Την «ανακάλυψη» ότι η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα ευημερίας των λαών στην ΕΕ, αφού τέτοιος δεν υπάρχει, έκανε στο Δουβλίνο, όπου περιοδεύει, ο Αλ. Τσίπρας, όπου -παρά κι ενάντια στις δικές του δηλώσεις ότι η κατάσταση στην Ελλάδα αποτελεί «στίγμα για το ευρωπαϊκό κεκτημένο»- διαπίστωσε τη γενικευμένη φτώχεια. Δεν ανακάλυψε, όπως ήταν αναμενόμενο, την αιτία για τα δεινά που ταλανίζουν και τον ιρλανδικό λαό, αφού κατά τα συνήθη ξιφούλκησε εναντίον της τρόικας, αποκόπτοντάς την, όπως και τα μνημόνια, απ' τη στρατηγική της ΕΕ υπέρ των μονοπωλίων.

«Σε όποια χώρα της Ευρώπης πάτησε το πόδι της η τρόικα, γέννησε κοινωνική δυστυχία, φτώχεια, ανεργία, μαζική μετανάστευση των νέων ανθρώπων», υποστήριξε ο Αλ. Τσίπρας, τοποθέτηση που αδυνατεί να απαντήσει στο γιατί στις χώρες όπου δεν πάτησε το πόδι της η τρόικα και που εφαρμόζουν το μείγμα διαχείρισης που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται, τα φαινόμενα που περιγράφει παίρνουν διαστάσεις επιδημίας. Ασχέτως αν ο Αλ. Τσίπρας κάνει πως δεν τα βλέπει, όπως έκανε κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε ότι οι ευρωεκλογές είναι ευκαιρία για τους λαούς να καταψηφίσουν τις πολιτικές και τα κόμματα που έφεραν την τρόικα και εφαρμόζουν τα μνημόνια, διαχωρίζοντας έτσι βολικά το κόμμα του απ' τις άλλες δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, που όλες μαζί πίνουν νερό στο όνομα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, που εγγυώνται μνημόνια διαρκείας.

«Στις 25 Μάη, το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε με την τρόικα στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, στην Κύπρο, αλλά ενδεχομένως και σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης, που στην πραγματικότητα η λιτότητα είναι κοινό project για όλη την Ευρώπη, ή αν θα τους στείλουμε από εκεί που ήρθαν. Αν θα διεκδικήσουμε να ζήσουμε χωρίς τις δικές τους συνταγές της αποτυχίας, αν θα οικοδομήσουμε μια νέα Ευρώπη, την Ευρώπη των λαών», ισχυρίστηκε ολοκληρώνοντας τις δηλώσεις του, μεταφέροντας τα κάλπικα διλήμματα που απευθύνει στον ελληνικό λαό και σ' αυτόν της Ιρλανδίας. Γιατί, η λιτότητα στην οποία αναφέρεται δεν αφορά το πορτοφόλι της εργατικής λαϊκής οικογένειας που θα παραμείνει άδειο, αλλά το αν το αστικό κράτος θα είναι σε θέση να ενισχύει με ρευστό την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτή η αντιπαράθεση γίνεται στην ΕΕ των μονοπωλίων, που ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να μεταλλαχθεί την επομένη των εκλογών σε Ευρώπη των λαών.