Σάββατο 19 Μάη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 56
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Η θηλιά

Και τι έγινε δηλαδή; Μια δουλιά είναι και αυτή. Και η δουλιά δεν είναι ντροπή, έτσι δε λένε; Δηλαδή είναι καλύτερα τώρα, που δεν έχω φράγκο; Δε θα κλέψω, δε θα σκοτώσω κανέναν! Ακου εκεί, θα γίνουμε ρεζίλι! Γιατί, όλοι όσοι βγαίνουν στην τηλεόραση μία εδώ και μία εκεί, άλλα λένε τη μία άλλα την άλλη, δεν γίνονται ρεζίλι; Εγώ μόνο θα γίνω ρεζίλι;

Εγώ απλώς θα μπω σε ένα σπίτι, μαζί με διάφορους άλλους άγνωστους, και θα προσπαθήσω να βγω από εκεί μέσα το αργότερο δυνατό. Εντάξει, είναι εκνευριστικό να σε παρακολουθούν παντού κάμερες, να σε βλέπουν όλα αυτά τα μάτια, και να πρέπει να φανταστείς ποια θα ήταν η συμπεριφορά εκείνη που θα άρεσε σε όλους αυτούς τους αόρατους δεσμοφύλακες, έτσι ώστε να βγεις τελευταίος από το γυάλινο κλουβί με τα λεφτά στο χέρι. Ε, για να πούμε την αλήθεια, εκνευριστικό είναι και που θα πρέπει να ανεχτώ και όλους τους άλλους εκεί μέσα.

Και καλά, όσοι θα μπούμε μέσα, υπάρχει λόγος. Δεν νομίζω κανέναν από όλους εμάς, να μας έπιασε ξαφνική κοινωνικότητα, ή αίφνης να καταληφθήκαμε από λαχτάρα να μοιραστούμε ένα, μαζικής κατανάλωσης και κοινής θέασης, κοινόβιο για να συλλέξουμε την εμπειρία.. Λίγο η δόξα, του στυλ με βλέπει η μαμά μου στην τηλεόραση και η γειτόνισσα μαζί που θα σκάσει, λίγο τα χρήματα... Βέβαια, αυτή είναι δόξα μακράς διαρκείας (αν αντέξεις στο κλουβί), δεν είναι, ας πούμε, όπως ένας αυτόπτης μάρτυρας στο δελτίο ειδήσεων. Ασε, που τα λεφτά είναι πολλά και μία και καλή.

Αυτούς που δεν καταλαβαίνω τόσο, είναι όσους θα μας βλέπουν. Αναρωτιέμαι τι ευχαρίστηση και τι ενδιαφέρον θα αντλήσουν, παρακολουθώντας εμάς μέσα στο γυάλινο κλουβί. Θα μου πεις, εδώ αιώνες τώρα αναζητά κανείς μια κλειδαρότρυπα, τώρα που έγινε τηλεοπτική οθόνη, θα κολλήσουμε; Το ξένο είναι ωραίο, πόσο μάλλον, όταν είσαι πανταχού παρών στην καθημερινότητα άλλων, χωρίς να είσαι «παράνομος», χωρίς να μπορεί κανείς να σε τσακώσει μπροστά στην πόρτα. Αλλωστε, έχεις τη διακριτική ευχέρεια να ελέγχεις, να κρίνεις, να μην αφήνεις στιγμή από τα μάτια σου κάποιον και να ξέρεις ότι, σε ένα βαθμό, εσύ ελέγχεις τη συμπεριφορά του και την παραμονή του εκεί, όπως και τα λεφτά που θα πάρει, βέβαια. Ασε, που ξεχνάς τα δικά σου και εθίζεσαι στα κλουβιά και στους ενοίκους τους. Είναι μια κάποια ανακούφιση, είναι μια αυταπάτη εξουσίας!

Εκλεισε τα μάτια και το τηλεκοντρόλ τής έπεσε από τα χέρια. Είδε τον εαυτό της μέσα σε ένα σπίτι από γυάλινους τοίχους. Εστρεψε το βλέμμα ψηλά. Κάμερες παντού. Ενιωσε χιλιάδες ζευγάρια μάτια να την αγγίζουν. Μάτια, μόνο μάτια, χωρίς πρόσωπο, χωρίς κορμί, χωρίς κεφάλι. Αρχισε να χάνει τον αέρα. Αναζήτησε ένα δωμάτιο, μια γωνιά, να κουλουριαστεί, να κρυφτεί, να είναι ο εαυτός της. Γονάτισε ασθμαίνοντας. Τα μάτια την έτρωγαν, παντού, το στόμα, τα χέρια της, μέσα της, παντού. Οι ανάσες της τέλειωναν, το βλέμμα της πέθαινε. Ολα τα έκλεβαν τα μάτια. Αδηφάγα μάτια, που κατέτρωγαν τα πάντα για να βρουν το δικό τους κλεμμένο πρόσωπο.

Τινάχτηκε κάτωχρη, ιδρωμένη. Προσπάθησε να ανασάνει, να αποτινάξει τη θηλιά από το λαιμό της. Κοίταξε γύρω της. Καμία κάμερα. Αφησε το φως ανοιχτό. Να βεβαιωθεί ότι είναι μόνη, ότι είναι ο εαυτός της, ότι έχει πρόσωπο να κοιτάξει στον καθρέφτη.


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