-- Η ΝΔ μιλά για την ανάγκη «περισσότερης και καλύτερης Ευρώπης», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει τη δυνατότητα για «προοδευτική στροφή στους συσχετισμούς στην ΕΕ, με την Ελλάδα να δείχνει το δρόμο», θέτοντας μάλιστα το δίλημμα «Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ». Γιατί το ΚΚΕ επιμένει ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει χειρότερη για τους λαούς, αλλά σε καμία περίπτωση καλύτερη;

-- Το ΚΚΕ με ευθύνη επιμένει σε αυτήν την εκτίμηση γιατί έχει μελετήσει εδώ και πολλά χρόνια τον ίδιο το χαρακτήρα της αρχικά ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ. Αυτής της ένωσης των μονοπωλίων που βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, στην ανάγκη του να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη κερδοφορία του, προκειμένου να αντεπεξέλθει στον οξύτατο, εντεινόμενο ανταγωνισμό. Αυτή η ανάγκη βέβαια μπορεί να ικανοποιείται μόνο με την εξασφάλιση πάμφθηνων εργατών και το ξερίζωμα όποιων συγκροτημένων δικαιωμάτων τους έχουν ακόμα απομείνει από τα περασμένα χρόνια. Το ΚΚΕ, λοιπόν, «διάβασε» πολύ έγκαιρα από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων τα ιδρυτικά κείμενα και τα σύμφωνα της ΕΕ, αποκάλυψε το τι θα έφερνε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, καλώντας σε συναγερμό την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Η πορεία κλιμάκωσης της επίθεσης ενάντια στο λαό σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το ρυθμό υλοποίησής της σε καθεμιά, διδάσκει ότι ο λαός έχει πλέον δεδομένα πολλών χρόνων που μπορούν να τον οδηγήσουν σε ασφαλή συμπεράσματα. Εχει την εμπειρία πλέον να μπορεί να διακρίνει τους αντιπάλους του, όπως την ΕΕ και τις αστικές τάξεις που συμμάχησαν απέναντι στους λαούς για να την συγκροτήσουν.

Τα χειροκροτήματα της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για την ΕΕ από τη μία πλευρά, αλλά και οι κάλπικες προσδοκίες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, ότι αυτή τάχα «στράβωσε» και μπορεί, π.χ., με άλλο πρόεδρο στην Κομισιόν να γίνει φιλολαϊκή, έχουν στόχο που συγκλίνει: Η ΕΕ - σε συνθήκες μάλιστα αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας ενάντιά της - να την βγάλει «καθαρή», να μην τιμωρηθεί, να της δοθεί κι άλλος χρόνος ανοχής που θα σημάνει νέους γύρους αντεργατικών μέτρων με βάση τη μόνιμη επιτήρηση κι εποπτεία της Ευρωένωσης που έχει επιβληθεί από 1/1/2014. Με ισχυρό ΚΚΕ ο λαός, με την πάλη και την ψήφο του, μπορεί να τρίξει τα δόντια στην ΕΕ, στην αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της και με μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία να ανοίξει δρόμο για συνολική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, με αποδέσμευση από αυτή τη λυκοσυμμαχία.

-- «Ψηφίζουμε και φεύγουν» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση ενόψει των ευρωεκλογών, «ψηφίζουμε για πολιτική σταθερότητα, για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες» απαντά η κυβέρνηση. Τι είναι τελικά αυτό που κρίνεται για το λαό στις ευρωεκλογές και γιατί έχει σημασία η ενίσχυση του ΚΚΕ;

-- Το κύριο είναι ο λαός να συγκροτήσει άμεσα τις δυνάμεις του και να αποδείξει στην πράξη ότι μπορεί να είναι ετοιμοπόλεμος για μια σκληρή αναμέτρηση με την ΕΕ και τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Θυσίες για την πλουτοκρατία ο λαός έχει κάνει ήδη πολλές. Η σταθερότητα που προβάλλει η ΝΔ σημαίνει να αποδεχτεί και με τη δική του υπογραφή ότι η αντεργατική πολιτική δεν θα έχει τέλος. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπά σκόπιμα το... σαμάρι ότι «θα φύγουν ο Σαμαράς και η Μέρκελ» αφήνοντας ανέγγιχτα την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ομως, κι αν έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, οι βιομήχανοι θα ζουν και θα βασιλεύουν κερδοφορώντας, ενώ ο λαός θα συνεχίζει να γονατίζει από την αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου, που θα παραμείνει. Ο λαός άλλωστε το γνωρίζει ο ίδιος εκ πείρας. Ο αντίπαλός του δεν αντιμετωπίζεται με «ψηφίστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Είναι συγκροτημένος, με στρατηγική, διάταξη και καταμερισμό: ΕΕ, κυβερνήσεις, περιφέρειες, δήμοι. Για να τα βάλεις μαζί του χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού, για να μπουν εμπόδια άμεσα, με το λαό οργανωμένο στους χώρους δουλειάς, στις εργατογειτονιές, με λαϊκή συμμαχία που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Γι' αυτήν την αναμέτρηση προετοιμάζει καθημερινά το λαό το ΚΚΕ.

