Κυριακή 16 Μάρτη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 26
ΓΥΝΑΙΚΑ
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Μετερίζι της αντικαπιταλιστικής πάλης ο αγώνας για την ισοτιμία

Αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση της Τομεακής Οργάνωσης Τηλεπικοινωνιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, με αφορμή τη Μέρα της Γυναίκας

Θα ήθελα να σταθώ σε ένα ζήτημα, που είναι από τα πιο βασικά και που σχετίζεται με το θέμα που συζητάμε σήμερα. Αποδεικνύεται ότι η ανασύνταξη, η αναγέννηση ή μια νέα εκκίνηση του κινήματος σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όπου εξ αντικειμένου ωριμάζει ακόμα πιο πολύ η ανάγκη ρήξης και ανατροπής, δεν μπορεί να γίνει με κινητήρια δύναμη μόνο τα οξυμένα προβλήματα. Οσο κι αν αυτά είναι καλό λίπασμα, δε φτάνουν αν η συνειδητοποίηση των προβλημάτων δεν συνδυάζεται και με την απόρριψη ορισμένων ιδεολογικών θέσεων, ιδεολογημάτων, αντιλήψεων που το αστικό πολιτικό σύστημα, ο καπιταλισμός έχει εμποτίσει, όχι μόνο γενικά το λαό, αλλά κυριαρχώντας έχει επηρεάσει ακόμα και σημαντικά τμήματα των αγωνιζoμένων εργατοϋπαλλήλων ή που θέλουν να μπουν στον αγώνα. Δίχως, δηλαδή, την αποδέσμευση από το βαρίδι ορισμένων ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων.

Αυτοί που καταψήφισαν τη ΝΔ, και αυτοί που κυριολεκτικά ξεκοίλιασαν το ΠΑΣΟΚ φτάνοντάς το εκεί που το 'φτασαν, καταδίκασαν αυτά τα δύο κόμματα γιατί είναι δυσαρεστημένοι από την πολιτική τους, που έχει επιπτώσεις στο εισόδημα, στη δουλειά, στην ανεργία, στα κοινωνικά δικαιώματα. Την ίδια ώρα όμως, είναι σίγουρο ότι καταδίκασαν την πολιτική τους, τη στρατηγική τους, τα προγράμματά τους; `Η ότι καταδίκασαν και το πολιτικό σύστημα που μέρος του είναι αυτά τα κόμματα; Είναι φανερό πως όχι. Που σημαίνει ότι δεν αρκεί σήμερα να καταγγέλλεις ένα κυβερνητικό κόμμα. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία, είχε και χτες, αλλά σήμερα γίνεται πιο επιτακτικό, είναι ταυτόχρονα να γίνεται πρόοδος και στην αντικαπιταλιστική συνείδηση.

Παράγοντας διαμόρφωσης αντικαπιταλιστικής συνείδησης


Δεν εννοούμε ότι είναι εύκολο να ευθυγραμμιστεί η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης με τις θέσεις του ΚΚΕ στις συνθήκες του καπιταλισμού. Αλλά αν δεν δημιουργείται μια τέτοια συνείδηση, ότι δεν είναι μόνο τα κόμματα απέναντί μας, είναι και μια τάξη που εκφράζουν αυτά τα κόμματα, είναι ένα κρατικό σύστημα. Δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση αλλά είναι ένα ολόκληρο αστικό κράτος, αν η δυσαρέσκεια και η καταδίκη αυτών των κομμάτων δεν εμπλουτίζεται, δεν εμποτίζεται και με τέτοιες θέσεις και αντιλήψεις, τότε μπορούμε να δώσουμε εξήγηση γιατί υπάρχει η αντίληψη για αναποτελεσματικότητα των αγώνων, γιατί αυξομειώνονται οι διαθέσεις αυτών που παλεύουν, γιατί υπάρχει δυσκολία να μπουν στη μάχη νέες δυνάμεις, γιατί υπάρχει μοιρολατρία, απογοήτευση ή όπου υπάρχει μοιρολατρία και απογοήτευση ανθίζει και η ευκολία της αυταπάτης.

