Eurokinissi

Οι τρεις νεκροί κι ο ένας αγνοούμενος έστρεψαν την προσοχή αυτή τη φορά στη πρωτεύουσα των Δωδεκανήσων όπου δεν είχαν καταλαγιάσει ακόμα οι πανηγυρισμοί για το χρήμα με ουρά που έφερε φέτος ο τουρισμός. Για να αποδειχτεί για μια ακόμα φορά ότι είναι άλλος ο «κόσμος» στον οποίο ζει η αστική τάξη κι άλλος ο «κόσμος» του κοσμάκη. Το νερό, θα πει κάποιος, δεν κάνει διακρίσεις. Πράγματι είχε χαθεί κι ένας παραλής στην πλημμύρα του '94 που βρέθηκε στη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο. Ομως είναι το Μπουρνάζι, η Κοκκινιά, το Κερατσίνι, οι Ποδαράδες που πέρασαν στην ιστορία για τα φέρετρα σωρό κάθε που ανοίγαν οι ουρανοί.

Θέλει η αστική τάξη να πνίγεται ο κόσμος; Οχι βέβαια. Είναι όμως υποχρεωμένη να πνίγει κόσμο μια πολιτική στην οποία η αντιπλημμυρική προστασία δεν υπάρχει ούτε ως 125η προτεραιότητα. Ο,τι έργο έγινε ήταν κατόπιν εορτής. Και πάντα έχει προηγηθεί μια εισαγγελικού τύπου προσέγγιση: Ποιος ακριβώς έφταιξε για το τάδε κλαδί που έφραξε τον αγωγό. Ετσι είχαμε πάντα έναν ένοχο, αλλά ποτέ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ.

Με μια μικρή λεπτομέρεια: Τα αντιπλημμυρικά δεν είναι ανταποδοτικά έργα, δεν υπόσχονται, δηλαδή, κέρδος, είναι μόνο κόστος για το κράτος και το κεφάλαιο, κι ας επιμένουν οι επιστήμονες ότι το κόστος από τις ζημιές είναι πολλαπλάσιο από την αξία των έργων. Αλλά τις ζημιές τις πληρώνει ο φτωχόκοσμος, άρα στράφι οι μελέτες των επιστημόνων. Νοιάστηκαν οι αστοί για τις ζημιές του φτωχόκοσμου... Ο καπιταλιστής, για λογαριασμό του οποίου λειτουργεί και το ταμείο του κράτους, δεν βάζει φράγκο και δεν επιτρέπει να φύγει από το κρατικό ταμείο φράγκο για «αντιπαραγωγικές» επενδύσεις, όπου σαν παραγωγικές λογίζονται μόνο εκείνες οι επενδύσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιστρέφουν με το σχετικό κέρδος τα χρήματα στο ταμείο. Μια μεγάλη λεωφόρος είναι καλή επένδυση. Το αντιπλημμυρικό της όμως είναι κόστος.

Στο Λεκανοπέδιο της Αττικής η ΕΥΔΑΠ, εδώ και χρόνια έχει μετρήσει ότι τα μπαζωμένα ρέματα απλώνονται σε μήκος τουλάχιστον 550 χιλιομέτρων. Αλλά το μητρώο χειμάρρων και ρεμάτων όπου να αποτυπώνεται η κατάσταση μέσα από αεροφωτογραφίες προηγούμενης εποχής είναι ακόμα στα χαρτιά. Και πώς θα μπορούσε να 'ναι διαφορετικά σ' ένα σύστημα όπου κάθε σπιθαμή γης έχει λόγο ύπαρξης μόνο για να φέρει κέρδος; Να μην ξεχνάμε ότι με την αντιπαροχή γης για κτίρια διαφόρων χρήσεων και βεβαίως για κατοικίες, γιγαντώθηκε ο κατασκευαστικός κλάδος στη δεκαετία του '60. Μην ξεχνάμε ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μεταπολεμικά χρειαζόταν εργατικά χέρια στα αστικά κέντρα. Και έφτασε να μπαζώνει ρέματα για να χτίζει, προκειμένου να στεγάσει εργατικές οικογένειες. Χωρίς κανένα μέτρο αντιπλημμυρικής προστασίας.

Εχει υπολογιστεί πως στο Λεκανοπέδιο το κτίσιμο όλων των εκτάσεων για τις οποίες έχει αναγνωριστεί νόμιμα (τα παράνομα είναι μια άλλη ιστορία) δικαίωμα οικοδόμησης, αντιστοιχεί σε μια πόλη 15 εκατομμυρίων ανθρώπων, μιάμιση Ελλάδα σε μια σπιθαμή γεωγραφίας. Για τους εμποροσπιτάδες αυτή είναι μια ελπιδοφόρα προοπτική ακόμα και σήμερα που η κρίση έχει παγώσει την οικοδομή. Για τους ανθρώπους, όμως που θα πρέπει να ζήσουν σ' αυτήν την πόλη; Οπου κάθε τετραγωνικό χώματος που χτίζεται μετριέται πλέον σαν επιφάνεια συγκέντρωσης νερού που στη συνέχεια γίνεται πλημμυρισμένος δρόμος, ο εφιάλτης είναι ορατός από την ώρα ακόμα που η αλλαγή χρήσης γης στο τοπογραφικό εγκρίνεται ως σύννομη. Νόμιμα είναι όλα. Και η πλημμύρα. Οι χαμένοι άνθρωποι και οι περιουσίες υπολογίζονται μόνο σαν μια παράπλευρη απώλεια.

