Στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά είναι σε εξέλιξη ένα «χοντρό» παιχνίδι. Τα μονοπώλια προσμένουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και αναπτύσσονται οξύτατοι ανταγωνισμοί. Στη σκακιέρα των συμφερόντων, ο κάθε «παίκτης» προσπαθεί να διαπραγματευτεί προς όφελός του και για να βρεθεί από θέση ισχύος επιδιώκει να προωθήσει το δικό του πολιτικό προσωπικό σε καίριες θέσεις.

Σε αυτή τη λογική οι επιχειρηματίες και οι εφοπλιστές παρεμβαίνουν ακόμα πιο άμεσα, όπως δείχνει η υποψηφιότητα Μώραλη για το Δήμο Πειραιά, υποψηφιότητα που στηρίζεται από Μαρινάκη, Κόκκαλη και άλλους επιχειρηματίες, όπως και μεγάλο κομμάτι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η στρατηγική επιδίωξη του κεφαλαίου, όπως εξειδικεύεται και στις αποφάσεις της ΕΕ, είναι ο Πειραιάς να γίνει μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο. Να αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου και εξόδου εμπορευμάτων, συνδυασμένων οικονομικών δραστηριοτήτων στη ΝΑ Ευρώπη, με επίκεντρο τις συνδυασμένες μεταφορές και την κρουαζιέρα. Τομείς όπου ήδη δραστηριοποιούνται μεγάλα μονοπώλια. Οι εξελίξεις αυτές διαπλέκονται και με ισχυρούς γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, το λιμάνι του Πειραιά έχει στρατηγική σημασία.

Υπάρχει διαπάλη ανάμεσα σε δυο βασικά σχέδια ιδιωτικοποίησης.

Το ένα είναι αυτό που φέρνει η ΝΔ, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, που προβλέπει την πώληση του 67% των μετοχών του ΟΛΠ. Στο ενδεχόμενο αγοράς των μετοχών του ΟΛΠ από την COSCO αντιδρά η ΕΕ, επειδή το κινέζικο μονοπώλιο αποκτά πλεονέκτημα στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, αλλά και επειδή ένα στρατηγικής σημασίας λιμάνι στη ΝΑ Μεσόγειο θα βρίσκεται στον έλεγχο των Κινέζων. Υπάρχει μερίδα εφοπλιστών, άλλων επιχειρηματιών που ετοιμάζονται να εκμεταλλευθούν αυτό το ενδεχόμενο.

Το άλλο σχέδιο είναι αυτό που μιλά για μακροχρόνιες παραχωρήσεις χρήσεων του λιμανιού σε μονοπώλια. Σε αυτό το σενάριο μπαίνει το σύνθημα του «δημόσιου ελέγχου», που όμως δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος: Εκμετάλλευση από το κεφάλαιο υποδομών που έχουν φτιαχτεί με τον κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων, λειτουργία τους με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, άρα με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα. Αυτό το σχέδιο το υποστηρίζουν: Τμήμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή, ενώσεις εργοδοτών στον Πειραιά (π.χ. επιμελητήρια), οι σημερινές Αρχές των παραλιακών δήμων (Πειραιάς, Κερατσίνι - Δραπετσώνα, Πέραμα, Σαλαμίνα). Εκφράζεται διαπάλη συμφερόντων, π.χ. οι ακτοπλόοι εφοπλιστές τάσσονται με αυτό το σενάριο.

Η αναβάθμιση του λιμανιού του Πειραιά σε μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο θα έχει αντίκτυπο στη ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα, αφού οι ανάγκες για επισκευές πλοίων θα μεγαλώσουν, αφού θα μεγαλώσει και η κίνηση των πλοίων στον Πειραιά. Φυσικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για την πλήρη αξιοποίηση των ναυπηγείων με δεδομένες τις συμφωνίες της ΕΕ, που δίνουν προτεραιότητα στα ναυπηγεία της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Φινλανδίας, αλλά και της επιλογής των εφοπλιστών να ναυπηγούν πλοία σε Κίνα και Ν. Κορέα, επιλογή που συνδέεται με τις από τα πριν συμφωνίες για αξιοποίηση των νεοναυπηγηθέντων πλοίων. Πόσο μάλλον δεν μπορούμε να μιλάμε για αξιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων που αναφέρονται στη ναυπηγική βιομηχανία, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μιας χώρας με μεγάλο νησιωτικό σύμπλεγμα, με μεγάλο στόλο, που είναι σε σταυροδρόμι δρόμων μεταφοράς. Αυτό είναι ένα ζήτημα που μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία μπορεί να λύσει.

Είναι όμως πιθανή μια τόνωση της ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας. Και επειδή η ανάπτυξη που έρχεται θα είναι καπιταλιστική, το κεφάλαιο ενδιαφέρεται από τα τώρα να πάρει μέτρα που να διασφαλίζουν τη μελλοντική κερδοφορία του στο μέγιστο βαθμό.

