Τη νέα «δυσπιστία» που εξέφρασε η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ για την «πλήρη ένταξη» της Τουρκίας στην ΕΕ έσπευσαν να αναδείξουν τα αστικά ΜΜΕ για να καταγράψουν αυξημένες δυσκολίες στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Αγκυρα.

Σε μια περίοδο που - όπως πολλοί σχολιάζουν - ο Ερντογάν αναζητά ενεργότερη στήριξη για την ενταξιακή πορεία της Αγκυρας (όπως έκανε στο πρόσφατο ταξίδι του στις Βρυξέλλες, αλλά και στις επαφές του με τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ στην Τουρκία), το Βερολίνο επέλεξε υψηλότερους - σε σχέση με άλλες φορές - τόνους για να εκδηλώσει τις σχετικές επιφυλάξεις του. Αυτό συμβαίνει σε μία περίοδο που η τουρκική οικονομία παρουσιάζει σημαντικά σημάδια ύφεσης, με το σκάνδαλο διαφθοράς που ξέσπασε στις 17 Δεκέμβρη να συνδέεται και με την πτώση της τουρκικής λίρας και με τη φυγή ξένων κεφαλαίων από τη χώρα.

Είναι σίγουρο ότι η έντονη κριτική που δέχεται ο Ερντογάν για τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και η απόσταση που φαίνεται πλέον να τον χωρίζει με (παλιούς;) συμμάχους του όπως οι ΗΠΑ (που θεωρείται ότι βρίσκονται πίσω από τις αποκαλύψεις οι οποίες «πλήττουν» πολιτικά τον Ερντογάν και το AKP), αναγκάζουν τον Τούρκο πρωθυπουργό να αναζητά τρόπους να αποδείξει στην τουρκική πλουτοκρατία πως είναι ο ικανότερος υπερασπιστής των συμφερόντων της. Εξίσου σίγουρο είναι πως η νέα κατάσταση της τουρκικής οικονομίας προσθέτει νέα δεδομένα για όσους ίσως μέχρι πρότινος ανυπομονούσαν να εντάξουν στην ευρωενωσιακή οικογένεια τη μεγάλη τουρκική αγορά, στην οποία ήδη δραστηριοποιούνται μεγάλα ευρωπαϊκά μονοπώλια.

Επιπλέον, η κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας μαρτυρά ανακατατάξεις και διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Ενόψει των τοπικών εκλογών του Μάρτη και των προεδρικών εκλογών του καλοκαιριού (στις οποίες η υποψηφιότητα Ερντογάν δεν είναι πλέον σίγουρη) η αντιπαράθεση θα δυναμώσει. Σε περίπτωση μεγάλης πτώσης της δύναμης του AKP, αναλυτές και διπλωμάτες δεν έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο να συνεργαστεί το «κεμαλικό» κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης CHP με ένα τμήμα στελεχών του AKP (στο οποίο οι παραιτήσεις των βουλευτών συνεχίζονται ασταμάτητα), όπως και το ενδεχόμενο ο Ερντογάν να αποσυρθεί εντελώς. Σ' αυτή τη διαμάχη η πλευρά Ερντογάν δε θα μείνει φυσικά θεατής. Αντίθετα. Ηδη επιδιώκει να εμφανιστεί ως ικανότερος διαχειριστής των αστικών συμφερόντων, με το σημερινό Τούρκο πρωθυπουργό να διαμηνύει προς την Ευρώπη ότι οι εξελίξεις στη Συρία και την Αίγυπτο έδειξαν ότι «είναι η ΕΕ που χρειάζεται την Τουρκία και όχι η Τουρκία που χρειάζεται την ΕΕ».

Με βάση και το μείγμα οικονομικής πολιτικής που κάθε φορά ασκείται, τα μονοπώλια εξετάζουν πώς καλύτερα προωθούνται τα δικά τους συμφέροντα, εντός της χώρας στην οποία εδρεύουν, αλλά και περιφερειακά. Μελετώντας φυσικά και τα νέα δεδομένα που γεννά π.χ. το άνοιγμα - όπως όλα δείχνουν - της αγοράς του Ιράν, στην οποία οι Τούρκοι επενδυτές βιάζονται να μπουκάρουν, έχοντας προκαλέσει γι' αυτό την ενόχληση των Αμερικανών.

Σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης και ενώ διαψεύδονται οι ελπίδες για «ώθηση» στην παγκόσμια ανάκαμψη από τις αναδυόμενες οικονομίες, τα αστικά επιτελεία σε κάθε χώρα επιταχύνουν οποιαδήποτε «παζάρια» κρίνουν απαραίτητα για να αποκτήσουν προβάδισμα στους διεθνείς ανταγωνισμούς. Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο κάθε μερίδα του κεφαλαίου, μέσα, αλλά και έξω από τα σύνορα και της Τουρκίας και όλης της Ευρώπης, αξιολογεί κάθε φορά πόσο ωφέλιμη ή όχι είναι για τα συμφέροντά της η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.