Αυτό που είναι επιτακτικό για τους κομμουνιστές, πριν από όλα, είναι να μπορούν να γνωρίζουν όσο γίνεται σε βάθος τι σημαίνει καπιταλιστικό σύστημα, πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί αυτός είναι ένας παράγοντας που δείχνει γιατί το γυναικείο ζήτημα ήταν αναπόσπαστο στοιχείο των θέσεων του Κόμματος το 1918, σε μια περίοδο όπου και κοινωνικά και πολιτιστικά βάραινε η αντίληψη για την ανισότητα της γυναίκας, σε μια περίοδο που οι ιδέες του σοσιαλισμού - κομμουνισμού ήταν περισσότερο σπέρμα και οι δυνάμεις ολιγάριθμες.

Πώς έγινε αυτή τη στιγμή και το εργατικό κίνημα, στο μέτρο που το επηρεάζει το Κόμμα, ή αν θέλετε και το ίδιο το Κόμμα, σημειώνουν σημαντικές καθυστερήσεις στην ανάδειξη του γυναικείου ζητήματος, σαν συστατικού στοιχείου της ταξικής εκμετάλλευσης, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, σαν στοιχείο που εδραιώνει την κυριαρχία της αστικής τάξης, την αναπαράγει ή που η συνειδητοποίησή του μπορεί να γίνει ένας παράγοντας διαμόρφωσης αντικαπιταλιστικής συνείδησης;

Χρειάζεται μια νέα εκκίνηση

Θεωρούμε ότι πρέπει να γίνει μια νέα εκκίνηση, καταρχήν μέσα και γύρω από το Κόμμα, για να πάρει το γυναικείο ζήτημα τη θέση που του ανήκει στην πράξη. Στην ιδεολογική, πολιτική, μαζική πάλη του Κόμματος, στην οργανωτική του πάλη. Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για αντεπίθεση, για πάλη ρήξης και ανατροπής, ούτε καν για πάλη που συγκρατεί τον κατήφορο, ούτε καν για απόσπαση ορισμένων κατακτήσεων, δίχως τη συμμετοχή των γυναικών, εργατριών, υπαλλήλων, των άλλων εργαζομένων γυναικών και ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιών. Αποκλείεται να υπάρξει ανασύνταξη του κινήματος αν δε διαμορφωθούν αυτές οι συνθήκες.

Τι είναι αυτό που εμποδίζει σήμερα ή τα τελευταία 20 χρόνια το Κόμμα μας να έχει την υπεροχή που του ανήκει και στο ζήτημα των γυναικών; Και ενώ το ΚΚΕ έχει διαμορφώσει μέσα από μια μακρόχρονη και βασανιστική πορεία, σε συνθήκες κρίσης και υποχώρησης, ένα σύγχρονο Πρόγραμμα, έχει δώσει απαντήσεις σημαντικές σε ζητήματα που έχουν σχέση με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, με τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης ή δίνουν μια πιο ολοκληρωμένη ματιά σε όλη την ιστορική του πορεία, τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει όσον αφορά το γυναικείο ζήτημα; Είναι η ημιμάθεια. Είναι το ότι αφήσαμε χώρο στο να παραμένουν και στις γραμμές μας και γύρω μας οι καθιερωμένες οπισθοδρομικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις, ενώ σε άλλα θέματα τις έχουμε αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη επάρκεια.

