Αυτό το μοντέλο της αυτοχρηματοδότησης των νοσοκομείων ισχύει και στη Γερμανία, όπου υπάρχουν τρεις κατηγορίες νοσοκομείων: Τα κοινοτικά (κρατικά, κρατιδιακά και δημοτικά), της Εκκλησίας, ανθρωπιστικών οργανώσεων κ.λπ. και τα ιδιωτικά, κυρίως αλυσίδες και μονοπωλιακοί όμιλοι (π.χ. AMEOS, Klinikum, Vivantes, Sana, Asklepios, Deutscher Orden, Oberberg Kliniken).

Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν προχωρήσει, κυρίως στα κοινοτικά νοσοκομεία και στις κλινικές πρόληψης και αποκατάστασης, όπου ανήκουν και οι κλινικές θεραπείας εξαρτήσεων. Μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, απαγορεύτηκε η χρηματοδότηση από κρατικούς προϋπολογισμούς, με το επιχείρημα ότι θιγόταν ο ανταγωνισμός με τις ιδιωτικές κλινικές.

Ανεξαρτήτως κατηγορίας, όλα τα νοσοκομεία λειτουργούν χωρίς επιδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, ξεκάθαρα με κριτήριο τη μείωση κόστους και την αύξηση κέρδους. Σύμφωνα με το σύστημα DRG (Diagnosis Related Group) - Κλειστά Ενοποιημένα Νοσήλια - γίνεται ένα «γκρουπάρισμα» ασθενών και νόσων, προβλέπεται η μέση διάρκεια νοσηλείας ανάλογα με την πάθηση, την αιτία εισαγωγής, ορίζεται η κοστολόγηση των υπηρεσιών αυτών.

Αν ο νοσηλευόμενος παραμείνει πάνω από την προβλεπόμενη διάρκεια, θεωρείται πλέον «ζημία». Στο τέλος κάθε εξαμήνου γίνεται αξιολόγηση των τμημάτων από τη διοίκηση του νοσοκομείου με κριτήρια την πληρότητα, την κερδοφόρα και ζημιογόνα μέση διάρκεια νοσηλείας και αναλόγως λαμβάνονται μέτρα, όπως μείωση προσωπικού, μη κάλυψη κενών θέσεων, μη πληρωμή υπερωριών, πιέσεις για γρηγορότερη κίνηση ασθενών.

Αντίστοιχα παραδείγματα «επιχειρηματικών» κριτηρίων στη λειτουργία των δημόσιων δομών Υγείας έχουμε και από άλλες χώρες της Ευρώπης. Στη Σουηδία, στο προάστιο Husby της Στοκχόλμης, τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν κλείσει: Το ιατρικό κέντρο, το οδοντιατρικό κέντρο, το κέντρο μητέρας και παιδιού κ.ά. γιατί αυτές οι δραστηριότητες στο φτωχό προάστιο δεν επέφεραν ικανοποιητικά έσοδα ούτε για τους επιχειρηματίες, ούτε για το κράτος.

Στη Γαλλία το 2007 το υπουργείο Υγείας εισηγήθηκε το κλείσιμο των μαιευτικών κλινικών δημόσιων νοσοκομείων με λιγότερους από 300 τοκετούς ετησίως θεωρώντας πως κοστίζουν υπερβολικά, ενώ οι χειρουργικές κλινικές οφείλουν να κάνουν πάνω από 1.500 επεμβάσεις ετησίως.