσπάθεια ο Αντ. Σαμαράς, στην ομιλία στη Χαλκίδα, θέλησε να αξιοποιήσει το μακελειό στη Γαλλία για να φέρει στο προσκήνιο την ατζέντα περί παράνομης μετανάστευσης, ενισχύοντας συντηρητικά αντανακλαστικά. Είπε χαρακτηριστικά: «Και βλέπετε σήμερα τι συμβαίνει στην Ευρώπη; Αλλάζουν τα πάντα. Με τον πιο - θα έλεγα - δυστυχώς δραματικό τρόπο. Στη Γαλλία ο σοσιαλιστής Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ολάντ, έβγαλε προ ημερών το στρατό να περιπολεί στους δρόμους, για να αντιμετωπίσει χτυπήματα φανατικών. Σήμερα στο Παρίσι, είχαμε μακελειό από επίθεση με τουλάχιστον 12 νεκρούς. Και εδώ κάποιοι προσκαλούν κι άλλους λαθρομετανάστες και μοιράζουν από τώρα ιθαγένειες».

Νωρίτερα είχε καυχηθεί ότι ήταν η δική του κυβέρνηση που έκανε τον διαχωρισμό ανάμεσα στους νόμιμους και παράνομους μετανάστες, «λαθρομετανάστες». Και το περιέγραψε αναλυτικά: «Για να ξεχωρίζουν εκείνοι που προέρχονται από χώρες διαλυμένες ή από εμπόλεμες ζώνες και έχουν δικαίωμα ανθρώπινο να ζητήσουν άσυλο, από εκείνους που απλώς έρχονται παράνομα για καλύτερη τύχη. Τους πρώτους η Ευρώπη, όπως μπορεί και όπου μπορεί, τους περιθάλπει. Οι δεύτεροι, όμως, για όλη την Ευρώπη, δεν δικαιούνται να ζητήσουν άσυλο. Και προσέξτε, στην Ελλάδα πάνω από το 90% εκείνων που έρχονται είναι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο!».

Ετσι, ο πρόεδρος της ΝΔ κρύβει το γεγονός ότι οι διαλυμένες χώρες και οι εμπόλεμες ζώνες είναι το αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, στις οποίες συμμετέχει και η Ελλάδα για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Οτι και η «καλύτερη τύχη» που αναζητούν χιλιάδες οικονομικοί πρόσφυγες είναι γιατί η καπιταλιστική βαρβαρότητα των χωρών τους τους ωθεί σε αυτό. Κανένας δεν ξεσπιτώνεται χωρίς λόγο, το ίδιο συνέβαινε και συμβαίνει και με τους Ελληνες μετανάστες. Ωστόσο οι μετανάστες διαφόρων γενεών, οι οποίοι αποτελούν εκμεταλλεύσιμη ύλη στα ισχυρά κράτη του καπιταλισμού, έχουν συμφέρον μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα της κάθε χώρας να παλέψουν από κοινού ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, που είναι η αιτία των κοινών τους προβλημάτων. Οι διάφορες κινήσεις αντεκδίκησης, η προσπάθεια να διαχωριστούν οι εργαζόμενοι με θρησκευτικά, πολιτισμικά ή άλλα κριτήρια είναι «βούτυρο στο ψωμί» μόνο των εκμεταλλευτών.