Οι κυβερνητικές αποφάσεις για επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων υλοποιούνται ήδη με δραματικές επιπτώσεις σε παραγωγικές μονάδες όπως η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) αλλά και σ' ολόκληρους κλάδους, όπως η τευτλοκαλλιέργεια.

Το οριστικό λουκέτο στο εργοστάσιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στην Ξάνθη στο τέλος του περασμένου Δεκέμβρη και ο κίνδυνος να κλείσουν και τα άλλα τρία εργοστάσια σε Ορεστιάδα Εβρου, Σέρρες και Πλατύ Ημαθίας, ως αποτέλεσμα των εξευτελιστικών τιμών που δίνει, για άλλη μια χρονιά, στους αγρότες η ΕΒΖ, σηματοδοτούν τις νέες αρνητικές εξελίξεις για την τευτλοκαλλιέργεια στη χώρα μας.

Το εργοστάσιο της Ξάνθης λειτούργησε για τελευταία χρονιά ως ζαχαρουργείο το 2006, χρονιά κατά την οποία η ΕΒΖ παραιτήθηκε από το 50,01% της ποσόστωσής της υλοποιώντας σχετική απόφαση κυβέρνησης - ΕΕ. Την τελευταία παραγωγική χρονιά απασχολούσε 100 μόνιμους εργαζόμενους και περίπου 300 εποχικούς. Η κυβέρνηση για να προχωρήσει χωρίς αντιδράσεις στο κλείσιμο του εργοστασίου, υποσχόταν τότε, ότι το εργοστάσιο θα μετατραπεί σε μονάδα παραγωγής βιοαιθανόλης. Τελικά, από το 2006 μέχρι και το Δεκέμβρη του 2013, λειτούργησε ως μονάδα αποθήκευσης και συσκευασίας ζάχαρης, απασχολώντας 9 εργαζόμενους. Το Δεκέμβρη, ανακοινώθηκε στους εργαζόμενους ότι το εργοστάσιο κλείνει και μπορούν αν θέλουν να μετακινηθούν στο Πλατύ Ημαθίας.

Στο εργοστάσιο στην Ορεστιάδα του Εβρου απέμειναν λιγότεροι από 100 μόνιμοι εργαζόμενοι. Το εργοστάσιο έχει δυνατότητα επεξεργασίας των προϊόντων από 150.000 στρέμματα και έφτασε το 2012 να επεξεργάζεται την τευτλοπαραγωγή από 15.000 στρέμματα, δηλαδή μόλις το 1/10 των δυνατοτήτων του. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στα άλλα δύο εργοστάσια σε Πλατύ και Σέρρες.

Στην ΕΒΖ απέμειναν να εργάζονται 265 εργαζόμενοι από 1.300 που ήταν πριν περίπου 10 χρόνια.

Συνολικά πέρσι, καλλιεργήθηκαν μόλις 61.000 στρέμματα από 428.000 το 2005. Και η παραγωγή Ζάχαρης συρρικνώθηκε πέρσι περίπου στις 35.000 τόνους, δηλαδή περίπου στο 1/10 των αναγκών της χώρας σε ζάχαρη που υπολογίζονται στις 320.000 τόνους.

Με τις νέες τιμές που ανακοίνωσε η ΕΒΖ για τα τεύτλα για την καλλιεργητική περίοδο του 2014 η μείωση κυμαίνεται από 3 - 4,7 ευρώ ανά τόνο, ενώ το καθαρό εισόδημα των παραγωγών μειώνεται από 30 - 35 ευρώ ανά στρέμμα. Η τιμολογιακή πολιτική της ΕΒΖ και του υπουργείου, ουσιαστικά εξωθεί τους περίπου 15.000 τευτλοκαλλιεργητές που απέμειναν να εγκαταλείψουν οριστικά την καλλιέργεια τεύτλων.

Με αφορμή τις εξελίξεις στο εργοστάσιο της Ξάνθης, το Περιφερειακό Συμβούλιο Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης συζήτησε το θέμα και εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο ζητά τη «συνέχιση λειτουργίας του εργοστασίου Ξάνθης ως συσκευαστηρίου», αλλά και τη «συμμόρφωση των όποιων αποφάσεων με τα συμφωνηθέντα σε επίπεδο ΕΕ».

