Εργα ζωγραφικής του πρόωρα χαμένου, βραβευμένου με «Οσκαρ» σκηνογραφίας για την ταινία «Ζορμπάς» του Μ. Κακογιάννη (1964), κορυφαίου Ελληνα σκηνογράφου - ενδυματολόγου και σπουδαίου ζωγράφου Βασίλη Φωτόπουλου, καθώς και «θεατρικές» συνθέσεις του ζωγράφου Σάββα Πουρσανίδη, με γενικό τίτλο «Πάθη σωμάτων», περιλαμβάνει η έκθεση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (από σήμερα Σάββατο έως τις 30 Ιούνη, είσοδος ελεύθερη), σε επιμέλεια Μάνου Στεφανίδη - Αλεξάνδρας Μυρεσιώτη.

H έκθεση - αφιέρωμα στον Βασίλη Φωτόπουλο περιλαμβάνει 40 άγνωστα έργα του, τα οποία φιλοξενήθηκαν στη Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας. Τα έργα του Φωτόπουλου αποδίδουν το σύμπαν του ζωγράφου, το οποίο κυριαρχείται από τη λατρεία της νεότητας, αλλά και από την αίσθηση του μάταιου των πραγμάτων. Ελεγειακός και βαθιά ανθρώπινος ο καλλιτέχνης, ζωγραφίζει το «αλώνι του κόσμου», αναδεικνύοντας το δραματικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, με τα σώματα έκθετα, αινιγματικά, έτοιμα να συντριβούν.

Τους πίνακες του Βασίλη Φωτόπουλου πλαισιώνουν τέσσερα έργα, μεγάλων διαστάσεων, του Σάββα Πουρσανίδη, όπου «πρωταγωνιστούν» γυμνοί μουσικοί, οι οποίοι, συμβολίζοντας το «φως» της τέχνης, αντιμάχονται το «σκοτάδι» της βαρβαρότητας.

Να θυμίσουμε ότι ο Βασίλης Φωτόπουλος γεννήθηκε το 1934 στην Καλαμάτα. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική από την εφηβεία του. Η πρώτη σκηνογραφία έγινε στο θέατρο «Ακροπόλ». Το 1958, η Εθνική Λυρική Σκηνή τού ανέθεσε τα κοστούμια για την όπερα του Τζ. Μπ. Περγκολέζι «Η υπηρέτρια κυρά». Με την ΕΛΣ συνεργάστηκε πολλές φορές, όπως και με άλλα θέατρα και καλλιτέχνες (λ.χ. Μ. Θεοδωράκης, Μ. Κακογιάννης). Σχεδίασε τα 75 σκηνικά για την ταινία «Αμέρικα, Αμέρικα», μαζί με τον Αμερικανό Τζιν Κάλαχαν. Η διεθνής καταξίωσή του ήρθε με το «Οσκαρ» για τον «Ζορμπά».

Την περίοδο της δικτατορίας εργαζόταν στις ΗΠΑ. Το 1973 ήρθε στην Ελλάδα για να σκηνοθετήσει την ταινία «Ορέστης». Μετά τη μεταπολίτευση και μέχρι το 1980 - οπότε αφοσιώθηκε στη ζωγραφική - συνεργάστηκε με διαφόρους θιάσους και καλλιτέχνες (Ζυλ Ντασσέν, Αλέξης Μινωτής, Νίκος Κούρκουλος κ.ά.), βάζοντας το υψηλό αισθητικό «στίγμα» του στην ελληνική σκηνογραφία.