Να πω ένα παράδειγμα: Οσον αφορά τα προβλήματα του κλάδου, αν δει κανείς τους τίτλους δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες. Η εντατικοποίηση, τα διαλείμματα, οι ελαστικές σχέσεις, μια ώρα σύμβαση μέχρι τρεις μήνες, η νυχτερινή δουλειά, η ανασφάλεια, πραγματικά υπάρχουν και στους άντρες. Δεν αρκεί να λέμε ότι αριθμητικά το ποσοστό των ανέργων γυναικών ή το ποσοστό των γυναικών που δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις είναι μεγαλύτερο. Δεν φτάνει η διαφορά των αριθμών. Δεν είναι εκεί η διαφορά, μόνο πάνω σε αυτό το ζήτημα. Το γεγονός ότι υπάρχει «ισοτιμία» των γυναικών και των ανδρών στα προβλήματα, με την έννοια ότι έφυγε η επίσημη νομική ανισοτιμία, αυτό έχει εμποδίσει -σε συνδυασμό με τη λειψή δική μας ιδεολογικοπολιτική θωράκιση και δουλειά- να δούμε το βαθύτατα ταξικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος. Μας δυσκολεύει να συνειδητοποιήσουμε ότι τον καπιταλισμό και το αστικό πολιτικό σύστημα, τα αστικά κόμματα και τον οπορτουνισμό, πρέπει να τα αντιπαλεύεις εφ' όλης της ύλης.

Βεβαίως, αυτό που είναι πιο εύκολο είναι να μιλήσεις για τα κέρδη και τις απώλειες των εργαζομένων. Αυτό που είναι πιο βατό είναι να μιλήσεις γενικά για την ανεργία, για την οικονομική βάση των προβλημάτων. Είναι δύσκολο όμως να βαθύνεις στην ουσία των προβλημάτων.

Εναντίωση σε κάθε πλευρά του συστήματος της εκμετάλλευσης

Να συνειδητοποιήσουμε ότι τον καπιταλισμό αν δεν τον παλέψεις παντού, πριν απ' όλα βέβαια στις σχέσεις ιδιοκτησίας και στο πολιτικό σύστημα αλλά και στο εποικοδόμημα και στις σύγχρονες αντιλήψεις για τη ζωή και για τα δικαιώματα, τότε δεν μπορείς να εξασφαλίσεις την αντεπίθεση. Και, μάλιστα, σε μια περίοδο όπου το καπιταλιστικό σύστημα και το αστικό πολιτικό σύστημα έχουν κάνει πολλές προσαρμογές, εκσυγχρονισμούς και μεταρρυθμίσεις όσον αφορά το γυναικείο ζήτημα. Θα σας πω ένα παράδειγμα: Δεν υπάρχει απόφαση της ΕΕ ή απόφαση και της κυβέρνησης, που δεν περιέχει ειδική αναφορά στις γυναίκες. Εχει εκσυγχρονίσει την επιχειρηματολογία της, την ορολογία. Ως ένα βαθμό, το καπιταλιστικό σύστημα έχει μελετήσει τις κατακτήσεις των γυναικών στις σοσιαλιστικές χώρες -τις οποίες δεν τις προσέγγισε ποτέ- έχει μελετήσει και τη δική μας πείρα όσον αφορά τη γυναικεία δουλειά και έχει κάνει και τις ανάλογες προσαρμογές. Παραδείγματος χάριν, κηρύσσει την ισότητα των δύο φύλων. Εδωσε στη γυναίκα τη δυνατότητα να έχει το δικό της επώνυμο. Εδωσε διευκολύνσεις στους γάμους, στα διαζύγια, στις υιοθεσίες και στα λοιπά. Προβάλλει την άγαμη μητέρα. Εκανε τον πολιτικό γάμο, τώρα κάνει τα σύμφωνα συμβίωσης. Μια σειρά, δηλαδή, εκσυγχρονισμούς που δεν αλλάζουν τη βάση της ανισότητας των δύο φύλων αλλά δημιουργούν κλίμα.

