Την επέτειο των 105 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου, που είναι ανήμερα την Πρωτομαγιά, τιμά η Τομεακή Οργάνωση ΑΕΙ Πάτρας της ΚΝΕ με μια επιστημονική διάλεξη που διοργανώνει στο Iδρυμα.

Η επιστημονική διάλεξη θα γίνει την Τετάρτη 30 Απρίλη, στη 1 μ.μ., στο αμφιθέατρο ΑΑ του πανεπιστημίου. Το περιεχόμενό της θα αφορά το πώς διδάσκεται ο Γιάννης Ρίτσος στις Παιδαγωγικές Σχολές και ποιο είναι το σύγχρονο νόημα του έργου του, ενώ η εκδήλωση θα περιλαμβάνει και αφιέρωμα στην 1η Μάη του '36 και στη συγγραφή του «Επιταφίου».

Θα μιλήσει η Ερη Ρίτσου, κόρη του ποιητή, συγγραφέας και υποψήφια στο ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.

Για την προπαγάνδιση αυτής της ξεχωριστής εκδήλωσης η Τομεακή Οργάνωση έχει φτιάξει και διακινεί τέσσερις διαφορετικές προσκλήσεις, με φωτογραφίες του ποιητή και αποσπάσματα από τα έργα του «Γειτονιές του κόσμου», «Ρωμιοσύνη», «Τρία κόκκινα γράμματα» και από το σπαρακτικό «Επιτάφιος».

Οπως μας εξηγεί η Ζωή Χαχάμη, μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου της ΚΝΕ, μιλώντας μας για αυτήν την αξιόλογη πρωτοβουλία: «Πρόκειται για μια πολιτική εκδήλωση μπροστά στην εκλογική μάχη, που όμως προσπαθήσαμε να έχει πρωτοτυπία και η μορφή της να ξεφεύγει από το συνηθισμένο χαρακτήρα της συγκέντρωσης, της εξόρμησης κ.τ.λ. και να είναι ελκυστική για το νέο κόσμο στον οποίο απευθυνόμαστε».

Αναφορικά με την επιλογή του Γ. Ρίτσου και του έργου του, η Ζ. Χαχάμη μάς εξηγεί ότι «στις Παιδαγωγικές Σχολές ουσιαστικά δεν διδάσκεται ο Ρίτσος. Σε βιβλία παλαιότερων ετών υπήρχαν τουλάχιστον αναφορές σε έργα του, αλλά τώρα πια δεν υπάρχουν αναφορές ούτε στα βιβλία του Παιδαγωγικού Τμήματος, ούτε στο Τμήμα της Φιλολογίας. Μόνη αναφορά που βρήκαμε είναι στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, όπου κι αυτή υπάρχει για να κάνει αντικομμουνισμό, αφού κατηγορούν το ΚΚΕ ότι καπηλεύεται τον Ρίτσο. Γενικά, ακόμα κι όταν ανοίγουν συζητήσεις, γίνεται προσπάθεια να αποκόψουν το έργο του Ρίτσου από την πολιτική του στράτευση».

Υπάρχει όμως κι άλλη μια πλευρά που αναδεικνύεται από αυτήν την πρωτοβουλία της ΚΝΕ κι έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζουν και πρέπει να αντιμετωπίζουν οι φοιτητές την επιστήμη τους. Για παράδειγμα, όπως σημειώνει η Ζ. Χαχάμη «η ΔΑΠ οργανώνει συχνά κάποια σεμινάρια μοιράζοντας πιστοποιητικά στους φοιτητές που τα παρακολουθούν. Προσπαθεί έτσι να προσελκύσει φοιτητές που νοιάζονται για το επιστημονικό τους αντικείμενο και να προπαγανδίσει την κυρίαρχη πολιτική που λέει ότι το πτυχίο δεν αρκεί, ότι πρέπει ο καθένας να κυνηγάει πιστοποιήσεις, καταρτίσεις κι επιμορφώσεις με δικό του κόστος κι ευθύνη για να αυξήσει τα προσόντα του. Εμείς με αυτήν την επιστημονική διάλεξη, θέλουμε να δείξουμε ότι φυσικά και πρέπει ο φοιτητής να νοιάζεται για το επιστημονικό του αντικείμενο, αλλά να διεκδικεί να διδάσκεται και να ερευνά την αλήθεια, μέσα στη σχολή του όπως θα έπρεπε να γίνεται».