Κυριακή 13 Ιούλη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 24
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Για το κράτος και τις αστικές κυβερνήσεις μέσα από εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής»
Κρίσιμη η ταξική - επιστημονική προσέγγιση

Τη διετία που μας πέρασε το ΚΚΕ δέχτηκε πολύ μεγάλη πίεση στην κατεύθυνση της υιοθέτησης του στόχου της στήριξης - συμμετοχής σε μια «κυβέρνηση της Αριστεράς», «προοδευτική», «δημοκρατική», «αντιμνημονιακή» ή όπως αλλιώς ονομάστηκε. Το ΚΚΕ πήρε θέση άρνησης συμμετοχής σε οποιαδήποτε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού και ανέδειξε τη γραμμή πάλης που φωτίζει την αναγκαιότητα αλλαγής τάξης στην εξουσία. Αυτή η θέση του ΚΚΕ δεν έγινε αποδεκτή από τμήμα των ψηφοφόρων του. Η μη αποδοχή δεν οφείλεται μόνο σε λειψή κατανόηση της θέσης του ΚΚΕ, αλλά «πατάει» σε μεγάλο βαθμό στην αρνητική ιστορική παράδοση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Στην πραγματικότητα, ενώ το ΚΚΕ είχε πλέον απορρίψει στις στρατηγικές του επεξεργασίες την επιδίωξη συμμετοχής σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, αυτό δεν είχε διαδοθεί, «χωνευτεί» σε ολόκληρο τον κύκλο της πολιτικής του επιρροής, που είχε ζυμωθεί με παλιότερη στρατηγική αντίληψη η οποία δεν απέρριπτε αυτήν τη συμμετοχή.

Αλλωστε ορισμένα στοιχεία από τις σημερινές επεξεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ και διάφορων οπορτουνιστικών εκφάνσεων, πράγματι μπορεί να τα βρει κανείς σε παλιότερες λαθεμένες επεξεργασίες του ΚΚΕ (π.χ. περί εκδημοκρατισμού του αστικού κράτους).

Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του και το αστικό σύστημα (που έχει ποντάρει σε αυτό το άλογο) εκφέρουν τέτοιες προτάσεις ως μια μορφή αστικής διαχείρισης και τίποτε άλλο. Ομως πέφτουν σε ένα έδαφος όπου η «πείρα των νεκρών γενεών βαραίνει πάνω στους ζωντανούς», ιδιαίτερα σε χιλιάδες εργαζομένων που κατά καιρούς ήταν ψηφοφόροι του ΚΚΕ δίχως βαθιά ιδεολογικοπολιτική συμφωνία μαζί του, δίχως να παρακολουθούν τις στρατηγικές του επεξεργασίες. Φυσικά πρωταγωνιστικό ρόλο στην πίεση ενάντια στο ΚΚΕ παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει και άμεσο εκλογικό συμφέρον, καθώς και μια σειρά άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις, ιστοσελίδες κ.ά. Για το σκοπό αυτό ρίχνεται άπειρο τυπογραφικό και ψηφιακό μελάνι. Η περίοδος γύρω από το Μάη - Ιούνη του 2012 ήταν χαρακτηριστική, όταν ακόμα και αθλητικές ιστοσελίδες αναπαρήγαγαν ιδεολογικά κείμενα πίεσης για οπορτουνιστικό συμβιβασμό του ΚΚΕ. Αυτή η εκστρατεία θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Η απόκρουση και αντεπίθεση είναι λειψή αν περιορίζεται μόνο σε συνθήματα και ατάκες. Χρειάζεται ουσιαστική ιδεολογική - θεωρητική ζύμωση σε βασικά ζητήματα, προϋποθέτει την κατανόηση με επιστημονικό τρόπο της ουσίας του αστικού κράτους, της ουσίας της αστικής κυβέρνησης. Απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα δε δίνονται μέσα από την άμεση πείρα, χρειάζεται διείσδυση κάτω από την επιφάνεια των φαινομένων που λέγεται «πείρα». Δυο παραδείγματα: Το αστικό κράτος είναι μηχανισμός βίας του κεφαλαίου, αυτό όμως συσκοτίζεται όταν στην τρέχουσα πείρα βλέπει κάποιος το αστικό κράτος να συλλαμβάνει στελέχη της Χρυσής Αυγής τα οποία στελεχώνουν έναν άλλο μηχανισμό βίας του κεφαλαίου. Χρειάζεται ιστορική προσέγγιση και γνώση πώς και ο Χίτλερ φυλακίστηκε από το σύστημα που τον εξέθρεψε. Η, άλλο παράδειγμα, λέει κάποιος: Δε ζήσαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ας την δοκιμάσουμε, πού ξέρεις; Κάτι θα κάνει, άμα μπει και το ΚΚΕ θα είναι εγγύηση. Απαντιούνται αυτά μόνο από την άμεση πείρα; Οχι. Καμιά φορά υπάρχει και βαρύ αρνητικό φορτίο από παλιότερες επεξεργασίες ή συνθήματα που είχαν «ριζώσει» στο παρελθόν. Σήμερα η παραμονή της αύρας που έχουν αφήσει δε βοηθάει στην κατανόηση της προσαρμοστικότητας του αστικού συστήματος.