Η θέση του Κόμματος είναι η εξής: Εμείς μιλάμε για την κοινωνική ισότητα των δύο φύλων. Δε μιλάμε για τη βιολογική ισότητα, αντίθετα ισότητα σημαίνει και εξειδίκευση. Και, βεβαίως, αυτή η κοινωνική ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει σε μια εκμεταλλευτική κοινωνία. Υπάρχουν δύο διαφορετικά φύλα; Υπάρχουν. Είναι άλλο πράγμα η ισότητα και άλλο πράγμα η αγνόηση των ιδιαιτεροτήτων. Είναι φανερό ότι η γυναίκα, λόγω της άμεσης σχέσης με την αναπαραγωγική διαδικασία, όχι μόνο στο εννιάμηνο της εγκυμοσύνης αλλά και πιο πριν, όσο τουλάχιστον σε ορισμένα επαγγέλματα, σε ορισμένους κλάδους, υπάρχουν προβλήματα -και μπορεί να υπάρχουν και στις συνθήκες του σοσιαλισμού, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτόματα τα πάντα- θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση. Η γυναίκα έχει τέτοιες ιδιαιτερότητες. Δε λέμε ότι δεν έχει και ο άνδρας. Γι' αυτό είμαστε υπέρ της μελέτης των επαγγελματικών ασθενειών κατά κλάδο.

Αρα δεν μπορείς να μιλάς για μια εκχυδαϊσμένη ισότητα, μιλάς για την κοινωνική ισότητα. Δηλαδή, την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, την κατάργηση των τάξεων. Αλλά, ταυτόχρονα, παίρνουμε υπόψη ότι: Πέρα από τις όποιες υπαρκτές βιολογικές διαφορές στα δύο φύλα, υπάρχει ένα κληρονομημένο κοινωνικό καθεστώς, το οποίο μάλιστα το κληρονόμησε ο καπιταλισμός, το εκσυγχρόνισε, το αναπαρήγαγε, το όξυνε, από την περίοδο της πρώτης ταξικής κοινωνίας, της δουλοκτητικής. Είναι φανερό ότι χιλιάδες χρόνια η ανισότητα των δύο φύλων υπάρχει. Είναι φανερό ότι κληρονομεί ένα βάρος που μετατρέπεται σε συμπεριφορά, σε αντίληψη και σε τρόπο ζωής. Παραδείγματος χάριν, η γυναίκα έχει πολύ λιγότερο ελεύθερο χρόνο. Είναι πολύ πιο δεμένη με την οικογένεια. Εχει περισσότερα βάρη, περισσότερα καρπούζια και στις δύο μασχάλες. Και στις συνθήκες του σοσιαλισμού αυτή η ανισότητα δεν μπορούσε να καταργηθεί αμέσως. Βελτιωνόταν όσο αναπτυσσόταν ο σοσιαλισμός. Δεν μπορεί να γίνει αυτόματα. Αυτό δε θα το πάρει κανείς υπόψη και στα ωράρια εργασίας και σε μια σειρά άλλα πράγματα; Πέρα από τις βιολογικές συνέπειες. Οχι μόνο στις συνθήκες του καπιταλισμού αλλά εγώ λέω σαν προετοιμασία για το τι ζητήματα έχουμε να λύσουμε στις συνθήκες του σοσιαλισμού.

Η ανισότητα της γυναίκας φαίνεται σε κάτι που μας ενδιαφέρει πάρα πολύ σαν Κόμμα. Κακά τα ψέματα. Ενώ οι γυναίκες σε στιγμές που το κίνημα εκτινάσσεται παρουσιάζουν μεγάλη σταθερότητα, και σε ορισμένες περιπτώσεις μεγαλύτερο ηρωισμό και από τους άντρες -και μη με παρεξηγείτε που το λέω, γιατί η γυναίκα περνάει από περισσότερα εμπόδια και επομένως όταν συνειδητοποιείται, συνειδητοποιείται με μεγαλύτερη σταθερότητα- σε περίοδο υποχώρησης του κινήματος, υποχωρεί πιο εύκολα. Επομένως, αυτό πρέπει να το πάρουμε σοβαρά υπόψη.

Αυτή τη στιγμή, πρέπει να καταγραφεί το Κόμμα, και σε άνδρες και σε γυναίκες, ως το κόμμα που παλεύει το καπιταλιστικό σύστημα και σε αυτό το μετερίζι, αναπόσπαστα βεβαίως από το γενικότερο αγώνα της εργατικής τάξης. Πολύ περισσότερο, που, όταν πρωτοαναδείχτηκε η ανισότητα της γυναίκας, αναδείχθηκε σαν πρόβλημα καθολικό, για όλο το γυναικείο φύλο ως φύλο, γιατί πραγματικά η ανισοτιμία υπήρχε και στις γυναίκες της αστικής τάξης. Απαγορευόταν οι γυναίκες να δώσουν εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, αυτό ίσχυε και για τις γυναίκες της αστικής τάξης. Ηταν κι αυτές, ας το πούμε, η «διακόσμηση» για τον σύζυγο. Η ψήφος δεν υπήρχε ούτε για τις γυναίκες της αστικής τάξης.