Οι σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» δήλωσαν τη συμπαράστασή τους στους 9 εργαζόμενους και στήριξαν το αίτημα συνέχισης λειτουργίας του εργοστασίου, όμως δεν ενέκριναν το ψήφισμα που εκδόθηκε από το Περιφερειακό Συμβούλιο και παρουσιάστηκε ως δήθεν ομόφωνο. Οπως καταγγέλλουν, οι αποφάσεις της ΕΕ, που πάρθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη των ελληνικών κυβερνήσεων είναι αυτές που έβαλαν την ταφόπλακα τόσο στην τευτλοκαλλιέργεια στη χώρα μας όσο και στη βιομηχανία ζάχαρης. Καλούν τον πρόεδρο του ΠΣ να αποκαταστήσει τις πραγματικές θέσεις που εξέφρασε η «Λαϊκή Συσπείρωση» στο Περιφερειακό Συμβούλιο.

Αναλυτικά η θέση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που αποτέλεσε και τη βάση της τοποθέτησής τους στο Περιφερειακό Συμβούλιο είναι η εξής:

«Οι επιλογές της ΕΕ στο πλαίσιο της ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική), για την τευτλοκαλλιέργεια και την παραγωγή ζάχαρης, που έχουν υπογραφεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις εναλλάξ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και υποστηρίχθηκαν από όλες τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, οδήγησαν σε συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, ξεκλήρισμα των αγροτών, κλείσιμο των εργοστασίων και απολύσεις εργαζομένων.

Στην περιοχή μας, υπάρχουν δύο εργοστάσια της Ορεστιάδας και της Ξάνθης (όπου σταμάτησε η παραγωγή ζάχαρης), τα οποία, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν άμεσα συνδεδεμένα με τον πρωτογενή τομέα της περιοχής μας.

Πριν την εφαρμογή της αναθεωρημένης ΚΑΠ στην περιοχή μας καλλιεργούνταν πάνω από 140.000 στρέμματα τεύτλα. Σήμερα, δυστυχώς, δεν ξεπερνούν τις 30.000 στρέμματα.

Εκατοντάδες μικρομεσαίοι αγρότες, μεταφορείς δέχτηκαν συντριπτικό πλήγμα, οδηγήθηκαν στην καταστροφή.

Ετσι, η χώρα μας από εξαγωγική που ήταν στον τομέα της ζάχαρης, σήμερα εισάγει ζάχαρη από τρίτες χώρες. Δεν είναι τυχαίο ότι το έλλειμμα του εμπορικού αγροτικού ισοζυγίου ξεπέρασε τα τέσσερα δισ. ευρώ.

Η συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος με τις ποσοστώσεις στα αγροτικά προϊόντα γενικά και ειδικότερα στην τευτλοκαλλιέργεια, καπνοκαλλιέργεια, βιομηχανική ντομάτα είχε και έχει βέβαια με τη σειρά του αλυσιδωτές επιπτώσεις στην οικονομία της περιοχής, συρρίκνωση των εργοστασίων και της παραγωγής ζάχαρης. Ταυτόχρονα, γίνονται μαζικές εισαγωγές κακής ποιότητας ζάχαρης και φθηνής από άλλες χώρες, όμως και πάλι δεν ωφελείται ο καταναλωτής, ο εργαζόμενος λαός, αφού εξακολουθεί να πληρώνει ακριβά το προϊόν στην αγορά, ενώ αντίθετα οι μεγαλέμποροι μεγαλοεισαγωγείς θησαυρίζουν.

Αυτό που απαιτείται σήμερα, εκτός από τα ψηφίσματα, που, με τον τρόπο που γίνονται, μα κυρίως με το περιεχόμενο, διαφωνούμε κάθετα, είναι ο ενωμένος αγώνας εργατών, μικρομεσαίων αγροτών, μικροεπαγγελματιών, για να μπει φρένο στην ακολουθούμενη αντιαγροτική - αντιλαϊκή πολιτική που φέρνει τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φτώχεια, το ξεκλήρισμα, την ανεργία.

Μπροστά σε αυτές τις συνθήκες, ο μόνος δρόμος που απομένει είναι ο αγώνας της ρήξης και της ανατροπής για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που με κεντρικό κρατικό σχεδιασμό, με παραγωγικούς συνεταιρισμούς και με καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές βιομηχανίες, θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της χώρας και θα εξασφαλίζει σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους, καλύτερο εισόδημα στους αγρότες, επάρκεια φτηνών, υγιεινών τροφίμων για τη διατροφή του λαού μας και πρώτες ύλες για τη μεταποιητική βιομηχανία.

Η χώρα μας με άλλη πολιτική θα μπορούσε να αναπτύξει την τευτλοκαλλιέργεια, να έχει αυτάρκεια σε ζάχαρη και να μην έχει κλείσει κανένα εργοστάσιο της ΕΒΖ».