Το ΠΑΜΕ έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας και χαιρετίζει τους χιλιάδες απεργούς που ξεπέρασαν τα εμπόδια και τις δυσκολίες και δίνουν δυναμικό «παρών» στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος σε όλη τη χώρα. Θα μπορούσε η συμμετοχή στη σημερινή απεργία, στις σημερινές απεργιακές συγκεντρώσεις να ήταν πολύ μεγαλύτερη. Τέτοια που να τρομάξει εργοδότες και κυβέρνηση. Τέτοια που να μπολιάσει με αισιοδοξία και ενθουσιασμό τους εργαζόμενους. Τέτοια που να αποτελούσε ουσιαστικό βήμα στην αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.

Ομως στο συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχουν δυνάμεις που δε θέλουν ένα τέτοιο κίνημα, δε θέλουν αγώνες με τέτοια χαρακτηριστικά. Γι' αυτό και καταγγέλλουμε την υπονόμευση της απεργίας, συνολικά από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, αλλά και το ΜΕΤΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από το πρώτο λεπτό που αποφασίστηκε η απεργία από αυτές τις δυνάμεις άρχισε η υπονόμευσή της.

Χαιρετίζουμε, όμως, από το βήμα αυτό τους εργαζόμενους της ΕΒΓΑ, οι οποίοι με την ενότητά τους και την αποφασιστικότητά τους με τη στήριξη της ταξικής τους Ομοσπονδίας, ανάγκασαν τον εργοδότη να αποσύρει, έστω και προσωρινά, τα σχέδιά του για τη γενίκευση των ατομικών συμβάσεων εργασίας και την κατάργηση κάθε συλλογικής ρύθμισης. Ο αγώνας τους επιβεβαιώνει αυτό που λέμε ως ΠΑΜΕ, ότι οι εργαζόμενοι όταν είναι ενωμένοι και έχουν ταξικό αγωνιστικό προσανατολισμό μπορούν να αποτρέψουν μέτρα, να αποσπάσουν κατακτήσεις, να ανοίξουν έναν άλλο δρόμο προοπτικής.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Τέτοια συνδικάτα θέλουμε και όχι συνδικάτα συμμάχους των εργοδοτών με ηγεσίες συμβιβασμένες και μηχανισμούς των εργοδοτών. Γιατί με ηγεσίες σαν αυτές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορείς να έχεις πετυχημένες απεργίες και αποτελεσματική σύγκρουση με εργοδοσία και κυβέρνηση.

Μπορούμε να καθυστερήσουμε την εφαρμογή των μέτρων, να αντεπιτεθούμε, προβάλλοντας και διεκδικώντας τα αιτήματά μας για αυξήσεις στους μισθούς, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ενάντια στις απολύσεις, στην απληρωσιά, στην ανασφάλιστη εργασία, για την κατάργηση όλων αυτών των αντιλαϊκών νομοθετημάτων.

Ετσι να αντιμετωπίσουμε την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, να μη δεχτούμε τίποτα ως τετελεσμένο και ως αναπότρεπτο. Γιατί ποιος από εμάς μπορεί να συμβιβαστεί το παιδί του να είναι άνεργο, να δουλεύει κατά διαστήματα, να είναι ο μισθός του χαρτζιλίκι; Ποιος από εμάς μπορεί να συμβιβαστεί μετά από 40 και 50 χρόνια δουλειάς να μην παίρνει σύνταξη και η σύνταξη αυτή να μη φτάνει ούτε για χαρτζιλίκι στα εγγόνια; Ποιος από εμάς μπορεί να συμβιβαστεί ότι όποτε γουστάρει ο εργοδότης θα μας απολύει και μάλιστα χωρίς καμιά αποζημίωση;