Σε ανύποπτη εποχή, τότε που επίσης έρεε ποταμός το χρήμα για τα περίφημα μεγάλα έργα του «2004», το ΚΚΕ είχε παρουσιάσει μια μεγάλη μελέτη για τα αντιπλημμυρικά και στη διάρκεια της σχετικής συνέντευξης είχε καταγγείλει ότι «παραβιάζεται συνεχώς βάναυσα η φύση, με την ανεξέλεγκτη και χωρίς κανένα προγραμματισμό δόμηση, με τις καταπατήσεις και τα μπαζώματα ρεμάτων, αλλά και με τις πολλές και καταστροφικότατες πυρκαγιές (ως αποτέλεσμα της αντιδασικής πολιτικής) που αποψιλώνουν ραγδαία τα δάση της χώρας μας δίνοντας "έδαφος" στην ανεξέλεγκτη ροή του νερού».

«Ξέρουμε - είχε τονίσει τότε η Αλ. Παπαρήγα - ότι ζούμε σε μια κοινωνία, σε ένα σύστημα όπου οι δημόσιες επενδύσεις θεωρούνται παραγωγικές όταν συνδυάζονται με το κέρδος των λίγων. Αλλά για μας παραγωγική είναι η επένδυση που αφορά τον άνθρωπο, αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού».

Η αναζήτηση των αιτιών της πλημμύρας, της κάθε πλημμύρας (χτες ήταν η Ρόδος, προχτές η Σάμος, αύριο ξανά τα χαμηλά στο Αιγάλεω...) δεν μπορεί να αφήσει απέξω τις επεκτάσεις των σχεδίων πόλης που έγιναν χωρίς την εξασφάλιση των αναγκαίων έργων υποδομής. Τις νομιμοποιήσεις των καταπατήσεων και την κάλυψη των ρεμάτων είτε για να γίνουν σπίτια είτε λεωφόροι. Το παράλληλο χτύπημα των δασών με τα καμένα που εξαιρούνται από τις αναδασώσεις συμπληρώνει την εικόνα. Τα σχέδια για το Ελληνικό και το Γουδί, κρύβουν κάτω από τα προβαλλόμενα ποσοστά πρασινοκάλυψης, το γεγονός ότι χάνονται τεράστιες εκτάσεις εξαιρετικά χρήσιμες ως ελεύθερες για τη λειτουργία της πόλης.

Η σημερινή κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη θα δεσμευτεί ότι θα γίνουν αντιπλημμυρικά έργα. Ηδη στη Ρόδο ζητάνε χειροκρότημα γιατί, λέει, το ΣτΕ έδωσε έγκριση να γίνει η καινούργια γέφυρα κι έτσι στην επόμενη πλημμύρα δε θα πνιγούν ανθρώποι «σε κείνο το σημείο» αφού θα έχει καταργηθεί η θανατηφόρα παράκαμψη μέσα από το ρέμα. Θα πνιγούν παραδίπλα...

Οπως κάθε προηγούμενη φορά, και τα νέα έργα θα είναι αποσπασματικά, εκεί που φαίνεται το απόστημα, και το πρόβλημα θα ανακυκλώνεται.

Πρόσφατα, με αφορμή την πλημμύρα στο Καματερό οι κομμουνιστές εκλεγμένοι σύμβουλοι στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Αττικής ανάδειξαν το σοβαρό πρόβλημα συντήρησης ή και βελτίωσης του δικτύου ομβρίων, της αλληλοεπικάλυψης των αρμοδιοτήτων, της έλλειψης πόρων, της αδυναμίας των ρεμάτων να βρουν διέξοδο, τα κενά σε μέσα και προσωπικό των αρμοδίων υπηρεσιών. Και τόνισαν ότι υπάρχει ανάγκη για μια συνολικότερη αντιμετώπιση του ζητήματος της αντιπλημμυρικής προστασίας με την κατασκευή έργων, που ανάμεσα σε άλλα θα κινητοποιήσουν και τον κατασκευαστικό και βιομηχανικό κλάδο και τον κλάδο της τσιμεντοβιομηχανίας.

Ζήτησαν την άμεση καταγραφή των ζημιών και την αποζημίωση των πληγέντων και ανέδειξαν την ανάγκη να πραγματοποιηθούν με κεντρικό σχεδιασμό έργα υποδομών αντιπλημμυρικής προστασίας, με προτεραιότητα την κατασκευή και επισκευή των αστικών δικτύων όμβριων υδάτων. Η συνταγή δεν είναι τοπική και δεν είναι μαγική. Μετράει την ανάγκη και προβάλλει τη λύση. Ισχύει για το Καματερό και για τη Ρόδο.

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την αντιπλημμυρική προστασία καθώς και τη διαχείριση του νερού συνολικά ως ένα από τα βασικά ζητήματα της προστασίας της ζωής και της υγείας της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και τα θεωρεί αδιαπραγμάτευτα σε αντίθεση με την πολιτική των αστικών κομμάτων που εντάσσουν το ζήτημα του νερού και της αντιπλημμυρικής προστασίας στο πλαίσιο της δράσης του κεφαλαίου. Οι προτάσεις του ΚΚΕ μπορούν και πρέπει να γίνουν υπόθεση λαϊκής πάλης. Απαιτούν όμως κεντρικό σχεδιασμό από μια εξουσία που θα ασκεί πολιτική για το λαό και όχι για τα μονοπώλια, δηλαδή τη λαϊκή εξουσία, που να οικοδομεί λαϊκή οικονομία.