Αστικοί εκσυγχρονισμοί που συσκοτίζουν την ανισότητα

Αλλά η αστική τάξη, βέβαια, έχει την εξουσία, έχει το μαχαίρι έχει και το πεπόνι, βγάζει τα συμπεράσματά της. Τα τελευταία χρόνια, έχει κάνει κάτι που δεν το έκανε τη δεκαετία του '50, του '60. Αναδεικνύει μαζικά γυναίκες, σε αναντιστοιχία ακόμα με τους άντρες, αλλά αναδεικνύει τις γυναίκες της δικής της τάξης, που είναι και απελευθερωμένες από οικονομικά προβλήματα, από νοικοκυριό, από τα βάσανα που έχει η εργάτρια και η λαϊκή γυναίκα. Τις αναδεικνύει ψηλά. Πόσες προεδρίνες χωρών έχουμε, βουλευτίνες, υπουργίνες και μάλιστα σχηματίζονται κυβερνήσεις 50 - 50. Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί αξιοποιεί το πλεονέκτημα που έχουν οι γυναίκες της αστικής τάξης, ακριβώς για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι ο καπιταλισμός δίνει την ευκαιρία στη γυναίκα να αναδειχτεί και κυρίως για να δημιουργήσει ένα προκεχωρημένο φυλάκιο, μια πρωτοπορία αντιδραστική, αστική και στις γυναίκες, που θα παίξει το ρόλο που παίζει συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα. Υπάρχουν πλήθος μελετών που λένε ότι τα καταφέρνουν καλύτερα γυναίκες διευθύντριες επιχειρήσεων και γυναίκες προσωπάρχες.

Ο καπιταλισμός τα μελετάει αυτά. Ξέροντας ότι η γυναίκα, μέσα από τον τρόπο ζωής που της έχει επιβληθεί μακρόχρονα και λιγότερο ίσως για βιολογικούς λόγους, είναι αποδοτικότερη, καλύτερη, στην προσφορά στην εκπαίδευση, στην Υγεία, στους τομείς των κοινωνικών υπηρεσιών, αξιοποιεί την ευαισθησία των γυναικών σε αυτούς τους τομείς. Με αυτόν τον τρόπο, πετυχαίνει δύο πράγματα: Και αντιμετωπίζει 1,5 εκατομμύριο ανέργους με την εναλλασσόμενη εργασία, και περικόπτει τις όποιες κρατικές δαπάνες, δίνοντας τη δυνατότητα με λίγα χρήματα, τα οποία τα καταβάλλει πάλι ο εργαζόμενος, να δεχτεί υποτίθεται κάποιες κοινωνικές υπηρεσίες.

Παράδειγμα που εμπνέει και μαχητικοποιεί

Το θέμα είναι πώς το Κόμμα, το εργατικό κίνημα, σε όποιο μέρος του είναι αγωνιστικό και ταξικό, θα αξιοποιήσει την πάλη για την ισοτιμία και χειραφέτηση της γυναίκας, σαν πρόβλημα όπου εμπλέκεται το φυλετικό μέσα στο ταξικό. Πώς ακριβώς θα το αναδείξει, για να δημιουργήσει προϋποθέσεις αντικαπιταλιστικής συνείδησης, αντιμονοπωλιακής συνείδησης, προϋποθέσεις ενεργοποίησης και συμμετοχής και των γυναικών στον αγώνα. Και αυτό μπορεί να γίνει αν πριν απ' όλα κατακτήσει έμπρακτα την πρωτοπορία του το Κόμμα.