Στην πρόσφατη έκδοση της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ: «Κόμμα "Παντός Καιρού". Ιδεολογική Πολιτική και Οργανωτική Ισχυροποίηση του ΚΚΕ».


Ειδικά στο κεφάλαιο «οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες ως αγωγός ενσωμάτωσης» και αλλού επισημαίνονται αυτές και άλλες.

Οι παραπάνω επισημάνσεις υπογραμμίζουν την ανάγκη να ανοίξει μια ουσιαστική ιδεολογικοπολιτική συζήτηση με χιλιάδες ανθρώπους και ιδιαίτερα με τους εργαζομένους των νέων ηλικιών, με τους νέους που συγκεντρώνονται σε χώρους σπουδών. Π.χ. με τους χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές που ανέδειξαν την ΠΚΣ δεύτερη δύναμη σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, αναγνωρίζοντας με την πείρα τους «ποιοι είναι αυτοί που τρέχουν». Αυτή η πείρα σαφώς δεν αρκεί, ουσιαστικό στοιχείο ταξικής διαπαιδαγώγησης είναι η κατανόηση ποια τάξη πρέπει να πάρει στα χέρια της την εξουσία και την οικονομία, ώστε να υπάρχει μέλλον με δουλειά για όλους και αντιστοίχηση αναγκών της κοινωνίας - της παραγωγής και του αντικειμένου των σπουδών. Χρειάζεται ουσιαστική κατανόηση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού και τις συνέπειες αυτής στη ζωή τους.

Οπλο και εργαλείο γι' αυτήν τη διαδικασία είναι μια σειρά επεξεργασίες του ΚΚΕ, με πιο σημαντική τη συστηματική μελέτη και διάδοση του Προγράμματος που ψήφισε το 19ο Συνέδριο. Καμιά ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση με χιλιάδες εργαζομένους που προβληματίζονται για την κατάσταση δεν μπορεί ν' ανοίξει αν δε διαδοθεί σε χιλιάδες αντίτυπα το «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», το οποίο αποτελεί την αφετηρία για να γνωρίσει κάποιος «το λόγο ύπαρξης και δράσης του ΚΚΕ», αυτό που το κάνει να μην έχει καμιά συγγένεια με όλα τα άλλα κόμματα, το σκοπό της πάλης του - την επαναστατική εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αλλά και για την ίδια την κατανόηση του Προγράμματος του ΚΚΕ, για την απάντηση σε αρκετά «γιατί;», «πώς;», «ποιοι;», «με ποιους;», «ενάντια σε ποιους;» και άλλα ερωτήματα. Χρειάζεται ουσιαστική γνωριμία με την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, με την ιστορία του εργατικού κινήματος και τα σύγχρονα συμπεράσματα από αυτή.


Ακολουθεί η σύντομη παρουσίαση - υπενθύμιση ορισμένων εκδόσεων της Σύγχρονης Εποχής που αφορούν το θέμα αστικό κράτος και κυβέρνηση. Ανάλογη είναι η συνεισφορά και σχετικής αρθρογραφίας της ΚΟΜΕΠ, ιδιαίτερα της τελευταίας τριετίας.

