Οταν κάποιος σάς σπρώξει, περνώντας βιαστικός δίπλα σας ή την ώρα που προσπαθείτε να ανεβείτε στο τρόλεϊ, γυρίζει προς το μέρος σας και ζητάει συγγνώμη ή «sorry», κατά μία άλλη ελληνική έκφραση, που χρησιμοποίησε ένας βιαστικός γεροντάκος, συντετριμμένος, την ώρα που κατέβαινε από το «ferry boat» ένα καλοκαίρι στη Νάξο, και αντιλήφθηκε ότι είχε παρασύρει την τσάντα μου, έτσι που περνούσε βιαστικός από δίπλα μου, κρατώντας δύο τεράστια καλάθια. Οπως, επίσης, συντετριμμένος ο ευγενικός υπάλληλος, όταν τον επισκέφτεστε για 4η φορά, για να πάρετε χαρούμενος το δίπλωμα της οδήγησης, που με τόση λαχτάρα το περιμένετε, και σας λέει «συγγνώμη, αλλά δεν το έχει υπογράψει ακόμα ο κύριος διευθυντής, περάστε την άλλη εβδομάδα». Οπως, επίσης, κι εδώ τελειώνουν τα παραδείγματα, μου ζήτησε συγγνώμη ένας μεθυσμένος Γιουγκοσλάβος. Ητανε ένα γλυκό βράδυ στο ειρηνικό τότε Lepensky Vir, δίπλα στο Δούναβη και πιο εδώ από τις Σιδηρές Πύλες, όπου οι όχθες του πιο ποιητικού ποταμού της Ευρώπης, πλησιάζουν η μία την άλλη στο ένα χιλιόμετρο και διάλεξαν τη θέση αυτή οι Γιουγκοσλάβοι, για να κάνουν ένα τεράστιο φράγμα. Τα νερά ανέβηκαν περίπου 20 μέτρα και τότε, για να μην καταστραφεί ένας σημαντικός προϊστορικός οικισμός που τα ερείπιά του βρισκότανε εκεί, δίπλα στο Δούναβη, από το 5800 π.Χ. τον μετέφεραν 25 μέτρα πιο πάνω! Οπως μετέφεραν και το σύγχρονο χωριό. Πριν από χρόνια μπορούσε κανείς να επισκεφτεί τον μεταφερμένο οικισμό, και να δει ένα μικρό μουσείο με ευρήματα των ανασκαφών. Κι αν ήθελε, μπορούσε να διανυκτερεύσει στο εκπληκτικό ξενοδοχείο «Λεπένσκι Βιρ» και να κάνει με ένα από τα χαριτωμένα ποταμόπλοια τη διαδρομή Βελιγράδι - Σιδηρές Πύλες, ακούγοντας σέρβικη μουσική από τα νοσταλγικά πνευστά του Μπρέγκοβιτς. Σ' αυτό το ξενοδοχείο, λοιπόν, σε μια μεγάλη αίθουσα του χορού, στολισμένη αποκριάτικα χορεύαμε, χωρίς να φανταζόμαστε πως ύστερα από λίγα χρόνια εκεί δε θα ακουγότανε γιορταστικές μουσικές, αλλά μόνο οι ειρηνόφιλες... εκρήξεις του ΝΑΤΟ. Εγώ πάτησα άγαρμπα έναν μεθυσμένο Γιουγκοσλάβο που χόρευε δίπλα μου. Γύρισα αμέσως και του ψιθύρισα στα αγγλοσέρβικα «Sorry colega». Αυτός μου χαμογέλασε ευγενικά, με αγκάλιασε σφιχτά και μου ψιθύρισε όλο συντριβή: «Ω συγκνώμη, γκαμώ το Παναγία μου». Κατάλαβα πως ήτανε ένας από τους Γιουγκοσλάβους που τότε έρχονταν στη Χαλκιδική, για να κάνουν διακοπές και κει μάθαιναν τα πρώτα ελληνικά τους.

Πέρασαν πάνω από 15 χρόνια από τότε. Φοβούμαι πως έχω ξεχάσει πώς ήτανε τότε το Λεπένσκι Βιρ. Πώς ήτανε ο Δούναβης, οι Σιδηρές Πύλες. Ούτε ξέρω αν μπορεί κανείς σήμερα να κάνει με ένα από τα ωραία ποταμόπλοια του πιο αιματοβαμμένου ποταμού της Ευρώπης, τη διαδρομή Βελιγράδι - Σιδηρές Πύλες. Και εγώ έχω χρόνια να γιορτάσω τις απόκριες χορεύοντας. Και τα θυμήθηκα όλ' αυτά όταν παρακολούθησα από την τηλεόραση τη μεγάλη «αποκριάτικη» φιέστα, που στήθηκε, για να μας ζητήσει ο Πάπας συγγνώμη, γιατί πριν από 800 χρόνια οι σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Και όχι μόνο θυμήθηκα τον αγαθό, Γιουγκοσλάβο, που μου ζήτησε, συντετριμμένος, «συγγνώμη» στα σπασμένα «χαλκιδιώτικα». Αναρωτήθηκα κιόλας: καλά, για την κατάληψη την Κωνσταντινούπολης το 1204 μ.Χ. ζήτησε συγγνώμη ο Πάπας και ησυχάσαμε. Για το Δούναβη, που τον μάτωσαν το 1999 μ.Χ. και τα βομβαρδισμένα του γεφύρια, για τα βουλιαγμένα ποταμόπλοια που δεν κάνουν πια τη διαδρομή Βελιγράδι - Σιδηρές Πύλες, για τον μεθυσμένο Γιουγκοσλάβο που δεν έρχεται πια στη Χαλκιδική και δεν έχει την ευκαιρία να τελειοποιήσει τα ελληνικά του και, τέλος, για τη μεγάλη αίθουσα του χορού, όπου τώρα κανείς δε γιορτάζει απόκριες, ποιος θα ζητήσει «ΣΥΓΓΝΩΜΗ»;