Η συζήτηση για το «τέλος των μνημονίων», απ' όπου κι αν την πιάσει κανείς, είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστική για το λαό. Η ΝΔ ισχυρίζεται ότι η δική της «πετυχημένη» διαπραγμάτευση οδηγεί σε αποχώρηση του ΔΝΤ από την τρόικα και ότι αυτό ισοδυναμεί με έξοδο από τα μνημόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανταπαντά ότι μόνο η δική του διαπραγμάτευση είναι ικανή να απαλλάξει το λαό από τα μνημόνια και ότι η επιχειρηματολογία της ΝΔ είναι κάλπικη, στο βαθμό που δεν καταργεί κανέναν από τους εφαρμοστικούς νόμους και διαπραγματεύεται με τους δανειστές νέα προαπαιτούμενα, προκειμένου να συνεχιστεί η «στήριξη», έστω και από άλλα κανάλια χρηματοδότησης.

Το πραγματικό ερώτημα, όμως, είναι το εξής: Θα τελειώσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, αν στο σχεδιασμό τους σταματήσει να συμμετέχει άμεσα το ΔΝΤ; Θα αλλάξει κάτι στη ζωή του λαού, αν στο εξής τα παζάρια για τους ρυθμούς και το εύρος των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων γίνονται αποκλειστικά στο πλαίσιο της μόνιμης επιτήρησης όλων των κρατών - μελών, που προβλέπεται από τις στρατηγικές συμφωνίες της ΕΕ;

Τα ευρωπαϊκά μνημόνια διαρκείας θα συνεχίσουν να συνθλίβουν τα εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Μια ματιά στις χώρες της ΕΕ, που δεν μπήκαν σε καθεστώς δανειοδότησης από τους μηχανισμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ, είναι αποκαλυπτική.

Για παράδειγμα, η Γαλλία κάνει δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, προκειμένου να πλησιάσει τα όρια του ελλείμματος και του χρέους που προβλέπουν οι ευρωενωσιακές συμφωνίες. Από τα συνολικά 21 δισ. ευρώ των περικοπών που προβλέπει το σχέδιο του προϋπολογισμού για το 2015, σχεδόν τα μισά (9,6 δισ. ευρώ) αφορούν κοινωνικές δαπάνες και θα επιδράσουν άμεσα στην επιδείνωση της ζωής του γαλλικού λαού.

Στην Ιταλία, ο πρωθυπουργός Ρέντσι προωθεί αντιδραστικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και τις υπερασπίζεται με το επιχείρημα ότι «αν δεν προχωρήσουμε εμείς τις μεταρρυθμίσεις θα τις κάνουν οι Βρυξέλλες, οι σχολιαστές, οι τεχνοκράτες». Πρόκειται, δηλαδή, για μεταρρυθμίσεις που αφορούν στην καρδιά της στρατηγικής της ΕΕ, είναι ζωτικής σημασίας για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και γι' αυτό θεωρούνται «εκ των ων ουκ άνευ» για τις κυβερνήσεις σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Μια ακόμα πλευρά: Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι δε συνδέει το τέλος των μνημονίων με την κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων, για να υπάρξει βελτίωση της ζωής του λαού. Ομως, ούτε ο ίδιος υπόσχεται την κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων. Αντίθετα, μιλάει συγκεχυμένα για τη σταδιακή κατάργηση ορισμένων από αυτούς, ανάλογα με την πορεία της οικονομίας. Δηλαδή, «ζήσε Μάη να φας τριφύλλι»!

Τι προκύπτει; Οτι ουσιαστική ανακούφιση προς όφελος του λαού δεν μπορεί να υπάρξει, αν δε δυναμώσει η πάλη για κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων, αλλά και των προηγούμενων που έβαλαν τις βάσεις για σαρωτικές ανατροπές κύρια σε εργασιακά και ασφαλιστικό, αν δε δυναμώσει η πάλη σε αντιπαράθεση με τις συνολικές επιδιώξεις του κεφαλαίου και τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Αυτή η πάλη δεν μπορεί παρά να συνδέεται με το στόχο της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ με την εξουσία στα χέρια του λαού, που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα βάλει την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης προς όφελός του, χωρίς μνημόνια διαρκείας και δεσμεύσεις για μεταρρυθμίσεις υπέρ των μονοπωλίων.