Β. Ι. Λένιν: Κράτος και Επανάσταση

Το θεμελιώδες έργο του Λένιν «Κράτος και Επανάσταση. Η διδασκαλία του μαρξισμού για το Κράτος» υπήρξε καθοριστικής σημασίας επεξεργασία για την ίδια την πρακτική επιτυχία της σοσιαλιστικής επανάστασης του 1917 στη Ρωσία. Αποτελεί ένα θεωρητικό κείμενο τα συμπεράσματα του οποίου βρήκαν άμεση πρακτική εφαρμογή στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Το έργο αυτό απαντάει στις διαστρεβλώσεις του μαρξισμού από τον οπορτουνισμό στο ζήτημα του κράτους. Δίνει τα εφόδια για να γίνει κατανοητό τι είναι κράτος. Οι Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν αναδεικνύουν πως είναι η οργάνωση της βίας της κυρίαρχης τάξης επάνω στην κυριαρχούμενη. Τι περιλαμβάνει αυτή η οργάνωση βίας; Η δημόσια εξουσία που υπάρχει σε κάθε κράτος; «Δεν αποτελείται μόνο από οπλισμένα άτομα, αλλά και από εμπράγματα εξαρτήματα από κάθε λογής ιδρύματα καταναγκασμού...»

Το σύνολο του κρατικού μηχανισμού (διοικητικού και κατασταλτικού) συνιστά αυτόν το μηχανισμό βίας. Ξεχωριστή θέση κατέχουν σε αυτόν το μηχανισμό οι ειδικοί σχηματισμοί του κράτους, στρατός, αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, δικαστήρια, φυλακές. Γιατί; Πολλοί «επικαλούνται πως η ζωή έγινε πιο περίπλοκη, ότι οι λειτουργίες διαφοροποιήθηκαν...», όπως επισημαίνει ο Λένιν: «Η επίκληση αυτή φαίνεται "επιστημονική" και αποκοιμίζει περίφημα το μικροαστό, συσκοτίζοντας το κύριο και βασικό: Τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες και εχθρικές τάξεις...» Το αστικό κράτος λοιπόν έχει βαθύτερη ουσία από τις αποφάσεις της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα η κάθε αστική κυβέρνηση είναι οργανικό τμήμα του αστικού κράτους, καλείται να λειτουργήσει και να διαχειριστεί τις κρατικές υποθέσεις και τον κρατικό μηχανισμό στο έδαφος της υπεράσπισης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Η λεγόμενη «συνέχεια του κράτους» διασφαλίστηκε και διασφαλίζεται κάτω από πολλές συνθήκες. Ακόμα και αν μια κυβερνητική μεταβολή επιχειρεί για δικούς της λόγους ορισμένες αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό, εκσυγχρονισμούς κ.ά., αυτές δεν αλλάζουν την ουσία του.


Ο Λένιν, επαναλαμβάνοντας τον Μαρξ, αναδεικνύει την εξής αναγκαιότητα για την εργατική τάξη: «Να μην περάσει τη γραφειοκρατική μηχανή από το ένα χέρι στο άλλο, όπως γινόταν έως τώρα, αλλά να την τσακίσει». Αυτό το ζήτημα αποδείχτηκε κρίσιμο - στην κυριολεξία ζήτημα ζωής ή θανάτου σε φάση επαναστατικής κατάστασης, αφού πρώτη πράξη της επανάστασης είναι να μην αφήσει «πέτρα πάνω σε πέτρα» από τον παλιό κρατικό μηχανισμό. Σε κρίσιμες περιόδους που πραγματικά η αστική τάξη «τα χρειάστηκε», δε δίστασε να καταφύγει ακόμα και σε κυβερνήσεις με συμμετοχή ή στήριξη οπορτουνιστών, π.χ. αξιοποίηση των μενσεβίκων στην Προσωρινή Κυβέρνηση στη Ρωσία, αισχρός κυβερνητικός ρόλος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας κατά την επανάσταση του 1918-1919 στη Γερμανία. Οπως εύστοχα ειπώθηκε τότε από αστικά χείλη για τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, «όταν καίγεται το σπίτι σου, θα χρησιμοποιήσεις και βρομόνερα». Γι' αυτό και ο Λένιν αναδεικνύει πως «πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δίχως πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό, είναι κούφια φράση και απάτη», αφού ο οπορτουνισμός εκφράζει στις γραμμές του εργατικού κινήματος την τάση συμβιβασμού με την αστική τάξη.