Οι πρώτες κομμουνίστριες ήταν το έμπρακτο παράδειγμα του αγώνα για την ισότητα των δύο φύλων. Σήμερα, το παράδειγμα χρειάζεται να δοθεί στη δράση της Κομματικής Οργάνωσης, με πρακτικά μέτρα βοήθειας των γυναικών, στη στάση των συντρόφων και των συντροφισσών στην οικογένεια, στην ΚΟΒ, στο σωματείο, στον τόπο δουλειάς. Γιατί όλα τα άλλα καλά είναι, αλλά εδώ πραγματικά το πρώτο που χρειάζεται για να δημιουργήσουμε έναν πόλο έλξης, είναι η πράξη, δεμένη βεβαίως με την ιδεολογική αντεπίθεση.

Σαν Κόμμα έχουμε επεξεργασμένες θέσεις για τα προβλήματα των γυναικών. Συγκεκριμένα αιτήματα. Αναμφισβήτητα δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια στις 8 Μάρτη στο επίπεδο του κινήματος γίνονται συγκεντρώσεις, πορείες, οργανωμένες από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, την ΟΓΕ. Η Λαϊκή Συμμαχία απαρτίζεται -με τη μορφή που έχει σήμερα, αυτή θα εξελίσσεται-, από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ και την ΠΑΣΥ, δηλαδή την εργατική τάξη και τα στρώματα που είναι σύμμαχά της. Επεκτείνεται σε γυναίκες και φοιτητές - σπουδαστές. Αυτό, σύντροφοι, τι δείχνει; Στο κάτω - κάτω γιατί να έχεις την ΟΓΕ; Οι γυναίκες είναι μέσα στην εργατική τάξη, στην εργατική τάξη ανήκει και μια γυναίκα που ανήκει στην εργατική οικογένεια. Γιατί το Κόμμα πήρε την πρωτοβουλία να προτείνει, να στηρίξει αυτού του τύπου τη συμμαχία με γυναίκες και νεολαία; Γιατί, αν δεν εξειδικεύσεις την πολιτική σου στις γυναίκες και στις νέες ηλικίες, δεν μπορεί η εργατική τάξη να δυναμώσει σαν τάξη για τον εαυτό της, σαν τάξη που οργανώνει την αντεπίθεσή της για να αποκρούσει, να κατακτήσει, για να νικήσει στο επίπεδο της εξουσίας. Μα δεν μπορεί να γίνει ούτε η απαιτούμενη κοινωνική συμμαχία δίχως το δυνάμωμα της εργατικής τάξης.

Στο προσκήνιο ανορθολογικές θεωρίες

Αναπτύσσεται ταχύτατα η θεωρία ότι τα φύλα δεν γεννιούνται αλλά γίνονται. Δηλαδή δε γεννιέσαι άντρας ή γυναίκα, στην πορεία εσύ αποφασίζεις αν θα είσαι άντρας ή γυναίκα. Θα μου πείτε είναι της ώρας να ασχοληθούμε σήμερα με αυτό το θέμα; Μην υποτιμούμε τον αντίπαλο. Αλλο να μην τον φοβόμαστε κι άλλο να τον υποτιμούμε. Και όποτε ως Κόμμα είπαμε ότι αυτά δεν έχουν πέραση στην Ελλάδα, την πατήσαμε. Ολα έχουν πέραση στην Ελλάδα. Διότι πατάνε μέσα στο ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, πατάνε σε μικροαστικά στρώματα, πατάνε στην ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης.

