Eurokinissi

Παράλληλα με τα σφοδρά αντιλαϊκά μέτρα της περιόδου, συντελέστηκε και το «κούρεμα» του χρέους σε ποσοστό 53,5%, γεγονός το οποίο όχι μόνο δεν ελάφρυνε τα λαϊκά στρώματα, αλλά, αντίθετα, όπως άλλωστε και αποδείχτηκε, ήταν ο καταλύτης της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολούθησε. Η παραπέρα απομείωση του χρέους επανέρχεται σήμερα ξανά στο προσκήνιο, επαναφέροντας το δίλημμα αν αυτή θα πραγματοποιηθεί με νέο «κούρεμα» ή με επιμήκυνση της αποπληρωμής, εκδοχή που φαίνεται και πιο κυρίαρχη.

Η αντιπαράθεση γι' αυτό το ζήτημα, αλλά και για τις διάφορες τεχνικές διαχείρισης, συντελείται σε έδαφος απόλυτα εχθρικό για το λαό, αφορά αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου για την εξυπηρέτηση όμως του κοινού στόχου, τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη, εν μέσω υψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης και απογείωσης των επιχειρηματικών κερδών, οι εκδόσεις ομολογιακών δανείων με την προσφυγή στις τράπεζες ήταν φαινόμενο απόλυτα συνηθισμένο. Η αδιαμεσολάβητη πρόσβαση στις χρηματαγορές γινόταν σε περίοδο αύξησης του παραγόμενου ΑΕΠ με ρυθμούς πολλαπλάσιους σε σχέση με τα άλλα κράτη. Για το 2003 στην Ελλάδα έφτασε στο 5,9% έναντι 1,5% κατά μέσο όρο στην Ευρωζώνη (ρυθμός 4πλάσιος) το 2004 στο 4,4% (2,6% στην Ευρωζώνη) ενώ το 2006 στο 5,5% (έναντι 3,4%). Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και το κρατικό χρέος αλληλοτροφοδοτήθηκαν. Το κρατικό χρέος διοχετεύεται στην ενίσχυση και θωράκιση των επιχειρηματικών ομίλων, αφορά στη χρηματοδότηση των προτεραιοτήτων επιλεγμένων κλάδων και τομέων της οικονομίας και της παραγωγής, ενώ γιγαντώθηκε ταυτόχρονα με τα εκτεταμένα προγράμματα των ιδιωτικοποιήσεων των νευραλγικών κλάδων που εκχωρήθηκαν στους «επενδυτές». Σε αυτό το πλαίσιο, τόσο οι εναλλαγές ως προς τις πηγές άντλησης του χρέους (κράτη ή χρηματαγορές) όσο και το ύψος του, δεν αποτελούν κριτήριο για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του λαού.

Οι διαρθρωτικού χαρακτήρα παρεμβάσεις, με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη έχουν συνέχεια με τη συγκρότηση Ελληνικού Επενδυτικού Ταμείου, που συζητήθηκε στην προχτεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά με την καγκελάριο της Γερμανίας Α. Μέρκελ. Μέτοχος του Ταμείου θα είναι το Ελληνικό Δημόσιο με συμμετοχή 50% και με κεφάλαια που θα προέλθουν από το ΕΣΠΑ. Το υπόλοιπο ποσό θα καταβληθεί από «διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και ιδιώτες επενδυτές». Ηδη, υπάρχει συμφωνία με τη γερμανική «επενδυτική τράπεζα» KfW, η οποία είναι ο φορέας διοχέτευσης της γερμανικής συμμετοχής στα δάνεια της τρόικας προς την Ελλάδα. Επίσης, θα συμμετέχουν η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, γαλλικές εταιρείες, ενώ κεφάλαια θα συνεισφέρουν και ιδιώτες όπως το Ιδρυμα Ωνάση. Είναι ολοφάνερη η επιχείρηση στήριξης τμημάτων του ντόπιου κεφαλαίου και μέσω αυτού του μηχανισμού για τη διοχέτευση φτηνής χρηματοδότησης για επενδύσεις. Και βέβαια όχι για τη χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική επιχειρηματολογία, αλλά για ισχυρές και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και κλάδους, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει «δημόσια χρηματοδότηση» για τις επιχειρήσεις με «λογική συγκεκριμένους κανόνες και κριτήρια». Το εν λόγω ταμείο θα προικοδοτηθεί με χρήματα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία επιπλέον «πρέπει να επαναχρηματοδοτήσει τις τράπεζες με χαμηλό κόστος, μόνο εφόσον οι τράπεζες χρηματοδοτούν τις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις των μικρομεσαίων επιχειρήσεων σύμφωνα με κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια»....

Σειρά από ανάλογες προτάσεις αναπτύσσονται γύρω από την πολιτική που θα αντιμετωπίσει τα «προβλήματα» που κληροδοτεί η καπιταλιστική κρίση, που θα αναθερμάνει τον τραπεζικό δανεισμό σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων.

Η Κομισιόν επισημαίνει: «Τα μαθήματα που πήραμε από την πρόσφατη οικονομική και χρηματοοικονομική κρίση και την κρίση του δημόσιου χρέους οδήγησαν σε διαδοχικές μεταρρυθμίσεις των κανόνων της ΕΕ, με τη θέσπιση, μεταξύ άλλων, νέων συστημάτων εποπτείας των δημοσιονομικών και οικονομικών πολιτικών και ενός νέου δημοσιονομικού χρονοδιαγράμματος». Η «ενισχυμένη οικονομική εποπτεία» σε επίπεδο ΕΕ, ισχύει γα όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη είτε υπάγονται σε μνημόνια είτε όχι. Από την «κρησάρα» της Κομισιόν περνάνε οι προβλεπόμενες δαπάνες όλων των κρατικών προϋπολογισμών. Προβλέπεται, μεταξύ άλλων, η μείωση του κρατικού χρέους στο 60% του ΑΕΠ, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και ετήσιους ρυθμούς, επίσης μια σειρά από κριτήρια για την παρακολούθηση και αξιολόγηση διαφόρων δημοσιονομικών μεγεθών, όπως τα εμπορικά και άλλα ελλείμματα ή πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών.

Επί της ουσίας, πρόκειται για μνημόνια διαρκείας, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στην ΕΕ, που όχι μόνο δεν παίρνει από βελτιώσεις αλλά που, αντίθετα, θα γίνεται ολοένα και πιο αντιλαϊκή.