Ετσι, η πολιτική αστικής διαχείρισής του εμφανίζεται λίγο - πολύ ως ένα «τακτικό κόλπο», ως «συμβιβασμοί για καλό σκοπό», μια προσπάθεια να «ξεγελαστεί» το σύστημα παίρνοντας υπόψη τον αρνητικό συσχετισμό. Αυτό υποστήριξε, εμμέσως πλην σαφώς, ο Αλ. Τσίπρας στη διακαναλική: «Είναι η πιο δύσκολη στιγμή για οποιαδήποτε κυβέρνηση να έχει να αντιμετωπίσει ένα σχέδιο ανάταξης. Αρα, αυτό σημαίνει ότι οι συγκρούσεις μας και το σχέδιο εξόδου μας πρέπει να είναι καλά μελετημένο (...) Δεν μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση που αύριο θα γίνει κυβέρνηση να λέει δεν θα πάω να διαπραγματευτώ (...) Δεν έχουμε στο μυαλό μας ότι θα πάμε στους Ευρωπαίους και θα τους πούμε χρηματοδοτήστε μας για να φτιάξουμε σοσιαλισμό. Τον σοσιαλισμό θα τον φτιάξουμε όταν θα πατήσουμε στα πόδια μας. Και θα τον φτιάξουμε γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι αυτός ο ανταγωνισμός. Είναι η αλληλεγγύη. Το μέλλον του κόσμου δεν είναι ο νεοφιλελεύθερος, βάναυσος, ο καζινοκαπιταλισμός που ζούμε σήμερα, να παίρνουμε τη ζωή του άλλου προκειμένου να έχουμε κέρδος».

Προετοιμάζοντας, λοιπόν, τους εργαζόμενους για τις «δυσκολίες», ταυτόχρονα αφήνουν «αδέσποτη» μια υποψία ελπίδας για μια πιο σύγχρονη εκδοχή «βολέματος» και ενσωμάτωσης, απευθυνόμενοι κυρίως σε εργαζόμενους πιο πολιτικοποιημένους που συμμετέχουν στο κίνημα. Σε ημερίδα του ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ», του γερμανικού αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ «Die Linke», στις 22-23 Μάρτη, ο «νούμερο 2» της Κουμουνδούρου, Γ. Δραγασάκης, περιέγραψε τη δυσκολία που θα έχουν στο να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό, τις τράπεζες κ.λπ. Οπως είπε, «το αριστερό δεν είναι αυτονόητο. Χρειαζόμαστε ένα άνοιγμα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό» και προανήγγειλε εφαρμογή μεθόδων ενσωμάτωσης στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, αλλά και κλείνοντας πονηρά το μάτι σε όσους ονειρεύονται ζεστές θεσούλες σε κρατικούς οργανισμούς και μηχανισμούς σημείωσε ότι θα χρειαστεί «να υπάρξει συμμαχία όχι κατ' ανάγκην μόνο με "δικούς μας" (...) Πρέπει να δούμε στρατηγική συμμαχιών. Θέλουμε να εκπροσωπούμε όλες τις δυνάμεις, από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία ως την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά».

Τα τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξεγελάσουν το λαό και να παγιδευτεί σε νέα αδιέξοδα. Στο λαβύρινθο του καπιταλισμού καραδοκούν πολλοί «Μινώταυροι», πουθενά όμως η σωτηρία του. Τα όσα λέει και όσα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι κριτήριο για τους εργαζόμενους, που πρέπει να δουν καθαρά την ταξική ουσία της πρότασής του. Ο ταξικός εχθρός (τον οποίο σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα αφήνει στο απυρόβλητο το ΚΚΕ ενώ ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ!), δηλαδή οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι ακτοπλόοι, οι φαρμακοβιομήχανοι, ο ΣΕΒ, η ΕΕ με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ χαριεντίζεται, τον «ελέγχει» ως προς την αξιοπιστία και την ικανότητά του να τα βγάλει πέρα στη διαχείριση των υποθέσεών του. Σε αυτούς δίνει εξετάσεις. Μέσα σε αυτά που εξετάζεται είναι η ικανότητά του να ξεγελά και να ενσωματώνει το λαό. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να του κάνουν τη χάρη...