Κυριακή 21 Σεπτέμβρη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 21
ΝΕΟΛΑΙΑ
Πολύτιμη η συνεισφορά του θεσμού του Φεστιβάλ στην Τέχνη

Αποσπάσματα από την ομιλία της Ελένης Μηλιαρονικολάκη στη σχετική συζήτηση που έγινε την Παρασκευή στο Στέκι Πολιτισμού

Τη συνεισφορά του Φεστιβάλ στον Πολιτισμό, στην 40χρονη πορεία του, αφορά η συζήτηση που έγινε την Παρασκευή στο Φεστιβάλ με την Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ, το δημοσιογράφο Γιώργο Μηλιώνη, μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ και το σκηνοθέτη Σταύρο Τσακίρη. Δημοσιεύουμε σήμερα αποσπάσματα από την ομιλία της Ελένης Μηλιαρονικολάκη.

Φυτώριο για τη στρατευμένη Τέχνη

Το Φεστιβάλ έχει κερδίσει επάξια μέσα στη 40χρονη πορεία του τον τίτλο του φυτώριου για τη στρατευμένη στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση τέχνη. Από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του, κατέγραψε πολλές πρώτες εκτελέσεις σημαντικών καλλιτεχνικών δημιουργιών. Θυμίζουμε ότι στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ παρουσιάζεται για πρώτη φορά το έργο του Μάνου Λοΐζου «Τα τραγούδια μας» με το γνωστό ως τις μέρες μας τραγούδι «το Δέντρο», αφιερωμένο στο άνοιγμα μέσα στην παρανομία των κομματικών γραφείων του ΚΚΕ στο κέντρο της Αθήνας, καθώς και το έργο «οι Εργάτες» του Γιάννη Μαρκόπουλου, ενώ αργότερα, στο 5ο Φεστιβάλ, που ήταν αφιερωμένο στο παιδί και την ειρήνη, παρουσιάζεται από τον Μικρούτσικο, ειδικά για το Φεστιβάλ, ένα σκηνικό παραμύθι σε κείμενο του Ευγένιου Σβάρτζ και η όπερα «Τα παιδιά του κόσμου τραγουδούν για την ειρήνη» σε λιμπρέτο Φώντα Λάδη και μουσική Μαρκόπουλου. Στο θέατρο, ο Μάνος Κατράκης ανέβασε αποκλειστικά για το Φεστιβάλ την παράστασή του «Προμηθέας Δεσμώτης», ενώ ορισμένοι θεατρικοί συγγραφείς όπως ο Γιάννης Νεγρεπόντης έγραψαν για το Φεστιβάλ θεατρικά μονόπρακτα.


Η κατάκτηση, ωστόσο, αυτή στην ανάδειξη και ανάπτυξη της κοινωνικής - πολιτικής τέχνης από το Φεστιβάλ, δεν ήταν -και ακόμη περισσότερο δεν είναι στον καιρό μας- μια εύκολη υπόθεση, αλλά προϊόν σκληρής διαπάλης με την αστική κυριαρχία και τους πολιτικούς διαχειριστές της. Απ' αυτή την άποψη, είναι πολύ χρήσιμη και διδακτική η εμπειρία από τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Την περίοδο αυτή, ανακόπτεται απότομα η ανοδική, εξελικτική πορεία της κοινωνικής - πολιτικής τέχνης στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή, σε όλα τα είδη της καλλιτεχνικής δημιουργίας και προπαντός στα πιο μαζικά, τη μουσική και τον κινηματογράφο. Ο παράγοντας που έπαιξε τον καθοριστικό ανασταλτικό ρόλο ήταν η οργανωμένη και συνειδητή παρέμβαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για την ενσωμάτωση και αφομοίωση μεγάλου μέρους του καλλιτεχνικού κόσμου που συσπειρωνόταν στα Φεστιβάλ, προσδοκώντας έναν επιφανειακό εκδημοκρατισμό - εκσυγχρονισμό της κοινωνικής ζωής, «να φύγει η Δεξιά», όπως ήταν και το προεκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ. Αντιγράφουμε από συνέντευξη του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου στον «Οδηγητή» με την ευκαιρία του 9ου Φεστιβάλ, το 1983:

«Επειδή οι κυβερνώντες έχουν αναλάβει το πολιτιστικό πατρονάρισμα του χώρου και επειδή δεν έχουν εκραγεί ακόμα οι αντιθέσεις, δεν μπορεί να περιμένει κανείς στο άμεσο μέλλον κάτι το πολύ εντυπωσιακό. Κατά την προσωπική μου γνώμη, στο χώρο του κινηματογράφου επικρατεί ένα κλίμα που οδηγεί πολλούς στο να επιδιώκουν περισσότερο οικονομικά οφέλη παρά αυτό που λέμε πολιτιστικό επίπεδο. Μερικοί κάνουν βέβαια προσπάθειες. Κάποιοι άλλοι δήλωσαν ΠΑΣΟΚ κι έχουν επωφεληθεί. Υπάρχουν πάρα πολλές μεταγραφές ποδοσφαιριστών. Κι αυτό δεν πρέπει να είναι άσχετο με συγκεκριμένα οικονομικά οφέλη και δεν αφορά μόνο τον κινηματογράφο, αλλά όλους τους χώρους, μουσική, θέατρο κλπ. Παντού στις μέρες μας κυριαρχεί η λογική "να τη βρούμε"».