Κρίσιμο επίσης ζήτημα υπήρξε η στάση απέναντι στον κοινοβουλευτισμό. Ο Λένιν στο κεφάλαιο με τίτλο «Η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού» αναδεικνύει πως αυτό δε σημαίνει κατάργηση της αιρετότητας των οργάνων της εργατικής εξουσίας. Αντιθέτως, η εργατική τάξη, «αντί να αποφασίζεται μια φορά κάθε τρία ή έξι χρόνια ποιο μέλος της άρχουσας τάξης θα εκπροσωπεί και θα τσαλαπατά το λαό στη Βουλή», θα συμμετέχει άμεσα στις δομές της δικιάς της εξουσίας. Το «Κράτος και Επανάσταση» αξίζει να διαβαστεί και να διαδοθεί μαζί με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Αλλα έργα του Λένιν


«Οι Θέσεις του Απρίλη» δίνουν επίσης την εικόνα της συζήτησης στο Κόμμα των Μπολσεβίκων για τη στάση απέναντι στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση και τη δυσκολία να περάσει η γραμμή του Λένιν για το προχώρημα της σοσιαλιστικής επανάστασης και το γκρέμισμα της Προσωρινής Κυβέρνησης, παρόλο που η τελευταία είχε την αποδοχή των σοβιέτ.

Στη συλλογή «για το Κράτος» περιλαμβάνονται κείμενα του Λένιν που γράφτηκαν μετά από την Επανάσταση του 1917. Πέρα από την ομώνυμη διάλεξη, έχει μεγάλη σημασία το κείμενο του Λένιν «Οι εκλογές για τη συντακτική συνέλευση και τη δικτατορία του προλεταριάτου», όπου αναδεικνύονται οι όροι με τους οποίους το Κόμμα των Μπολσεβίκων κατάφερε να αλλάξει το συσχετισμό των δυνάμεων και μέσω της νίκης της επανάστασης να πάρει με το μέρος του μεγάλα τμήματα του λαού, να αποσπάσει τη συμμαχία της φτωχής αγροτιάς. Στην ίδια συλλογή περιλαμβάνεται το κείμενο «Θέσεις και εισήγηση για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου», όπου ο Λένιν αναδεικνύει την ταξική φύση της έννοιας «δημοκρατία». Καθώς και το θεωρητικό και πολιτικό λάθος περί ενδιάμεσης μορφής εξουσίας: «Το κυριότερο πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και που φανερώνει πως θεωρητικά είναι κοντόφθαλμοι, πως είναι αιχμάλωτοι των αστικών προκαταλήψεων και πως πρόδωσαν πολιτικά το προλεταριάτο, είναι τούτο: Οτι στην καπιταλιστική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη - που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής - οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το ενδιάμεσο παρά μόνο τούτο: Είτε δικτατορία της αστικής τάξης είτε του προλεταριάτου. Κάθε ονειροπόλημα για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού».

Το 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς


Οι παραπάνω θέσεις του Λένιν επαναλαμβάνονται και εξειδικεύονται και στα ντοκουμέντα του 2ου Συνεδρίου της ΚΔ, που περιέχονται στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής»: «Η Κομμουνιστική Διεθνής, Θέσεις και Καταστατικό, όπως ψηφίστηκαν στο Β' Συνέδριο».

Σε επόμενες δεκαετίες οι θέσεις του Λένιν απορρίφτηκαν στην πράξη από τα ίδια τα ΚΚ. Αυτό μαρτυρά η υιοθέτηση, για παράδειγμα, του ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, με πιο καθαρή έκφραση αυτής της απόρριψης, τις θέσεις του ευρωκομμουνισμού στις δεκαετίες του '50 και του '60. Ομως απομάκρυνση από το στόχο της επαναστατικής εργατικής εξουσίας καταγράφεται και νωρίτερα, για παράδειγμα, κατά την έξοδο από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δε συνδέθηκε ουσιαστικά η πάλη με την κατάκτηση της εξουσίας, αντιθέτως, τέθηκε ως άμεσος στόχος η δημιουργία «εθνικών κυβερνήσεων» με συμμετοχή και των ΚΚ. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και στην Ελλάδα η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Γεωργίου Παπανδρέου του 1944. Η κατάληξη είναι γνωστή.

