Ο συσχετισμός δύναμης συνολικά στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και στον κλάδο του Μετάλλου, είναι αρνητικός. Τα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος ελέγχονται από εκείνες τις δυνάμεις που προωθούν την ταξική συνεργασία με τους καπιταλιστές, τη συναίνεση με τις κυβερνήσεις και την υποταγή στην ΕΕ, που συναλλάσσονται με τις κυβερνήσεις, την εργοδοσία, τα διάφορα όργανα και θεσμούς της ΕΕ, και συμβάλλουν στην εκτόνωση, στην αποστράτευση και την απογοήτευση.

Αυτές οι δυνάμεις αποτελούν το όργανο της αστικής τάξης στις γραμμές του εργατικού κινήματος, είναι εχθροί του. Ορισμένα μόνο παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος από τον κλάδο του Μετάλλου το επιβεβαιώνουν.

Ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ, σε πρόσφατη εκδήλωση της Ενωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας είπε: «Κάναμε θυσίες, μειώθηκε το κόστος εργασίας κατά 30% γιατί αγωνιούμε να διασφαλίσουμε τις θέσεις εργασίας. Κάναμε κινητοποιήσεις για να μειωθεί το κόστος Ενέργειας, να παραμείνει ζωντανή η βιομηχανία, γιατί η βιομηχανία δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και πλούτο στην κοινωνία».

Δηλαδή, ο ίδιος ομολογεί ότι αφού έβαλε τους εργάτες να κάνουν θυσίες για τους βιομήχανους και επειδή αυτοί θέλουν μεγαλύτερη κερδοφορία, οργάνωσε κινητοποιήσεις για να τους μειώσει η κυβέρνηση την τιμή του ρεύματος. Το γεγονός ότι αυξήθηκε το ρεύμα των εργατών δεν τον απασχόλησε. Τα ίδια όμως λένε και ο Αγγελόπουλος και ο Μάνεσης.

Η πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου της «Χαλυβουργίας», που ο πρόεδρός του είναι με την ΠΑΣΚΕ, το πρώτο που έκανε ήταν να πείσει τους χαλυβουργούς να δεχτούν την απόλυσή τους, να φτιάξουν λίστες απολυμένων, βαφτίζοντάς τες «εθελούσιες εξόδους». Το δεύτερο ήταν να απευθύνει κάλεσμα και σε άλλα σωματεία για να διαμαρτυρηθούν όλοι μαζί στην κυβέρνηση για να δώσει φθηνό ρεύμα στους βιομήχανους.

Το τρίτο ήταν να δώσει εξετάσεις στον Μάνεση, κάνοντας τον γνωστό αντικομμουνισμό, για να καταθέσει τα διαπιστευτήριά της. Τέταρτον, όλα να τα κάνει κρυφά από τους χαλυβουργούς, αποφεύγοντας να καλέσει ακόμα συνέλευση των εργαζομένων, για να αποφασίσουν οι ίδιοι τι στάση θα κρατήσουν απέναντι στις αξιώσεις της εργοδοσίας.

Η πλειοψηφία του σωματείου των ΕΑΣ, αφού τα προηγούμενα χρόνια δέχτηκε μια σειρά από μέτρα χωρίς να κάνει τίποτα, τώρα δέχεται και το σχέδιο της κυβέρνησης για συρρίκνωση και απολύσεις για να μην περάσει - όπως λέει - το σχέδιο της τρόικας για κλείσιμο των ΕΑΣ. Τρέχει από διαβούλευση σε διαβούλευση, προπαγανδίζει στους εργαζόμενους τις κοροϊδίες της κυβέρνησης και δεν οργανώνει την πάλη των εργατών ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, που μαζί με την ΕΕ έχουν αποφασίσει. Παραμένει πιστή στη λογική του «μικρότερου κακού».

Αλλο παράδειγμα: Η πλειοψηφία του ΔΣ στη «Χαλυβουργική» δέχτηκε να γίνουν πάνω από 100 απολύσεις με πρόσχημα να μη γίνουν μειώσεις στους μισθούς. Αφού έγιναν οι απολύσεις, που τις βάφτισαν «οικειοθελείς», στη συνέχεια δέχτηκαν και τις μειώσεις στους μισθούς που τους επέβαλε η εργοδοσία, με πρόσχημα να μη γίνουν και άλλες απολύσεις. Δηλαδή, πάντα με την εργοδοσία ενάντια στους εργάτες. Το καλύτερο όργανο για να υλοποιεί η εργοδοσία τα σχέδιά της.

