Με πλαστά διλήμματα και εκβιασμούς ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ οξύνουν την αντιπαράθεση, καταφεύγοντας σ' ένα εμπόριο φόβου και ελπίδας. Με τη ΝΔ, που πατά στο φόβο των τσακισμένων ανθρώπων για νέα μέτρα, να δηλώνει ότι δε θα υπάρξουν νέα μέτρα και τον ΣΥΡΙΖΑ να υπόσχεται παυσίπονα.

Την ίδια ώρα, ο πραγματικός αντίπαλος, τα μονοπώλια, για τα οποία ασκείται αυτή η πολιτική, μένουν στο απυρόβλητο, έχοντας θωρακίσει την εξουσία τους, με τους δύο «μονομάχους» να βεβαιώνουν σε όλους τους τόνους ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να θίξουν αυτήν την εξουσία, αλλά και ότι θα κάνουν τα πάντα για να την εδραιώσουν, καθώς και οι δύο πίνουν νερό στο όνομα της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, αξιοποιώντας τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης, για να πουλήσουν ο καθένας την πολιτική πραμάτεια του.

Εστιάζουν την προσοχή των ψηφοφόρων στην πιθανότητα να ανακτηθούν ορισμένες από τις αιματηρές για το λαό απώλειες. Ομως, για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα, αν υπάρχει τέτοια πιθανότητα, πρέπει πρώτα να γίνει κατανοητό το σημείο στο οποίο βρίσκονται τα πράγματα και το γιατί τους, κάτι που τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να συγκαλύψουν: Με τη ΝΔ να βαράει «τίτλους τέλους» για το «καθεστώς της φαυλότητας» που δήθεν οδήγησε στην κρίση και τον ΣΥΡΙΖΑ να κρύβει συνειδητά ότι η υποτίμηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, η μόνιμη υποβάθμιση της ζωής εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, το τσάκισμα δικαιωμάτων είναι υποχρεωτικά για τον καπιταλισμό.

Η στρατηγική τους σύμπλευση, στρατηγική υπεράσπισης του κεφαλαίου, αποκαλύπτει ότι δεν αρκεί ο ψηφοφόρος να εγκαταλείψει τον έναν απ' τους δύο. Οτι είναι απαραίτητο το επόμενο βήμα: Να χτυπηθεί ο πραγματικός αντίπαλος. Να απαντηθεί, δηλαδή, ενιαία και στη ρίζα του το ψευτοδίλημμα για το ποιο δηλητήριο φέρνει πιο γρήγορα το θάνατο. Γιατί και αυτός που δηλώνει ότι δεν θα ποτίσει μ' άλλο φαρμάκι το λαό λέει ψέματα (αποκαλύπτονται με μια απλή ανάγνωση του νέου Μεσοπρόθεσμου προγράμματος που παρουσίασε η κυβέρνηση), αλλά ψέματα λέει κι εκείνος που υπόσχεται παυσίπονα. Ενας αντίπαλος που δεν κατεβαίνει στις εκλογές αυτοπροσώπως, εκπροσωπείται όμως από πολλούς, κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του, επιβάλλει την πολιτική του για φτηνότερη εργατική δύναμη σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, παντού, κι εκεί που έχουν κι εκεί που δεν έχουν τρόικα, έχοντας θωρακίσει αυτήν την πολιτική από την εποχή ακόμα που ψηφίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και πιο πρόσφατα με τη στρατηγική «Ευρώπη 2020».

Αυτές τις μέρες, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ερίζουν για τα ψίχουλα που θα πετάξουν στο λαό, με τη βεβαιότητα ότι στην πορεία θα αρπάξουν απ' την εργατική δύναμη καρβέλια! Για ανάκαμψη που οδηγεί και σε αυξήσεις μισθών μιλούν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, για υψηλότερο κατώτερο μισθό μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο θεωρούν δεδομένη τη συμπίεση όλων των μισθών στα όρια του κατώτερου. Πατάνε στις μειωμένες απαιτήσεις, ποντάρουν στο μικρότερο κακό.

Η λογική του μικρότερου κακού οδήγησε πάντα προς τα χειρότερα. Ηταν και παραμένει μια αντιδραστική θεωρία για τη μακροημέρευση της εξουσίας της αστικής τάξης. Οπως και αν εκφραζόταν κάθε φορά, είτε με τη «θεωρία του σκαλοπατιού» είτε με «το να δούμε τώρα τι μπορούμε να κάνουμε και ας αφήσουμε το αύριο», ήταν καταστροφική. Για το ταξικό κίνημα είναι μονόδρομος η αντιπαράθεση κατά μέτωπο με τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων και του μικρότερου κακού. Εργάτης, που έχει χάσει την υπερηφάνειά του, που χαμηλώνει τον πήχη των απαιτήσεων και αρκείται στη χαμοζωή, είναι χαμένος.