Αυτό μοιάζει με αυτό που λένε: Δε γεννιέσαι εργάτης, μπορεί να γεννηθείς εργάτης αλλά μπορεί να γίνεις και Ωνάσης, μπορεί να γίνεις και καπιταλιστής, μπορεί να γίνεις και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και το πιο ανορθολογικό πράγμα το αστικό πολιτικό σύστημα θα το χρησιμοποιήσει. Πού οδηγεί όμως αυτό; Οδηγεί στο «είσαι όπως αισθάνεσαι». Μόνο που κανείς δεν αισθάνεται σαν άτομο μόνο του, αφού ζει σε μια κοινωνία που τον πειθαναγκάζει να αισθάνεται. Εξαιρούμε τις περιπτώσεις του ερμαφροδιτισμού, που μπορεί να μην είναι φανερό το φύλο με τη γέννηση. Η ζωή που γεννιέται είναι προϊόν δύο φύλων - άντρας και γυναίκα. Η ζωή γεννιέται από άντρα και γυναίκα. Σήμερα όμως υπάρχει άποψη - και έχει καταργηθεί σε ορισμένες χώρες ο όρος μητέρα και πατέρας - και μιλάνε για γονείς. Γιατί από τη στιγμή που δύο γυναίκες μπορούν να κάνουν παιδί και να μεγαλώσουν ένα παιδί ως δύο μανάδες ή δύο πατεράδες ή δεν ξέρω πώς λέγονται μεταξύ τους, καταργείται ο όρος άντρας και γυναίκα.

Δηλαδή, εδώ διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά μικρά - άλλο όταν είναι ενήλικο το παιδί - διαπαιδαγωγούνται σε κάτι που είναι αντίθετο από τη φύση, από τη βιολογία. Το παιδί είναι προϊόν δύο διαφορετικών φύλων και συγκεκριμένης μάλιστα διαδικασίας. Μιλάνε για νέο τύπο οικογένειας. Δεν είναι στη σφαίρα της ηθικής αυτά. Εμείς δεν τα αντιμετωπίζουμε έτσι. Εμείς μιλάγαμε για τον πολιτικό γάμο το 1918. Είναι άλλο πράγμα στο κάτω - κάτω ότι υπάρχει και η ομοφυλοφιλία και είναι άλλο πράγμα να δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν βιολογικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή, όταν γεννιέται ένα παιδί γράφεις παιδί και θα καθορίσει το ίδιο μετά αν είναι άντρας ή γυναίκα.

Δεν είσαι ό,τι αισθάνεσαι. Είσαι αυτό που αντικειμενικά είσαι είτε ως φύλο είτε ως τάξη. Και βεβαίως είναι δύσκολο να καταλάβει ο άλλος σε ποια τάξη ανήκει, με όλη αυτή την προπαγάνδα που γίνεται, αλλά μη φτάσουμε στο σημείο να συσκοτίσουμε και ποιο είναι το φύλο του παιδιού που γεννιέται. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνες καταστάσεις αυτές. Και βλέπετε ακόμα και στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μπαίνουν αυτά. Βγαίνει ο Ομπάμα και κατηγορεί τον Πούτιν ότι δε νομιμοποιεί τους γάμους ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους. Αυτά όλα δεν είναι τυχαία. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι γίνεται ένας αχταρμάς στο μυαλό όχι του ενήλικου αλλά και του μικρού.

Επομένως, σύντροφοι, πάμε σε στρεβλώσεις, στο πάντρεμα πια της αστικής ιδεολογίας και του οπορτουνισμού, γιατί εδώ ο οπορτουνισμός λάμπει. Ο οπορτουνισμός δεν έχει παίξει ρόλο μόνο σε αυτό που λέμε καπιταλισμός - σοσιαλισμός, επανάσταση - μεταρρύθμιση. Διαβρώνει συνειδήσεις και σε αυτό. Δεν το συζητάμε ηθικίστικα. Γίνεται μια προσπάθεια πραγματικά να καταργηθεί κάθε διαχωριστική γραμμή. Πριν από όλα η ταξική, μέχρι και η φυλετική.

Σήμερα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το Κόμμα μας να μην έχει το προβάδισμα στην κατάργηση της ανισοτιμίας, στενά δεμένης με την κατάργηση της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Της ανισοτιμίας όχι μόνο στην οικονομία, εκεί είναι η βάση, αλλά και στο εποικοδόμημα και στην οικογένεια και στις προσωπικές σχέσεις, παντού. Και ακριβώς πρέπει να παρεμποδίσουμε την κούρσα που γίνεται σήμερα για ακόμα μεγαλύτερη συσκότιση του προβλήματος.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