Το βράδυ του δεύτερου γύρου των εκλογών για την Τοπική Διοίκηση και των ευρωεκλογών, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μουδιασμένη. Ο πήχης είχε τεθεί πολύ ψηλά και δεν τον πέρασε. Μπορεί το «τρεις κάλπες, μία επιλογή» να εγκαταλείφθηκε σχετικά νωρίς, ωστόσο μέχρι και στο παρά πέντε των εκλογών τα επιτελεία του μιλούσαν για νίκη που θα σηματοδοτούσε ένα ποσοστό έστω και μιας ψήφου πάνω απ' το άθροισμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ποσοστό που ανέμεναν να καταγράψουν.

Οι προσδοκίες δεν επιβεβαιώθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 26,58% έκοψε πρώτος το νήμα, όμως δεν έκανε το «ρεκόρ» που προσδοκούσε καταγράφοντας απώλειες 140.000 ψήφων σε σχέση με τον Ιούνη του 2012. Η καταγραφή αυτή τροφοδότησε στο εσωτερικό του αναλύσεις για «ταβάνι» στη δυναμική του, για εξάντληση των δυνατοτήτων του ως προς τις εκλογικές του επιδόσεις και άνοιξε μια άλλη συζήτηση με επίκεντρο το με ποιον θα συνεργαστεί για να κυβερνήσει.

Ανεξάρτητα όμως από το εκλογικό αποτέλεσμα ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερνε να συγκεντρώσει μεγαλύτερο ποσοστό ή εάν καταφέρει να συγκεντρώσει στο προσεχές μέλλον, η εμπειρία της εκλογικής μάχης καταγράφει ότι ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του (που σύμφωνα με ορισμένες δημοσκοπήσεις ένα μεγάλο ποσοστό αποφάσισε την τελευταία στιγμή να τον ψηφίσει) τον ψηφίζει ως το «μικρότερο κακό». Στην πραγματικότητα ούτε τον εμπιστεύεται ούτε εμπνέεται από τις διακηρύξεις του. Ελπίζει απλώς ότι η κυβερνητική εναλλαγή, τιμωρώντας τα κόμματα της συγκυβέρνησης, μπορεί να βάλει εμπόδια στη σημερινή κατάσταση. Τον ψηφίζει όντας εγκλωβισμένος στη λογική ότι δεν μπορεί να υπάρχει διέξοδος έξω από την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Λογική που για την κυριαρχία της έχει συμβάλει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εχει συμβάλει με τις «στροφές στο ρεαλισμό» που διαδέχονταν η μία την άλλη. Αναιρώντας όποιες από τις υποσχέσεις του είχαν κάποια ριζοσπαστική χροιά. Καλλιεργώντας όλο αυτό το διάστημα τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, επικαλούμενος όλο και συχνότερα τα γνωστά περί «καμένης γης», δηλώνοντας ο Αλ. Τσίπρας πως «δεν είμαι Χάρι Πότερ, δεν έχω το μαγικό ραβδί». Ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε με τη στάση του να ανακόψει οποιαδήποτε ψήγματα χειραφέτησης αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, προσπαθώντας στο όνομα δήθεν της άμεσης απάντησης στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα να πείσει ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εντός ΕΕ και Ευρωζώνης χωρίς αποδέσμευση από αυτές, ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή ανάπτυξη εντός του καπιταλιστικού δρόμου, ότι μπορούμε να τα βρούμε με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ότι μπορούν να πεισθούν να κάνουν πίσω από τις αντιλαϊκές απαιτήσεις. Ενώ ταυτόχρονα βάφτισε ως φιλολαϊκή πολιτική, ως πολιτική ανακούφισης των εργαζομένων μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και της ανεργίας. Λειτούργησε τέλεια ως η «Σειρήνα» που κάθε φορά κάποιος πήγαινε να βγει από τα όρια του συστήματος του φώναζε να γυρίσει πίσω. Εχει λοιπόν ρόλο στην ανάσχεση ριζοσπαστικών τάσεων, στη μη χειραφέτηση της λαϊκής συνείδησης. Γι' αυτό δίκαια εργατικά λαϊκά στρώματα τον ψηφίζουν με κρύα καρδιά, γι' αυτό σε εργατικά σωματεία, στο φοιτητικό κίνημα οι δυνάμεις του είναι ανυπόληπτες.