Το ΔΣ στην ΠΙΤΣΟΣ πάντα αναλαμβάνει το ρόλο του διεκπεραιωτή των σχεδίων της εργοδοσίας. Καμαρώνει γιατί οι απολυμένοι πήραν αυξημένες αποζημιώσεις, το θεωρεί κατάκτηση. Εφτασαν στο σημείο να δεχτούν την απόλυση ενός νέου εργάτη που έκανε την πρακτική του, γιατί έβαλε ζήτημα να καταδικάσει το ΔΣ του σωματείου τη δολοφονική φασιστική επίθεση της Χρυσής Αυγής στους κομμουνιστές συνδικαλιστές στο Πέραμα.

Το ΔΣ στο σωματείο της ΖΗΜΕΝΣ, ενώ κατά καιρούς γίνονται απολύσεις, ούτε καν ασχολείται. Στις πανεργατικές απεργίες σπάνια αποφασίζει να συμμετέχει, δεν κάνει τίποτα γι' αυτές, ενώ τα περισσότερα άτομα είναι μόνιμα απεργοσπάστες.

Η πλειοψηφία του σωματείου των Ναυπηγείων Ελευσίνας, μέχρι που δεν έστησε ανδριάντα του Σαμαρά στο ναυπηγείο, γιατί η κυβέρνηση έδωσε λεφτά στον Ταβουλάρη για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα. Στη συνέχεια, αφού ο εργοδότης πήρε τα λεφτά, προχώρησε σε απολύσεις και μείωση μισθών σε ορισμένα τμήματα των εργαζομένων. Δεν έκαναν τίποτα γι' αυτό, ενώ ο κίνδυνος να βρεθούν πάλι χωρίς δουλειά και απλήρωτοι είναι άμεσος.

Η πλειοψηφία του σωματείου των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, την εποχή του αγώνα της «Χαλυβουργίας», έλεγε πως αυτοί δεν θα γίνουν «Χαλυβουργία». Τώρα είναι απλήρωτοι 18 μήνες, πάνε στα υπουργεία και ζητάνε να τους δώσουν κάποιο επίδομα, να μείνει το ναυπηγείο ανοιχτό, χωρίς να βάζουν τίποτα για μισθούς και εργασιακές σχέσεις. Εννέα μήνες δεν πάτησαν το πόδι τους στη «Χαλυβουργία» όπου οι εργάτες αγωνίζονταν, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Τις προάλλες, όμως, πήγαν προς τα εκεί με πορεία, γιατί είναι 18 μήνες απλήρωτοι. Είναι αυτό που λέει ο λαός «έχει ο καιρός γυρίσματα».

Μπορεί με αυτό τον συσχετισμό να οργανωθεί πραγματικός αγώνας; Μπορεί οι μεταλλεργάτες να περιμένουν τίποτα από τους εγκάθετους της εργοδοσίας, μέσα στο κίνημα και στα σωματεία τους; Μπορεί με αυτούς να προχωρήσει ο αναγκαίος συντονισμός της πάλης, να γίνει πράξη το «ένας για όλους και όλοι για έναν»; Οποιοσδήποτε συντονισμός υπήρξε, έγινε με πρωτοβουλία των ταξικών δυνάμεων, ενώ αυτοί όπου αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν, στη συνέχεια, όταν κέρδιζαν κάτι, όπως στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, αποχωρούσαν με ελαφρά πηδηματάκια.

Σήμερα υπάρχει ανάγκη για τη συγκρότηση ενός μαζικού κλαδικού συνδικάτου Αττικής όλων των εργαζομένων στο Μέταλλο και τη Ναυπηγική Βιομηχανία. Ενός πανίσχυρου συνδικάτου, με χιλιάδες εργάτες μέλη, με οργανώσεις μέσα στα μεγάλα εργοστάσια του κλάδου, όπως π.χ. στα ναυπηγεία, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στις χαλυβουργίες, στα ΕΑΣ, στην ΠΙΤΣΟΣ, στη ΖΗΜΕΝΣ, στη ΜΠΙΚ και σε δεκάδες άλλα. Ενός συνδικάτου που θα οργανώνει την πάλη των εργατών, για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μέσα και έξω από το χώρο δουλειάς, ενάντια στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, που θα βοηθά τους μεταλλεργάτες να κατανοήσουν τη δύναμή τους.