Τα μέτρα εδώ θα είναι και μετά το μνημόνιο και τις εκλογές όπως και οι απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας που υπήρχαν και πριν τα μνημόνια και την κρίση. Εδώ θα είναι και μετά το μνημόνιο και τις εκλογές η μόνιμη επιτήρηση και οι κατευθύνσεις της ΕΕ για την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας. Εδώ θα είναι όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και θα ενισχύονται, γιατί δε χορταίνει το κεφάλαιο, τρέφεται από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη από ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα τους εγκλωβίζει στη στήριξη των απαιτήσεων και της στρατηγικής των μονοπωλίων και της ΕΕ, των εκάστοτε κυβερνητικών επιλογών. Κίνημα που θα δημιουργεί αυταπάτες για το δήθεν ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, ρίχνοντας το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας, της άλλης διαχείρισης, που θα στηρίζει την ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, υπονομεύοντας κάθε κινητοποίηση και προδίδοντας τα εργατικά συμφέροντα.

Τέτοια γραμμή έχουν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και στην ανάπτυξη και στην κρίση. Γι' αυτό υπέγραφαν ψίχουλα και νομιμοποιούν τα 586 και τα 511 ευρώ μεικτά, συμφωνούσαν σε απολύσεις αρκεί να είναι αιτιολογημένες και τώρα συμμετέχουν στο διάλογο για την απελευθέρωση των απολύσεων, συμφωνούσαν με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τόσα άλλα.

Τέτοια γραμμή έχει και το ΜΕΤΑ, που υπογράφει μειώσεις μισθών και μεροκάματων. Η γραμμή τους είναι εγκλωβισμένη στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στο πλαίσιο της ΕΕ και προσπαθεί να εγκλωβίσει και τους εργαζόμενους, να τους βάλει να διεκδικούν προνόμια και ενισχύσεις στους βιομήχανους, να τους αφοπλίσει, να παρεμποδίσει την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δουν τα συμφέροντά τους κάτω από ξένες σημαίες. Η ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν μπορούν να εγκλωβιστούν σε παιχνίδια ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και κυβερνητικών εναλλαγών. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από κίνημα απαλλαγμένο από τις δυνάμεις που φέρνουν την πολιτική της εργοδοσίας, της ΕΕ και των κυβερνήσεων στις γραμμές της εργατικής τάξης, από τα στηρίγματα της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.

Εχουν ανάγκη από κίνημα που θα δίνει καθημερινό αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά για την υπεράσπιση της ζωής και του βιοτικού επιπέδου των εργατικών - λαϊκών οικογενειών από τη μαζική φτώχεια και την εξαθλίωση. Ενα κίνημα που καθημερινά θα παλεύει, θα υπερασπίζεται τον άνεργο, τον απολυμένο, τον απλήρωτο, τον εκβιαζόμενο, θα διεκδικεί δικαιώματα. Και ταυτόχρονα θα συγκεντρώνει δυνάμεις, θα τις προετοιμάζει, θα τις πείθει για εναντίωση και ρήξη με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ και που βάζει στην ημερήσια διάταξη το κεντρικό πρόβλημα που πρέπει να πάρει θέση κάθε εργαζόμενος: «Ανάπτυξη για τα κέρδη των μονοπωλίων ή ανάπτυξη για το λαό».

Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από το ΠΑΜΕ. Στα 15 χρόνια ζωής του έχει δώσει σαφή και φανερά δείγματα για το ρόλο του. Σε μια περίοδο που η σήψη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ξεχειλίζει από παντού, που το καθήκον της ανασύνταξης γίνεται σύνθημα σε ανερχόμενες δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, το ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του, τις πρωτοβουλίες και τη δράση του, επιδιώκει να αναδειχτεί στον κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης και της ενότητας της εργατικής τάξης.

Η ανασύνταξη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν αποτελούν σύνθημα, δεν μπορούν να εγκλωβιστούν σε παιχνίδια κυβερνητικών εναλλαγών. Ανασύνταξη του κινήματος, χωρίς να θίγονται η κυριαρχία και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, χωρίς να αμφισβητείται η στρατηγική της ΕΕ, χωρίς συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές, με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, χωρίς ανατροπές των συσχετισμών δύναμης στα συνδικάτα, δεν μπορεί να υπάρξει.