Ο αντίπαλος, όποιον πολιτικό μανδύα κι αν χρησιμοποιεί κατά περίσταση, προσπαθεί να πείσει την εργατική τάξη ότι είναι προς το συμφέρον της να γίνει πιο φτηνή για το καλό της «εθνικής οικονομίας», να σκύψει το κεφάλι ακόμα περισσότερο. Να εγκαταλείψει κάθε διεκδίκηση στο όνομα της «βιωσιμότητας και ανταγωνιστικότητας». Να πείσει την εργατική τάξη να στηρίξει τα αιτήματα των καπιταλιστών, δηλαδή νέα προνόμια και ελαφρύνσεις, όπως φθηνό ρεύμα, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, διευκόλυνση καθεστώτος απολύσεων κ.ά.

Η εργατική τάξη, από την ίδια της την εμπειρία, έχει μπροστά της μιαν αλήθεια: Οτι μόνο μια πολιτική δύναμη χτυπά ανοιχτά και καθαρά τον αντίπαλο. Μόνο το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις και για να καταδειχτεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά και για να υπάρξουν ανάσες ανακούφισης για τους χτυπημένους, με οργάνωση της πάλης για το επίδομα ανεργίας, για να αντιμετωπιστεί η καταστολή, για να μπορέσει η εργατική τάξη να περάσει στην αντεπίθεση στην πορεία για την αποδέσμευση από την ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με λαϊκή εξουσία.

Για να υπάρξει πραγματική ανάκτηση απωλειών, πρέπει να χτυπηθεί ο αντίπαλος. Για να χτυπηθεί ο αντίπαλος χρειάζεται αντίστοιχο κίνημα με τέτοιον προσανατολισμό και άρα χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ για να 'ναι δυνατός ο λαός. Το ισχυρό ΚΚΕ είναι η δύναμη του λαού, που μπορεί να ορθωθεί απέναντι στους εμπόρους του φόβου και της ελπίδας, που συναγωνίζονται για το επίπεδο στο οποίο θα βρίσκεται η μιζέρια την επομένη των εκλογών. Απέναντι και σ' αυτούς που μιλάνε για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δηλαδή για γενίκευση της συμπίεσης των μισθών προς τα κάτω.

Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να πολεμήσει το εμπόριο ελπίδας που επιχειρείται γύρω από «την ανάπτυξη και την έξοδο στις αγορές» και την καλλιέργεια της αυταπάτης ότι ο καπιταλισμός δε θα έχει ξανά κρίση «γιατί τώρα βάλαμε μυαλό, γιατί κάναμε τις αναγκαίες αναπροσαρμογές». Οτι οι εργαζόμενοι θα επανέλθουν στο προηγούμενο επίπεδο αμοιβών και δικαιωμάτων.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ζητάνε να «βάλουμε πλάτη», για να επιστρέψει η καπιταλιστική ανάκαμψη, για να ενισχυθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τούς ανταγωνίζεται, για το ποιος είναι ο εκλεκτός διαχειριστής της ΕΕ και της καπιταλιστικής οικονομίας. Η σύγκλιση κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνο την υπεράσπιση της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που έχουν οδηγήσει το λαό στη χρεοκοπία, αλλά και αυτές ακόμη τις διακηρύξεις τους. Η κατάργηση των μνημονίων πήγε ουσιαστικά «περίπατο» και αντικαταστάθηκε από «άρση των αδικιών του μνημονίου», ό,τι δηλαδή ισχυρίζεται και η κυβέρνηση με τα ψίχουλα προς την ακραία φτώχεια από το ματωμένο πλεόνασμα. Η κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων παραπέμπεται στο άγνωστο μέλλον, «όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες», δηλαδή στο ποτέ.

Ο λαός πρέπει να γυρίσει την πλάτη στα κόμματα της ΕΕ και του κεφαλαίου. Οι δικές μας ανάγκες δε συμβιβάζονται με τις ανάγκες των μεγαλοεπιχειρηματιών. Μπορούμε να κάνουμε αποφασιστικά βήματα στην οργάνωση και την πάλη της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα της νέας γενιάς εργαζομένων, να απαλλαγούμε από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, να προωθήσουμε την ενότητα της τάξης, τη συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα, ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Αυτός είναι ο δρόμος, για να μπορέσουμε σήμερα να βάλουμε εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, στα νέα αντεργατικά μέτρα, που έχουν βάλει στο στόχαστρο και τη συνδικαλιστική δράση.

Το ΚΚΕ έχει απευθύνει κάλεσμα ενίσχυσης των εργατικών - λαϊκών αγώνων, ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Για να δημιουργήσουμε σήμερα αυτό που έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος. Μια ισχυρή, εργατική, λαϊκή αντιπολίτευση που θα ανοίξει το δρόμο, με λαϊκή συμμαχία, για να σπάσουμε επιτέλους τα δεσμά της ΕΕ, των μονοπωλίων, για να ανοίξουμε έναν καινούργιο δρόμο με το λαό πραγματικά στην εξουσία. Γι' αυτό χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού, στην εργατική τάξη, στους κλάδους και τους τόπους δουλειάς, στα σωματεία, στις γειτονιές, στην Ευρωβουλή, στους Δήμους, στις Περιφέρειες.