Πέμπτη 10 Απρίλη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ
Senso

Το έργο του Βισκόντι μιλά για εποχές και ανθρώπους με τρόπο κινηματογραφικά «ανθρωπομορφικό» μέσα από τον οποίο οι ηθοποιοί - ως άνθρωποι και ρόλοι - καλούνται σε σύγκλιση σε ένα και μοναδικό κοινό σημείο. Το «Senso» συνιστά προσέγγιση λυρικού ρεαλισμού σε μια θεματική χαρακτηριστική της φιλμογραφίας του δημιουργού αλλά και αποκαλυπτική, για τις βαθιές του ρίζες στην Ιστορία και τον πολιτισμό του 19ου και του 20oυ αιώνα. Είναι η θεματική της παρακμής, του αναγγελμένου θανάτου του παλιού κόσμου μαζί με τις αξίες του. Ενός κόσμου που ο Βισκόντι γνωρίζει άριστα - αφού ανήκει σ' αυτόν - και μπορεί να τον αποδώσει αυθεντικά, σε όλο του το μεγαλείο και τη μιζέρια! Το «Senso» τοποθετείται χρονικά στην περίοδο της «Αναγέννησης» (Risorgimento) με κυρίαρχο το ιδανικό της εθνικής συνείδησης, την πλουσιότερη εποχή σε πατριωτικά κι επαναστατικά σύμβολα. Αυτός ο ιστορικός χρόνος είναι το λειτουργικό φόντο σε μια ιστορία έρωτα και μίσους - ελεύθερη διασκευή του μυθιστορήματος του Καμίλο Μπόιτο - με όλες τις ψυχολογικές και υπαρξιακές της εκφάνσεις...

Είναι ιστορία πολέμου κι επανάστασης στο, κατεχόμενο από τους Αυστριακούς, Βένετο το καλοκαίρι του 1866 - τότε ξεσπά ο τρίτος πόλεμος ανεξαρτησίας, που θα οδηγήσει στην προσάρτηση της περιοχής στο νεαρό Βασίλειο της Ιταλίας. Στο πλαίσιο της συλλογικής ιστορίας κινείται η προσωπική. Οι μεταξύ τους σχέσεις, αλληλεξάρτησης και σχολιασμού. Κινητήριος μοχλός της αφήγησης η ερωτική ιστορία της Βενετσιάνας κόμισσας Λίβια Σερπιέρι με τον νεαρό Αυστριακό στρατιωτικό Φραντς Μάλερ. Πάθος τρελό απ' την πλευρά της, πλάθεται από τις περιπέτειες του πολιτικού αγώνα και τις αδυναμίες των εραστών. Ο Βισκόντι καταγράφει, με κριτική ματιά, χρησιμοποιώντας και το μελόδραμα αλλά και την ιστορική τεκμηρίωση - την αποφασιστική μάχη της Κουστότσα -, τα χαρακτηριστικά ενός λαού και το ειδικό βάρος της ιστορικής στιγμής. Το μελόδραμα στο σινεμά συνοψίζεται στα έντονα χρώματα μιας ρομαντικής ιστορίας γεμάτης ανατροπές. Κι ενώ στην όπερα ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η φωνή που ερμηνεύει, στο κινηματογραφικό μελόδραμα, είναι το σώμα του ηθοποιού που μιλά. Ο Βισκόντι ριζώνει την ταινία του οπτικά στον κόσμο του μελοδράματος, μέσω της εισαγωγικής σεκάνς στο θέατρο «la Fenice» της Βενετίας, στη σκηνή του οποίου παίζεται ο «Trovatore» του Βέρντι. Και το σύνολο των ηχητικών κομματιών που γεφυρώνουν τα περάσματα είναι μεγάλες άριες που υπογραμμίζουν ότι είναι το «πάθος» που κυριαρχεί πάνω στην «αίσθηση ντροπής» της Λίβια. Το θέμα της ιστορίας του αδύνατου έρωτα αρθρώνεται με ντουέτα των εραστών Λίβια / Φραντζ, που συνιστούν αφηγηματικό εργαλείο. Αγκωνάρι της ποιητικής του Βισκόντι το «Senso» (1954), σοφιστικέ, θεατρική, μελοδραματική αλλά και πειραματική ως προς τη χρήση του χρώματος, αναδεικνύει το τραγικό συναίσθημα της ρομαντικο-παρακμιακής σύγκρουσης ανάμεσα στο ιδανικό και το πραγματικό... Μην τη χάσετε!

Παίζουν: Αλίντα Βάλι, Φάρλεϊ Γκρέϊντζερ, Μάσιμο Τζιρότι, Κριστιάν Μαρκάν, κ.ά.

Παραγωγή: ΙΤΑΛΙΑ (1954)


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