-- Την ώρα που η φραστική αντιπαράθεση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ «χτυπά κόκκινο», το ΚΚΕ τονίζει ότι αυτή επιβεβαιώνει την ουσιαστική τους σύμπλευση στα βασικά στρατηγικά ζητήματα. Ποια είναι αυτά τα ζητήματα και γιατί είναι στρατηγικής σημασίας για τη συνολική πολιτική τους;

-- Ο νέος διπολισμός και η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εδράζονται στον οξυνόμενο ανταγωνισμό μερίδων της αστικής τάξης που συμπλέουν είτε με τη Γερμανία και την ΕΕ στην περίπτωση της ΝΔ, είτε με τις ΗΠΑ στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ για το μείγμα διαχείρισης που θα ακολουθηθεί σε βάρος του λαού. Ιστορικές, πολιτικές διαφορές έχουν αυτά τα κόμματα, ωστόσο συμφωνούν στα κύρια: Οτι η ΕΕ είναι μονόδρομος, ότι το χρέος της πλουτοκρατίας πρέπει να το πληρώσει ο λαός, ενώ θεμέλιο της τοποθέτησης και των δύο είναι ότι θα μείνει απείραχτη η καπιταλιστική ιδιοκτησία κι ο δρόμος ανάπτυξής της που οδηγεί το λαό στη φτώχεια. Στον αντίποδα στέκει το ΚΚΕ, που αποδεικνύει την αξία της πολιτικής του με την πάλη του για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.

-- Αν ωστόσο, λένε κάποιοι, ο λαός επιλέξει να στηρίξει την πρόταση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή εξουσία, δε θα οδηγηθεί στην απομόνωση; Δε θα είναι σα να τα βάζει με τα «θηρία» που φαίνεται να κάνουν ό,τι θέλουν, όπως, π.χ. τώρα στην Ουκρανία;

-- Στην Ουκρανία αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο. Ο λαός ακολούθησε τα «θηρία», δηλαδή τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τις επεμβάσεις τους, όπως αυτής της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, και συνθλίβεται ο ίδιος στις συμπληγάδες των ανταγωνισμών τους με τη Ρωσία.

Αλλά κι εδώ στην Ελλάδα απομονωμένος είναι ήδη ο άνεργος, ο απολυμένος, όλοι όσοι έρχονται αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Ο λαός μπορεί με την πάλη του να τα βάλει και με τους πιο ισχυρούς αντιπάλους και ιμπεριαλιστικούς πολιτικοστρατιωτικούς μηχανισμούς αν πιστέψει στη ίδια τη δύναμή του, στις δυνατότητες που απελευθερώνει κι εξασφαλίζει από την πρώτη στιγμή μια κοινωνικοποιημένη οικονομία που έχει τεθεί στην υπηρεσία των δικών του αναγκών, στις επιλογές διακρατικής συνεργασίας που μια λαϊκή διακυβέρνηση κι εξουσία θα είναι σε θέση με το δικό της κουμάντο να προσελκύσει με βάση το αμοιβαίο όφελος, αξιοποιώντας τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.

-- «Μέχρι τότε;» ρωτούν ορισμένοι, μέχρι να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, τι μπορεί να γίνει; Πώς μπορούν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να βρουν ανακούφιση στα άμεσα και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

-- Αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο της πάλης του ΚΚΕ είναι η αποφασιστική συνεισφορά του στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης για την άμεση ανακούφιση του λαού από τα πιεστικά προβλήματα που τον βασανίζουν καθημερινά. Οι στόχοι πάλης και οι προτάσεις του ΚΚΕ έρχονται σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ κι ανοίγουν μέτωπο με την καλλιέργεια των χαμηλών απαιτήσεων, το συμβιβασμό με τη φτώχεια.

Το ΚΚΕ έχει καταθέσει προτάσεις νόμου στη Βουλή για την προστασία των ανέργων, για τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά, έχει κάνει παρεμβάσεις για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας ενάντια στους λεγόμενους κανονισμούς εργασίας που επιβάλλουν κάτω από το φόβο της απόλυσης οι επιχειρηματίες, για την απαλλαγή αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών από χρέη. Οι παρεμβάσεις και οι στόχοι πάλης αυτοί δεν είναι στον «αέρα» γιατί μπολιάζονται καθημερινά στο εργατικό κίνημα, στα συνδικάτα, ριζώνουν στους συλλόγους των ΕΒΕ, της φτωχής αγροτιάς, στις Λαϊκές Επιτροπές.

Οι απολύσεις, οι καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίων, όπως με τους χαλυβουργούς, οι διώξεις, σε στελέχη και μέλη του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς στην αναμέτρηση για κάθε πρόβλημα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας αποτελούν χειροπιαστή απόδειξη ποιος θα είναι ακλόνητο στήριγμα για το λαό και την επόμενη μέρα, μέσα στις δύσκολες συνθήκες κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι που δεν συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ μπορούν να ακουμπήσουν σε αυτό, να το ισχυροποιήσουν στην Ευρωβουλή, να δυναμώσουν τη «Λαϊκή Συσπείρωση» σε περιφέρειες και δήμους. Κρίσιμο όμως είναι να ριχτούν και οι ίδιοι πιο αποφασιστικά στη μάχη, ανεβάζοντας και τη δική τους προσφορά και δράση στην οργάνωση της πάλης για την επόμενη μέρα που απαιτεί ισχυρή εργατική αντιπολίτευση, με λαό αποφασισμένο με τη δύναμη του δίκιου του να διαλέξει δρόμο ανατροπής για τη δική του εξουσία. Για να γίνει ο λαός ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, θέτοντάς τον στην υπηρεσία των δικών του αναγκών.