Καμπανάκι χτυπά στον ΣΥΡΙΖΑ ο Γ. Δραγασάκης, υπεύθυνος για τις προγραμματικές επεξεργασίες του κόμματος, για τα προσκόμματα της διαδικασίας οργανωτικής προσαρμογής του στο νέο του ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα και τις δυσκολίες που προσθέτουν οι «αδύναμοι δεσμοί με την κοινωνία».

Σε συνέντευξή του στο «Δρόμο της Αριστεράς» αναφέρει: «Το αποτέλεσμα ειδικά των αυτοδιοικητικών εκλογών δείχνει πως οι δεσμοί μας με την κοινωνία δεν έχουν εκείνο το βάθος ούτε εκείνη την πυκνότητα που χρειαζόμαστε. Επίσης, ένα χρόνο μετά το ιδρυτικό του Συνέδριο και παρά την πρόοδο που έχει συντελεστεί, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να δίνει την εικόνα ενός "χώρου" εντός του οποίου διάφορες ομάδες ή υπο-κόμματα αναπτύσσουν τα δικά τους αυτόνομα σχέδια, παρά ενός ενιαίου σχηματισμού».

Συγκρίνοντας μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ με την οργανωτική ανάπτυξη που είχαν στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, πριν φτάσουν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ενα θέμα είναι η οργανωτική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ που είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την εκλογική του επιρροή... Θυμίζω στο σημείο αυτό ότι το ΠΑΣΟΚ από 27.000 μέλη που είχε το 1977, το 1981 είχε 110.000. Αντίστοιχη ανάπτυξη είχε λίγα χρόνια αργότερα και η ΝΔ, υπό την ηγεσία του Κ. Μητσοτάκη. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Ομως, οι παραπάνω αριθμοί, χωρίς να αποτελούν ένα πρότυπο, δίνουν ένα μέτρο σύγκρισης».

Πέραν των οργανωτικών αδυναμιών, ο Γ. Δραγασάκης ιεραρχεί ψηλά την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις, σπρώχνοντάς τις σε ενσωμάτωση στο σύστημα. Οπως αναφέρει, «πιο σημαντική και από την οργανωτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δυνατότητα και η ικανότητά του (...) να συνομιλεί, να συνεργάζεται ισότιμα και να εντάσσει, μερικά ή ολικά, στο πολιτικό του σχέδιο έναν ευρύτερο "αστερισμό" από συλλογικότητες, ακόμη και μεμονωμένες ομάδες ή άτομα με κοινωνική δράση και συμβολή σε διάφορα επίπεδα της δημόσιας ζωής».

Τρίτη κατά σειρά ιεραρχεί την ανάγκη για «προγραμματική μορφοποίηση και ομογενοποίηση», προφανώς για να αποτυπωθεί ξεκάθαρα στο υπό επεξεργασία πρόγραμμα του κόμματος η πλήρης προσαρμογή του στις ανάγκες της διαχείρισης του καπιταλισμού στην παρούσα φάση, στα πλαίσια των συνεχών εξετάσεων που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να αναλάβει την αστική διακυβέρνηση.

Εξάλλου, σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ομολογεί ότι από επεξεργασία σε επεξεργασία η προσαρμογή αυτή βάθαινε: «Ηδη, μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, κρίθηκε ότι μια γενική διακήρυξη, αν και αναγκαία, δεν αρκούσε στις σημερινές συνθήκες. Κινηθήκαμε λοιπόν στη δεύτερη κατεύθυνση και έτσι προέκυψε η "Αθηναΐδα" που, κατά κοινή ομολογία, έπαιξε το ρόλο της. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου και πιο συστηματικά μετά το ιδρυτικό Συνέδριο, προχωρήσαμε στην περαιτέρω συγκεκριμενοποίηση και εμβάθυνση (...) στη διαμόρφωση εφαρμόσιμων πολιτικών (...) Τώρα, πρέπει να περάσουμε σε μια νέα φάση με μεγαλύτερη εμπλοκή όλου του κόμματος και μεγαλύτερη εξωστρέφεια... Πρόγραμμα σημαίνει επιλογές. Μερικές φορές δύσκολες».

Ο Γ. Δραγάσακης σχολιάζει και τις διεργασίες στην κεντροαριστερά, με τρόπο που αντανακλά τις ανταγωνιστικές σχέσεις που αναπτύσσονται στην εγχώρια σοσιαλδημοκρατία (χωρίς βέβαια να αναιρείται η προοπτική συνεργασίας τους στη βάση του κοινού στρατηγικού πλαισίου όπου κινούνται), παροτρύνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ «να είναι απέναντι σε κάθε σχέδιο το οποίο αποσκοπεί στο να βάλει εμπόδια στη δική του πορεία και το δικό του πολιτικό σχέδιο».