Στο τραπέζι έπεσε ακόμα και η είδηση ότι ετοιμάζεται η διαμόρφωση νέου κόμματος από τους λεγόμενους «παπανδρεϊκούς», σενάριο που μάλλον εγκαταλείπεται προς το παρόν για μετά τις εκλογές του Μάη.

Αυτό που δεν αμφισβητήθηκε και δεν αμφισβητείται από κανέναν τους (στη συνδιάσκεψη της «Ελιάς» το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, στη διακήρυξή της ενόψει ευρωεκλογών, στο μανιφέστο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπου η «Ελιά» στοιχίζεται, σε συνεντεύξεις και δηλώσεις στελεχών τους) είναι η στρατηγική στόχευση για στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου.

Η συζήτηση - όπου μετέχουν πλέον ανοιχτά και οι δυνάμεις της ντόπιας σοσιαλδημοκρατίας - για αλλαγή μείγματος διαχείρισης της κρίσης στη φάση όπου γίνεται ορατό το ενδεχόμενο ανάκαμψης, επικεντρώνεται: Στη χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής για εξασφάλιση ρευστότητας, κεφαλαίων για επενδύσεις, «ξαναζέσταμα» της καπιταλιστικής οικονομίας με νέα πακέτα χρηματοδοτήσεων, εισφοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, εξασφάλιση νέων πεδίων κερδοφορίας για λιμνάζοντα κεφάλαια. Αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις, που ως κατευθύνσεις στο πλαίσιο της ΕΕ προϋπήρχαν της κρίσης, αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου,την οποία θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Γίνεται φανερό ότι οι όποιες αλλαγές στη διαχείριση δεν σημαίνουν φιλολαϊκές αλλαγές στην πολιτική του ευρωμονόδρομου.

Το σκέλος των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων είναι ίδιο και απαράλλακτο ανεξάρτητα από το μείγμα, με σταθερή κεντρική κατεύθυνση (προς στήριξη της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου) το φτήνεμα της εργατικής δύναμης, το πετσόκομμα κοινωνικών παροχών, μαζί με κάποιες πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας.

Η προπαγάνδιση «άλλης» πολιτικής (τάχα φιλολαϊκότερης από την τωρινή), πέρα από την εξυπηρέτηση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στην παρούσα συγκυρία, στοχεύει και στην εκ νέου ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στον ευρωμονόδρομο, συνδέεται με την αναγκαιότητα εσωτερικών και εξωτερικών συμμαχιών της αστικής τάξης, ανανέωσης των μηχανισμών καθυπόταξης της εργατικής τάξης, των κατώτερων μεσαίων στρωμάτων. Η τέτοια λαϊκή «νομιμοποίηση» κάνει ευκολότερη την απρόσκοπτη εφαρμογή της βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ συμβάλλει και στο ξεπέρασμα της λεγόμενης κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας γενικά στην Ευρώπη.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (που σε μεγάλο βαθμό είχαν συνδέσει την ταυτότητά τους με τη μεταπολεμική διαχείριση ως δυνάμεις εναλλαγής της αστικής διακυβέρνησης) ανέλαβαν ως κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του '90, να προωθήσουν την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που είχαν ανάγκη τα μονοπώλια. Η διαδικασία εγκατάλειψης της κεϋνσιανής διαχείρισης ήταν μια νομοτελειακή διαδικασία που ανταποκρινόταν στις ανάγκες του κεφαλαίου, ωστόσο η διαδικασία αυτή έπληξε τη σχέση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με την παραδοσιακή τους βάση, καθώς στηριζόταν κυρίως σε τμήματα της κρατικής υπαλληλίας, της εργατικής αριστοκρατίας, αλλά και ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες. Ο,τι προσπαθούν να «επιδιορθώσουν» τώρα...

Στην κούρσα ανασύνθεσης της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας βασικό ρόλο παίζει και η ΔΗΜΑΡ που στις αρχές της βδομάδας παρουσίασε τη δική της ...έκδοση «Ελιάς», την «Προοδευτική Συνεργασία», λανσάροντας σαν πρόκριμα του τρίτου πόλου, που φιλοδοξεί να συγκροτήσει, τη συνεργασία της με πρώην πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που υπηρέτησαν την αστική τάξη από κορυφαίες θέσεις υπουργών, βουλευτών και ευρωβουλευτών. Κι απ' το νέο τους στασίδι στο αστικό πολιτικό σύστημα, που αναμορφώνεται ώστε να «κουμπώσει» καλύτερα με τις σύγχρονες ανάγκες της αστικής εξουσίας, θα συνεχίσουν να παίζουν τον ίδιο ρόλο. Αυτήν τη φορά και εξαγνισμένοι με τη βοήθεια της ΔΗΜΑΡ, με τον Φ. Κουβέλη να προσπερνά τα αντιλαϊκά τους έργα και να τους εμφανίζει σαν «τον κόσμο που όλα αυτά τα χρόνια έδωσε μάχες για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό»...

Αυτό άλλωστε προκύπτει ξεκάθαρα απ' το πολιτικό πρόταγμα της συνεργασίας για «ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό πρότυπο που ενισχύει την επιχειρηματικότητα», για την «υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της Ευρώπης της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής, της ανάπτυξης και της αλληλεγγύης» και τη διαμόρφωση στην Ελλάδα συνθηκών «σταθερότητας και ομαλότητας, με συνεννόηση και όχι παραλυτική πόλωση».

Διακηρύττουν, δηλαδή, τη διαθεσιμότητά τους να βάλουν πλάτη στη συγκρότηση σταθερών αντιλαϊκών κυβερνήσεων συνεργασίας που θα προωθούν απρόσκοπτα την αντιλαϊκή πολιτική και θα στηρίξουν το κεφάλαιο και στη φάση ενδεχόμενης ανάκαμψης. Εξάλλου σε συνέντευξή του στο «Βήμα», ο Φ. Κουβέλης ξεκαθαρίζει ότι «πρέπει να αντιληφθούν οι πάντες, εμείς τουλάχιστον το έχουμε αντιληφθεί, ότι η χώρα θα κυβερνηθεί από κυβερνήσεις συνεργασίας».

Παράλληλα, ο Φ. Κουβέλης απέρριψε εκ νέου μέσα στη βδομάδα συνεργασία με την «Ελιά» καθώς συνεχίζεται ο ανταγωνισμός ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ για την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο: Οι διεργασίες για την αναμόρφωση του χώρου όχι μόνο δεν χαλαρώνουν, αλλά θα ενταθούν το επόμενο διάστημα στον ανταγωνισμό των ντόπιων σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων για το ποιος θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανασύνθεσή του και την πρωτοκαθεδρία την επομένη των ευρωεκλογών.

Τα αποτελέσματά τους θα αποτελέσουν σταθμό στην αναμόρφωση της εγχώριας κεντροαριστεράς, εκεί είναι στραμμένα όλα τους τα βλέμματα, για την επόμενη μέρα ετοιμάζονται, καθώς υπάρχει αυτός ο χώρος που το αστικό σύστημα θέλει να καλυφθεί ώστε να διασφαλίζει τη σταθερότητά του με έναν τρίτο πόλο - πυλώνα στήριξης της μιας ή της άλλης αστικής κυβέρνησης καθώς και τη διαμόρφωση εφεδρειών για την κυβερνητική εναλλαγή.