Γι' αυτό το κεφάλαιο, αξιοποιώντας το μακρύ χέρι του, που είναι η ναζιστική Χρυσή Αυγή, απειλεί και συκοφαντεί τους κομμουνιστές, το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα της Ζώνης. Η επιδίωξη του κεφαλαίου είναι να τσακίσει τα εργατικά δικαιώματα, να ρίξει την τιμή της εργατικής δύναμης. Αυτό στη Ζώνη σημαίνει μεταξύ άλλων δυο πράγματα. Από τη μια χτύπημα των ΣΣΕ, να πέσουν στον πάτο τα μεροκάματα. Από την άλλη να μην υπάρχουν στην πράξη οι επιτροπές ασφαλείας. Και αυτό γιατί η ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, που για τον εργάτη είναι ανάγκη, για τους καπιταλιστές είναι κόστος. Γι' αυτό και η πρεμούρα των χρυσαυγιτών να στήσουν σωματείο εργοδοτικό, γι' αυτό και η ποικιλότροπη στήριξή τους από την εργοδοσία. Αρα, μπαίνει πιο επιτακτικά το καθήκον της απομόνωσης και της καταδίκης της και στις τρεις κάλπες στις επερχόμενες εκλογές.

Είναι φανερό ότι έχουμε μπροστά μας σύνθετες εξελίξεις, στο έδαφος μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα είναι αναιμική και θα πατά πάνω σε αποκαΐδια εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων.

Αν σε έναν καταιγισμό πληροφοριών και σε μια πλειάδα υποψηφίων δε δει κάποιος ποιο δρόμο ανάπτυξης υποστηρίζει ο καθένας, είναι πιθανό ο εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο άνεργος, ο νέος να χαθεί.

Για παράδειγμα, η υποψηφιότητα Μώραλη δεν εκφράζει κάτι νέο: Κινείται στη λογική της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, με ό,τι σημαίνει αυτό. Αλλωστε, ακόμα και τα πρόσωπα που στελεχώνουν το ψηφοδέλτιο είναι σε μεγάλο βαθμό στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τα προηγούμενα χρόνια έχουν στηρίξει την αντιλαϊκή πολιτική σε επίπεδο δήμου.

Στην ίδια γραμμή ανάπτυξης κινούνται και οι άλλες υποψηφιότητες. Ο νυν δήμαρχος Μιχαλολιάκος, που λόγω θέσης συμμετέχει στο ΔΣ του ΟΛΠ, έχει ταχθεί με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης μέσω της παραχώρησης χρήσεων του λιμανιού.

Στην ίδια λογική κινείται και ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ Δρίτσας. Πίσω από το σύνθημα του δημόσιου ελέγχου του λιμανιού κρύβεται ότι το λιμάνι θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με στόχο την κερδοφορία των μονοπωλίων. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο Δρίτσας όσο και άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Βαλαβάνη) μίλαγαν για κοινό μέτωπο εργαζομένων και εφοπλιστών της ακτοπλοΐας και της κρουαζιέρας για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, ενώ ο Δρίτσας καλωσόρισε τις δηλώσεις Μώραλη για το λιμάνι!

Συμπερασματικά: Ολοι είναι με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης και έχουν πάρει θέση υπέρ των παραχωρήσεων χρήσεων του λιμανιού με τελευταία δήλωση αυτή του Μώραλη την Πέμπτη που μίλησε για το γαλλικό μοντέλο που πρέπει να εφαρμοστεί στο λιμάνι. Ενα μοντέλο διαχείρισης που έχει προτείνει και ο Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ (τι σύμπτωση!).

Σήμερα υπάρχουν οι όροι για να ικανοποιούνται οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Είναι ώριμες οι συνθήκες να τεθούν οι παραγωγικές δυνάμεις σε κίνηση, με ευθύνη της εργατικής λαϊκής εξουσίας, κοινωνικοποιώντας τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Αυτή η εξουσία, με την αντίστοιχη πολιτική, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει απάντηση στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, τη φτώχεια, την ανεργία κλπ.

Γι' αυτή την προοπτική αξίζει να παλέψει ο λαός. Τον καλούμε μέσα από την πείρα του να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Να εξετάζει τι του λέει ο κάθε υποψήφιος. Και αν του λέει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, να φυλάγεται. Γιατί ή με το κεφάλαιο θα είναι κανείς ή με τους εργάτες. Και με τους δυο δε γίνεται, όπως έχει δείξει πεισματικά η ζωή.

Να βελτιωθεί αποφασιστικά ο συσχετισμός δύναμης υπέρ του ΚΚΕ και σε Ευρωβουλή και σε περιφέρεια και σε δήμους. Να γίνουν οι εκλογές ευκαιρία για συγκέντρωση δυνάμεων. Γιατί το ερώτημα «ανάπτυξη για ποιον;» θα τίθεται και την επομένη των εκλογών. Και ο λαός πρέπει να ενισχύσει τη δύναμή του για να απαντήσει και να διεκδικήσει ανάπτυξη για τον ίδιο και όχι για το κεφάλαιο. Να ψηφίσει «Λαϊκή Συσπείρωση», με υποψήφιο περιφερειάρχη τον Θανάση Παφίλη και υποψήφια δήμαρχο Πειραιά την Ελπίδα Παντελάκη.