Για την απομάκρυνση της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από την πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης, το ΚΚΕ έχει τοποθετηθεί στα ντοκουμέντα του 18ου και του 19ου Συνεδρίου. Στο Δοκίμιο Ιστορίας Β' Τόμος καταγράφονται βασικά συμπεράσματα στο πρώτο μέρος του με τον τίτλο «Ο παγκόσμιος συσχετισμός των δυνάμεων και η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος».

Εργατική τάξη και κυβέρνηση σε μη επαναστατικές συνθήκες

Αρκετά από τα ιστορικά παραδείγματα που αναφέρθηκαν, όπως και οι αντίστοιχες επεξεργασίες, ίσως φανεί πως αναφέρονται σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Μήπως; Είναι σωστές διαπιστώσεις που αναφέρονται στο 1921 και όχι στο σήμερα. Δηλαδή τι γίνεται σε μη επαναστατικές συνθήκες; Το ερώτημα δεν είναι σωστό, αφού και η δράση του Κόμματος και της εργατικής τάξης σε επαναστατικές συνθήκες καθορίζεται από τη δράση σε μη επαναστατικές. Αν σε μη επαναστατικές συνθήκες η διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης είναι στο πνεύμα της ταξικής συνεργασίας, της απεμπόλησης της πάλης και της ανάθεσης της διεξόδου στις αυταπάτες σχετικά με το ρόλο του αστικού κράτους και του αστικού κοινοβουλίου, τότε η εργατική τάξη θα βρεθεί ευνουχισμένη και όταν θα δημιουργηθούν επαναστατικές συνθήκες. Και το χειρότερο, το Κόμμα της δε θα μπορεί να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει την πάλη για εξουσία.

Το έργο της Ρόζας Λούξεμπουργκ «Κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη «Σύγχρονη Εποχή», είναι γραμμένο (1899) σε μη επαναστατικές συνθήκες, στο αποκορύφωμα μιας σχετικά μακροχρόνιας περιόδου 30χρονης ήρεμης εξέλιξης χωρίς επαναστατικά γεγονότα. Ετσι αποτελεί έργο που προσφέρεται για την ανίχνευση των νομοτελειών κίνησης και προσαρμογών του καπιταλιστικού συστήματος. Η συγγραφέας αναδεικνύει πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αλλάξει μέσω των νόμων: «Οποιος ... εκφράζεται υπέρ του μεταρρυθμιστικού δρόμου μέσω των νόμων, αντί και σε αντίθεση με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και με την ανατροπή της κοινωνίας, αυτός δεν επιλέγει στην πραγματικότητα έναν πιο ήσυχο, ασφαλή, αργό δρόμο για τον ίδιο στόχο, αλλά άλλο στόχο, δηλαδή, αντί για την πραγματοποίηση ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος, θέλει να πραγματοποιήσει ποσοτικές αλλαγές στο παλιό».

Σύγχρονες πλευρές της καθημερινής πάλης και δράσης σε συνθήκες όντως μη επαναστατικές αναδεικνύονται στην έκδοση «Θεωρητικά ζητήματα στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ». Στο κεφάλαιο «Τα καθήκοντα του ΚΚΕ σε μη επαναστατικές συνθήκες» γίνεται αναφορά για τον τρόπο της επαναστατικής «κοινοβουλευτικής» δουλειάς, δηλαδή για την αξιοποίηση του αστικού κοινοβουλίου με τρόπο που να ξεσκεπάζει και να αποκαλύπτει τα όρια του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και όχι να αποκοιμίζει και να καλλιεργεί αυταπάτες στους εργάτες ότι μπορούν να βρεθούν λύσεις στα προβλήματά τους από ωραίους δεκάρικους ή πολιτικές συμμαχίες για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς». Ειδικά η επίτευξη της τελευταίας σημαίνει το ΚΚ να απεμπολήσει το Πρόγραμμά του, το σκοπό της πάλης του, για την υλοποίηση ενός προγράμματος αστικής διαχείρισης (συνοδευμένο βεβαίως με μπόλικη φιλεργατική - φιλολαϊκή λογοκοπία).

