Την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των κινηματογραφιστών, κυρίως των νέων, εξοβελίζεται με όλο και ταχύτερους ρυθμούς από την παραγωγή, ή αναγκάζεται να ενταχθεί σε αυτήν με απόλυτα αγοραίους όρους, με ό,τι αρνητικό αυτό σημαίνει για το εργασιακό τους καθεστώς αλλά και για τη δυνατότητά τους να δημιουργήσουν εκτός του αστικού αισθητικού και εννοιολογικού πλαισίου, η ΕΕ και τα κράτη - μέλη της έρχονται να βοηθήσουν ακόμη περισσότερο την εμπορευματοποίηση του οπτικοακουστικού έργου, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Η νέα ανακοίνωση για τον κινηματογράφο «διευρύνει», σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, «το πεδίο των δραστηριοτήτων που μπορούν να λαμβάνουν ενίσχυση, υπογραμμίζει τη διακριτική ευχέρεια των κρατών μελών να αποφασίζουν ποιες πολιτιστικές δραστηριότητες θα είναι επιλέξιμες για ενίσχυση, προβλέπει τη δυνατότητα χορήγησης υψηλότερων ενισχύσεων για διασυνοριακές παραγωγές (...)».

Ουσιαστικά η ΕΕ προσπαθεί να «ισορροπήσει» μεταξύ της κρατικής στήριξης που «ενδέχεται να προκαλεί στρέβλωση του ανταγωνισμού» και της ανάγκης της να ενισχύσει τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου σε έναν από τους πλέον δυναμικούς τομείς της «πολιτιστικής βιομηχανίας», που είναι ο κινηματογράφος. Διότι, με τη μέχρι τώρα στήριξη αυτής της βιομηχανίας, η ΕΕ διαπιστώνει ότι «έχει καταστεί ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ταινιών στον κόσμο». Συγκεκριμένα, «η κινηματογραφική βιομηχανία της ΕΕ παρήγαγε 1.299 κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους το 2012 έναντι 817 στις ΗΠΑ (το 2011) και 1.255 στην Ινδία. Το 2012 πουλήθηκαν 933,3 εκατομμύρια εισιτήρια κινηματογράφου στην Ευρώπη. Το 2008 η ευρωπαϊκή οπτικοακουστική αγορά κινηματογραφικής ψυχαγωγίας αποτιμήθηκε σε 17 δισεκατομμύρια ευρώ. Πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα απασχολούνται στον οπτικοακουστικό τομέα στην Ευρωπαϊκή Ενωση».

Ομως, η διανομή και στην Ευρώπη εξακολουθεί να κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 75% των εσόδων των ευρωπαϊκών κινηματογράφων προέρχεται από αμερικανικές ταινίες. Αυτόν ακριβώς τον τομέα της διανομής έρχεται τώρα να ενισχύσει η ΕΕ, αφού η ανακοίνωση του 2001 για τον κινηματογράφο κάλυπτε μόνο την ενίσχυση της παραγωγής. Ετσι, το «τοπίο» των κρατικών ενισχύσεων διαμορφώνεται ως εξής: «Το μέγεθος της ενίσχυσης που μπορεί να λάβει ένα κινηματογραφικό έργο δεν μπορεί κατ' αρχήν να υπερβαίνει το 50% του προϋπολογισμού της παραγωγής. Το κόστος διανομής και προώθησης μπορεί να χρηματοδοτείται κατά το ίδιο ποσοστό. Ωστόσο, οι συμπαραγωγές που χρηματοδοτούνται από περισσότερα του ενός κράτη μέλη μπορούν να λαμβάνουν ενίσχυση που φθάνει έως και το 60% του προϋπολογισμού της παραγωγής. Αντίθετα, δεν υπάρχουν όρια στις ενισχύσεις για τη συγγραφή σεναρίου ή την ανάπτυξη κινηματογραφικών ταινιών, ή για δύσκολα οπτικοακουστικά έργα, όπως αυτά ορίζονται από κάθε κράτος μέλος σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας».

Η ΕΕ όμως δεν ενισχύει τους κινηματογραφιστές, αλλά τις εταιρείες παραγωγής, επειδή «δύσκολα μπορούν να εξασφαλίσουν εκ των προτέρων επαρκές επίπεδο εμπορικής υποστήριξης», ενώ «ο υψηλός κίνδυνος που σχετίζεται με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες και τα έργα τους, σε συνδυασμό με την αντίληψη περί έλλειψης κερδοφορίας του τομέα, έχει αυξήσει την εξάρτησή τους από τις κρατικές ενισχύσεις». Μάλιστα, η ΕΕ διαπιστώνει ότι «αν το θέμα είχε αφεθεί αποκλειστικά στην αγορά, πολλές από αυτές τις ταινίες δεν θα είχαν παραχθεί, λόγω του συνδυασμού των υψηλών επενδύσεων που απαιτούνται και του περιορισμένου κοινού για ευρωπαϊκά οπτικοακουστικά έργα». Η ΕΕ εκτιμά ότι τα κράτη - μέλη της διαθέτουν περίπου 3 δισ. ευρώ ετησίως για την παραγωγή, προς εταιρείες φυσικά, με τη μορφή επιχορηγήσεων και χαμηλότοκων δανείων και 1 δισ. ευρώ με τη μορφή φορολογικών κινήτρων.