Πέμπτη 27 Μάρτη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«ΠΟΤΑΜΙ»
Είναι με τους καπιταλιστές και το φωνάζει

Εξωραϊσμός της ΕΕ και του στόχου για ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της, ανακύκλωση αυταπατών που ταυτίζουν την καπιταλιστική ανάπτυξη με τη λαϊκή ευημερία, αναπαραγωγή των αποπροσανατολιστικών ισχυρισμών ως προς τις αιτίες της κρίσης και ταυτόχρονα προσπάθεια διάχυσης ευθυνών για την πρόκλησή της στο λαό, συνθέτουν τις θέσεις του «Ποταμιού» για την εξωτερική πολιτική.

«Η Ελλάδα προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της προς την ανάπτυξη και την ευημερία, κουβαλώντας όμως ακόμα πολλά από τα βαρίδια του παρελθόντος: Ενα μεγάλο δημόσιο χρέος, μια αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, μια αργή δικαιοσύνη, κομματικοποιημένους και λεηλατημένους θεσμούς και μια νοοτροπία άρνησης των ευθυνών, ωχαδερφισμού και καιροσκοπισμού που δεν την αφήνει να προχωρήσει μπροστά», ισχυρίζεται το νεοπαγές μόρφωμα του αστικού πολιτικού σκηνικού, που δεν κρύβει την αγωνία του για το ότι η ΕΕ «φαίνεται να χάνει το στοίχημα της ανταγωνιστικότητας», παγκοσμίως.

Συμβάλλοντας στη συσκότιση του ρόλου της ΕΕ ως αντιδραστικού διακρατικού οικοδομήματος του κεφαλαίου, ισχυρίζεται πως για όλα ευθύνονται οι «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις των θεσμών της» που την εμποδίζουν «να αναλάβει δράση στο πλευρό του ευρωπαίου πολίτη, αυτός είναι ο ρόλος τους εξάλλου και ας έχει ξεχαστεί»! Απορρίπτει σαν «τυχοδιωκτικές φαντασιώσεις» τις προτάσεις άλλων αστικών δυνάμεων που «επιζητούν σφικτούς εναγκαλισμούς με χώρες όπως η Ρωσία, η Βενεζουέλα ή η Κίνα». Ενώ αποδοκιμάζει σαν «ανεύθυνες» τις «φωνές που ακόμη και σήμερα μιλούν για έξοδο από το ευρώ, έξοδο από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους», με το σκεπτικό ότι «πλήττουν την αξιοπιστία της χώρας», όπου χώρας δεν εννοεί παρά τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Κατά τα λοιπά, συμπίπτει με τη σαθρή ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ περί αργοπορημένων χειρισμών της ΕΕ σχετικά με την κρίση και αδυναμίας των μηχανισμών της να δράσουν αποτελεσματικά (!) κάτι για το οποίο ευθύνονται οι «εγγενείς αδυναμίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης».

Σε ό,τι αφορά στο Κυπριακό οχυρώνεται πίσω απ' την εκτίμηση ότι «οι Ελληνοκύπριοι δείχνουν ότι θέλουν να προχωρήσουν σε έναν ιστορικό συμβιβασμό για την επανένωση του νησιού» και δηλώνει τη στήριξή του «στη διαπραγματευτική προσπάθεια των ηγετών της Κύπρου», ζητώντας «το τελικό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων να τεθεί στην κρίση των πολιτών της», τους οποίους όμως εκβιάζει όταν αναφέρει «αντιλαμβανόμαστε πάντως ότι τα περιθώρια ελιγμών στενεύουν και ότι ενδεχόμενη απόρριψη μιας νέας, κατ' ανάγκη συμβιβαστικής πρότασης, θα μπορούσε να παγιώσει τα "τετελεσμένα" του 1974».

Κατόπιν αυτών των σαφέστατων διαπιστευτηρίων δηλώνεται ότι οι ευρωβουλευτές που τυχόν εκλέξει θα είναι «μέρος της ομάδας που σχεδιάζει την νέα Ευρώπη επιδιώκοντας ευρείες συνεργασίες και απαιτώντας ριζικές αλλαγές». Τις αλλαγές δηλαδή που χρειάζεται στην παρούσα φάση η αστική τάξη για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία της. Ετσι, οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις χαρακτηρίζονται «επιβεβλημένες» και ζητείται ενίσχυση του ρόλου θεσμών όπως το Ευρωκοινοβούλιο, ώστε τα μέτρα σφαγιασμού των λαών να περιβάλλονται από όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «δημοκρατική νομιμοποίηση». Γίνεται λόγος για την ανάγκη επιμονής «στη διευρυμένη εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας» που αποτελεί κόλαφο για τους λαούς και «μήτρα» των μνημονιακών πολιτικών. Μάλιστα εγκαλεί την ΕΕ ότι «δεν επιτεύχθηκαν οι στόχοι της Διακήρυξης της Λισαβόνας» και «η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έγινε η πιο ανταγωνιστική και δυναμική οικονομία». Υπερασπίζεται ακόμα και τους «κοινούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας των κρατών-μελών».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