Η Γ. Πετρούλια συμμετέχει με το έργο «ο καπιταλισμός δεν θέλει, η εργατική τάξη και θέλει και μπορεί». Μεικτή τεχνική, προετοιμασία με χαρτί στράτσο, δύο στρώσεις πλαστικό, δύο περάσματα κόλλα κρυσταλιζέ. Δούλεψα σπουμάτα με κάρβουνο και στην πορεία κάρβουνο και μολύβι. Πέρασα το σχέδιο, τους τόνους, σε προετοιμασμένη επιφάνεια με τα παραπάνω υλικά. Το έργο είναι ενάντια στον πόλεμο. Ο εργάτης συμβολίζει την εργατική τάξη, έχει γυρίσει την πλάτη στα συντρίμμια του πολέμου, κοιτάει μπροστά προς το μέλλον, χαμογελώντας γιατί αυτό που θέλουμε να φτιάξουμε είναι ένας κόσμος όμορφος και δίκαιος. Το παιδί συμβολίζει τη ζωή, ο εργάτης απλώνει το χέρι προς τη ζωή... Πιστεύω ότι αυτό το έργο έχει θέση εδώ.

Συμμετείχα από την πρώτη χρονιά της διοργάνωσης. Υπάρχει μια πρόοδος και εμβάθυνση όχι μόνο στα έργα αλλά και στην εμπειρία μας. Θυμάμαι την πρώτη χρονιά, τα έργα ήταν εμπνευσμένα περισσότερο απ' ό,τι αντικρίσαμε εδώ, γιατί τότε υπήρχε ζωή, έμπαινες στο χώρο και άκουγες τους θορύβους από οξυγονοκολλήσεις, ηλεκτροκολλήσεις, σφυριά βάραγαν, άκουγες τη «ζωή» εδώ πέρα της δουλειάς. Οταν οι εργάτες είδαν στην πρώτη Εκθεση τα πρόσωπά τους, όταν γίνανε έργο τέχνης οι ίδιοι οι εργάτες, τότε καταλάβανε πολύ περισσότερα για τα έργα. Δώσαμε την αξία που πρέπει να έχει ο εργαζόμενος που παράγει τα πάντα και πρέπει ν απολαμβάνει τα πάντα, και την Τέχνη.

Τώρα μπαίνεις σ' ένα χώρο που έχει ερημώσει, τη διαφορά την ακούς, τη νιώθεις, τη βιώνεις, τη βλέπεις. Και μεις βιώνουμε την υποβάθμιση της ζωής, την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη φτώχεια, δεν είμαστε κάτι άλλο, απλά τα μέσα, ο τρόπος που εκφραζόμαστε αλλάζει. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να μην απεικονίζεται στα έργα μας η ίδια η ζωή που και εμείς βιώνουμε μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους.

Επιθυμούμε να συνεχιστεί η προσπάθεια. Πολλοί από τους συναδέλφους που συμμετέχουν δεν γνωριζόμασταν. Γνωριζόμαστε, δενόμαστε και πορευόμαστε στο πλάι της εργατικής τάξης, όντας εργαζόμενοι και μεις. Η εργατική τάξη θα την κάνει την Ανατροπή αλλά και οι καλλιτέχνες θα έχουμε βάλει το λιθαράκι...

Η Κάλ. Παπαθεοδώρου, γλύπτρια και ζωγράφος, συμμετέχει στην Εκθεση με ένα έργο φτιαγμένο με κερί εξαγνισμένο, μαστίχα Χίου, χρώμα και πρόσθετα υλικά που όπως μας λέει, τα έχει μαζέψει από το Πέραμα «οι σκουριές που χρησιμοποιώ είναι από καΐκια και καράβια». Εχω φτιάξει ένα διαλυμένο καράβι που φαίνονται τα σωθικά και τα πλευρά του, έτσι όπως είναι ο λαός σήμερα. Τη «θλίψη» του Περάματος, ανεργία, στάσιμα καράβια, παροπλισμένα, αυτό προσπαθώ να δείξω και όλα τα υπόλοιπα που έχουν αποστεωθεί. Υπάρχει το αισιόδοξο στοιχείο, άλλωστε τα έργα μιλάνε από μόνα τους. Συμμετέχω από την πρώτη χρονιά. Σημαντική πρωτοβουλία, γιατί η τέχνη δεν πρέπει να είναι στείρα και αποστειρωμένη, δεν είναι μόνο για γκαλερί, μουσεία και για ειδήμονες, είναι κυρίως για το λαό.

Δουλεύω και σε σχολείο. Εδώ, έρχονται παιδάκια από σχολεία και τους κάνουμε ξενάγηση τα πρωινά, έρχεται κόσμος και μιλάμε για το έργο μας, προσπαθούμε να τους πλησιάσουμε και να καταλάβουν ότι η Τέχνη δεν είναι κάτι απόμακρο, είναι ένα κομμάτι μέσα από αυτούς και γι' αυτούς. Ο καλλιτέχνης είναι κομμάτι από τον κόσμο.

Θέλω να πω ότι η Τέχνη είναι πολύ σημαντική στη ζωή. Σήμερα, αποθαρρύνουν τον κόσμο, να μη μετέχει στην Τέχνη. Μας αποθαρρύνουν όσο περισσότερο γίνεται, δεν υπάρχει καμιά βοήθεια στον καλλιτέχνη, όχι μόνο τον ενεργό αλλά και τον απλό δάσκαλο καλλιτέχνη, που δουλεύει στο σχολείο. Προσπαθούν να πετάξουν την Τέχνη από τα σχολεία, γιατί η Τέχνη δημιουργεί, από το τίποτα, αριστουργήματα ή τέλος πάντων μαθαίνει τα παιδιά να χρησιμοποιούν τα χέρια, την ψυχή και το πνεύμα τους. Η τέχνη κάνει τους ανθρώπους δημιουργικούς, με σκέψη, με ανοιχτό μυαλό και όχι στείρους και αποστειρωμένους».