Πολιτιστική πολυμορφία

Ενα από τα χαρακτηριστικά του Φεστιβάλ είναι η πολιτιστική πολυμορφία του. Ενας πλούτος μουσικών και θεατρικών σκηνών, εκθέσεων βιβλίων, φωτογραφικών αφιερωμάτων, κινηματογράφου, δένονται αρμονικά -κατά καιρούς κάτω και από μια ενιαία θεματολογία- για να συμβάλλουν στη «χρήσιμη ψυχαγωγία» της νεολαίας, στην απόκτηση δηλαδή εκείνων των πνευματικών και ψυχικών εφοδίων που θα ανοίξουν τους ορίζοντές της και θα της επιτρέψουν από καλύτερη θέση να διεκδικεί τα δικαιώματά της στη ζωή.

Τολμηρά από τα πρώτα κιόλας χρόνια, το Φεστιβάλ εισάγει στο πρόγραμμά του ακόμη και τα πιο δύσκολα και με μικρή απήχηση στους νέους των λαϊκών στρωμάτων είδη και γένη της τέχνης, που προορίζονται για λίγους προνομιούχους, ως αναγκαία στοιχεία για την ολόπλευρη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους, όπως η κλασική μουσική, η ποίηση και η πεζογραφία, τα εικαστικά.

Επειδή όμως ο συνδυασμός της γνώσης με την πρακτική της εφαρμογή αποτελεί βασική διαπαιδαγωγητική αρχή, η ΚΝΕ και μέσα από το Φεστιβάλ της ρίχνει ιδιαίτερο βάρος στην ενθάρρυνση της ερασιτεχνικής δημιουργίας, που δίνει περιεχόμενο στον ελεύθερο χρόνο της νεολαίας και αναπτύσσει τις αντιστάσεις της στις κυρίαρχες αξίες και αντιλήψεις ζωής. Εκατοντάδες ερασιτεχνικά σχήματα, μουσικά, θεατρικά, χορευτικά, ακόμη και ερασιτεχνικός κινηματογράφος φιλοξενήθηκαν στο Φεστιβάλ στη διάρκεια της 40χρονης πορείας του, ιδιαίτερα αυξημένα μάλιστα σε περιόδους ανάτασης των εργατικών, μαθητικών και φοιτητικών αγώνων, που εξέφρασαν με ορμή και φλόγα τον πόθο της νεολαίας για μια καλύτερη ζωή. Σε εκατοντάδες καταμετρούνται και οι ερασιτεχνικές πρωτοβουλίες των κνίτικων Οργανώσεων, που θεατροποίησαν κορυφαίες στιγμές της πάλης τους, όπως απεργίες, μαθητικούς αγώνες, σατίρισαν με αυτοσχέδια σκετς αυταπάτες της νεολαίας, οργάνωσαν αφιερώματα με αφορμή σημαντικές επετείους, ακόμη και παιδαγωγικά παιχνίδια όπως ο λαβύρινθος της ταξικής συνεργασίας ή των ναρκωτικών.

Το 11ο συνέδριο της ΚΝΕ το Δεκέμβρη, που οι Θέσεις του αναβαθμίζουν ιδιαίτερα τον τομέα του Πολιτισμού στη δράση της Οργάνωσης με προοπτική τον εορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματος και των 50 χρόνων της ΚΝΕ το 2018, μας κάνει αισιόδοξους για τη συνέχεια.

Στο κάτω-κάτω, το σκαρί του Φεστιβάλ το απέδειξε. Αντέχει στους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της ιστορίας κι έχει ακόμα πολλούς «νέους κόσμους» να ανακαλύψει, γιατί το οδηγεί η πάλη του ΚΚΕ για έναν άλλο, ανώτερο ανθρώπινο πολιτισμό, το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό, όπου ο άνθρωπος για τον άνθρωπο θα πάψει να είναι λύκος.

Οποιος γνωρίζει λίγα πράγματα για τον τρόπο που προχωρά η ιστορία, δεν μπορεί παρά να συμμερίζεται τη διαίσθηση του καλλιτέχνη που αναφέρθηκε στην αρχή. Ναι. Σήμερα είναι κόκκινο το Φεστιβάλ, αύριο θα είναι ο κόσμος όλος!».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