Παρασκευή 25 Μάη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Κράτος ναρκέμπορας

To ιδεολόγημα της «αποποινικοποίησης της χρήσης» για άτομα εξαρτημένα από ναρκωτικά, καθώς και οι δήθεν ριζοσπαστικές ιδέες του διαχωρισμού «σκληρών - μαλακών» και της ανοχής της χρήσης κάνναβης, έρχονται και ξανάρχονται κατά καιρούς ως λύσεις και επεμβάσεις «ευαισθησίας» για τη μάστιγα των ναρκωτικών, που πλήττει τη νεολαία. Οχι τυχαία, σε μια περίοδο που αναπτύσσονται σημαντικοί αγώνες του λαού μας για το δικαίωμα στη δουλιά, την Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία, την εθνική ανεξαρτησία, τις δημοκρατικές ελευθερίες, συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν τις προτάσεις τους για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών. Πρόκειται για σύσσωμη την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΝ και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που κατέθεσαν πρόταση νόμου που προβλέπει όλα τα παραπάνω... προοδευτικά.

Ολοι αυτοί οι «παράγοντες», του ευρωατλαντισμού και της ευρωυποταγής, του εθνικού στόχου της ΟΝΕ, έφτασαν στο... βαθυστόχαστο συμπέρασμα ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι: «να αποσπάσουμε τους χρήστες από τους εμπόρους». Ετσι προτείνουν τροποποίηση του θεσμικού πλαισίου περί ναρκωτικών ουσιών, εισηγούνται πολιτική διαχωρισμού και ανοχής καθώς και δυνατότητα χορήγησης της ουσίας από δημόσιους φορείς για να ζουν λέει οι εξαρτημένοι... με αξιοπρέπεια. Αυτό που κάνουν πρωτίστως αυτές οι πολιτικές δυνάμεις είναι να αποσπούν το πρόβλημα των ναρκωτικών από την κοινωνικοπολιτική του βάση, τις αιτίες που το δημιουργούν, την ίδια στιγμή που περιορίζουν την αντιμετώπισή του, στην έτσι και αλλιώς απαράδεκτη πολιτική καταστολής. Με άλλοθι τις δικαστικές αυθαιρεσίες του συστήματος, που οδηγούν χρήστες στη φυλακή και από εκεί πιο βαθιά στη χρήση, προβάλλουν τη συνολική αντίληψή τους για ανοχή, «εφόσον η χρήση θα είναι ατομική»... στη γλάστρα του μπαλκονιού, και έτσι γίνονται φορείς της «ναρκω-κουλτούρας».

Γιατί οι δήθεν λύσεις της «συντήρησης της εξάρτησης» και η «καθαρή χρήση για να μην πεθαίνουν τα παιδιά στους δρόμους», καταδικάζουν τους ανθρώπους που έχουν «μπει στο λούκι» να έχουν τη... λύση μιας άδειας ζωής, χωρίς νόημα, χωρίς ελπίδα, χωρίς ελευθερία παρά μόνο στην αυτοκαταστροφή. Κυρίως τους στερούν την ανθρώπινη υπόστασή τους, τους κρατούν ανήμπορους να αλλάξουν τη ζωή τους και τους αυθυποβάλουν να αποδεχτούν παθητικά ως μόνη λύση τον αργό, αλλά... αξιοπρεπή θάνατο της εξάρτησης. Η πρόταση αυτή που αξιοποιεί -εκτός των άλλων- και τη μεγάλη απόγνωση πολλών γονιών και οικογενειών, ότι δήθεν μπορεί να φύγει το παιδί από τα πλοκάμια των εμπόρων και νόμιμα να παίρνει το «φάρμακό» του, είναι άκρως επικίνδυνη και επιζήμια, αν περάσει πλατιά στην κοινωνία. Είναι άλλος ένας εθισμός ανάμεσα στους τόσους άλλους (από την αυθαιρεσία στους τόπους δουλιάς, την αστυνομοκρατία και κρατική καταστολή, μέχρι τον εκμαυλισμό συνειδήσεων μέσω «τηλε-μπανιστηριού») που οδηγεί σε μια κοινωνία απάθειας και ατομικισμού και τελικά ανίσχυρης να αντισταθεί στην υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων που επιβάλλει το κεφάλαιο και οι πολιτικές που το υπηρετούν.

Λύσεις, έξω από τη λογική του κράτους - ναρκέμπορα, υπάρχουν. Προϋποθέτουν, όμως, συλλογικές διαδικασίες αγώνα, στήριξη και επέκταση προγραμμάτων πρόληψης, θεραπείας χωρίς ανάγκη ουσιών, απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης. Τέτοιες προσπάθειες στη χώρα μας υπάρχουν πολλές, όμως ασφυκτιούν από την κρατική υποχρηματοδότηση. Κυρίως, όμως, για να δοθεί οριστική λύση στην εξάρτηση πρέπει να εκλείψουν οι αιτίες που τη γεννούν. Και αυτό σίγουρα δε θα γίνει με προτάσεις για κοινωνία με ελεύθερα τα ναρκωτικά, αλλά με κοινωνία ελευθερίας, απεξαρτημένης από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Σε αυτή την πρόταση λοιπόν του κοινωνικού ευνουχισμού και προώθησης της μαστουρωμένης συνείδησης, όλοι πρέπει να αντισταθούμε.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