Το ΚΚΕ επιδιώκει σε συνθήκες δύσκολες να διευρύνει την πολιτική - εκλογική του επιρροή, αυτό το καθήκον είναι άμεσα συνδεδεμένο με ένα καθήκον το οποίο έχει απαιτήσεις: «...Να δώσει μάχη για το κριτήριο της ψήφου: Να εξουδετερώσει την άποψη - όχι μόνο γνήσια αστική, αλλά και την οπορτουνιστική - ότι ο εργατοϋπάλληλος, ο φτωχός αγρότης και ο αυτοαπασχολούμενος βιοπαλαιστής, ψηφίζει για τη δική του κυβέρνηση. Να πείσει ότι, αντίθετα, ψηφίζει για τη δική του εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, ότι ο ρόλος της κομμουνιστικής, πραγματικά εργατικής αντιπροσωπείας στη Βουλή είναι να αποκαλύπτει τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της εξουσίας, να βάζει εμπόδια στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, να δυσκολεύει τη συγκρότηση κυβερνήσεων, να αποκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα παλιών και νέων κομμάτων, φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών».

Αυτό το κριτήριο ψήφου - συμβάλλει στην εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, αλλά ταυτόχρονα δεν αφορά μόνο τη στενή εκλογική του ενίσχυση - αναδεικνύει τον ουσιαστικό δρόμο δυναμώματος του ταξικού εργατικού κινήματος, βασικού όρου για το προχώρημα της Λαϊκής Συμμαχίας. Μαζικές εκλογικές αυταπάτες - δηλαδή κυβερνητική ανάθεση και ισχυρό κίνημα δε συμβιβάζονται. Το παράδειγμα του 27% του ΣΥΡΙΖΑ και η κατάσταση του κινήματος είναι ενδεικτικό. Αρα αυτή η θέση του ΚΚΕ, που βασίζεται σε ταξική - επιστημονική προσέγγιση για το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του, είναι εγγύηση και ισχυρό εργατικό κίνημα και λαϊκή συμμαχία με αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Η απόρριψη των εκλογικών αυταπατών είναι όρος που συμβάλλει ώστε η εργατική τάξη να δυναμώσει τα δικά της μετερίζια, όπως είναι η οργάνωση στον τόπο δουλειάς, και να ισχυροποιήσει το Κόμμα της - «Ισχυρό ΚΚΕ παντού», ένα σύνθημα που δεν είναι αποκλειστικά εκλογικής ενίσχυσης, όπως το παρουσίασαν διάφοροι αναλυτές και άλλοι καλοθελητές στις πρόσφατες εκλογές.

Τέλος, για την αντιμετώπιση των προσαρμογών του αστικού συστήματος και των αυταπατών περί αριστερής κυβέρνησης, χρειάζεται επίγνωση πως ο καπιταλιστικός οικονομικός κύκλος (άνοδος - κρίση - ύφεση - αναζωογόνηση - άνοδος - κρίση ... κοκ.) κινείται με βαθύτερους οικονομικούς νόμους που σε γενικές γραμμές καθορίζουν και την πολιτική διαχείριση. Με λίγα λόγια, η οποιαδήποτε κυβέρνηση στα χέρια της οποίας «σκάει η κρίση» δεν αποτελεί το αίτιο της κρίσης (υπάρχουν απλώς θέματα καλών και κακών χειρισμών που αφορούν τους αστούς). Αναλόγως, και η ενδεχόμενη φάση της καπιταλιστικής αναζωογόνησης και ανόδου αντικειμενικά θα επιφέρει κάποια ψίχουλα για τους εργαζομένους και άλλους που δυστυχούν, για τα οποία δε θα είναι υπεύθυνη η όποια κυβέρνηση (είτε «αριστερή» είτε «δεξιά»). Ο «Ριζοσπάστης» θα επανέλθει με προτάσεις βιβλίων που φωτίζουν την καπιταλιστική οικονομία.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