Για να σκεφτούμε, θα τολμούσε κάποιος εργοδότης να φέρεται όπως φέρεται στους εργάτες στην επιχείρησή του, αν ήξερε ότι σύσσωμοι οι εργάτες του Μετάλλου θα αντιδράσουνε; Θα τολμούσε η κυβέρνηση να καταστείλει την απεργία σε ένα χώρο με τα ΜΑΤ, αν ήξερε ότι την επόμενη μέρα όλα τα εργοστάσια του Μετάλλου θα έκλειναν, θα εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους με απεργία; Θα τολμούσαν οι δικαστές να βγάζουν στην αράδα παράνομες τις απεργίες, να καταδικάζουν συνδικαλιστές, αν ήξεραν ότι απέναντί τους θα υπήρχε μαζικά κίνημα καταδίκης και αγωνιστικής αντίδρασης;

Αυτή είναι η απάντηση σε όσους λένε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα. Αυτή είναι η απάντηση στο αν μπορούμε ή δεν μπορούμε. Οταν η πλειοψηφία της εργατικής τάξης αποφασίσει να αγωνιστεί, να συγκρουστεί για το δίκιο της, όλα όσα σήμερα φαίνονται ισχυρά και ανίκητα, θα γκρεμιστούν σαν χάρτινος πύργος.

Δεν μπορεί όμως η πλειοψηφία να κάθεται στο σπίτι, να αναθεματίζει την κακούργα την τύχη της και να περιμένει από τους λίγους να της βγάλουνε το φίδι από την τρύπα. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε για αναποτελεσματικότητα τους αγώνες που ακόμα δεν έγιναν, γιατί αυτοί που έγιναν είχαν αποτελέσματα ανάλογα με το μπόι τους.

Η συγκρότηση, όμως, του ενιαίου συνδικάτου δεν είναι απλή και εύκολη υπόθεση, δεν είναι ζήτημα οργανωτικό. Για να προχωρήσει, χρειάζεται να γίνει ουσιαστική συζήτηση, να εξηγηθεί αναλυτικά η ανάγκη συγκρότησής του, να απαντηθούν ερωτήματα, επιφυλάξεις. Να χτυπηθούν μια σειρά συντεχνιακές αντιλήψεις που είναι βαθιά ριζωμένες, να υπάρξει σύγκρουση με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό που θα φέρει εμπόδια, γιατί βλέπει ότι με το ενιαίο συνδικάτο δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις για την οργάνωση της ταξικής πάλης στο Μέταλλο, να τον εγκαταλείψουν δυνάμεις που τις έχει εγκλωβίσει.

Επόμενα, δεν να είναι ένα μονόπρακτο έργο. Μπορεί στην αρχή ορισμένοι να μην πειστούν, να απαιτηθεί περισσότερος χρόνος, να επανέλθουμε για να τους πείσουμε. Θα χρειαστεί σταθερότητα και επιμονή και κυρίως η ζύμωση και η συζήτηση να συνδυάζεται και με συγκεκριμένες πρακτικές ενέργειες, συντονισμού και δράσης για την αντιμετώπιση μεγάλων και οξυμένων προβλημάτων, με βήματα στην οργάνωση μέσα στο κάθε μεγάλο εργοστάσιο του κλάδου. Ετσι και αυτοί που σήμερα διστάζουν, θα πείθονται μέσα από την ίδια τη ζωή για την αναγκαιότητά του.

Για να προχωρήσει η ανασύνταξη, χρειάζεται μέτωπο με την καλοπληρωμένη εργατική αριστοκρατία που διαπλέκεται και διασυνδέεται με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και αποτελεί την πηγή των συνδικαλιστικών μηχανισμών ενσωμάτωσης, εξαγοράς και εκφυλισμού. Σήμερα μπορεί να συρρικνώθηκε ή να μην έχει όλα τα προνόμια που είχε τα προηγούμενα χρόνια, παραμένει όμως ισχυρή και παίζει καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση, αλλάζοντας μάσκες και πρωταγωνιστώντας στη συγκρότηση του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ενα μέρος αυτών των μηχανισμών που στηρίζονταν όλα τα χρόνια και βρίσκονταν σε συναλλαγή με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, προχώρησε σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το γεγονός ότι έχει αποκαλυφθεί περισσότερο η σαπίλα του, παραμένει ισχυρός, όπως φαίνεται, σε πολλά εργοστάσια του Μετάλλου και χρειάζεται σταθερό μέτωπο ενάντιά του.