Στέλνονται στην ανεργία εργαζόμενοι όπως η Δέσποινα Χρήστου, μία από τους 63 σχεδιαστές (σε σύνολο 99 σχεδιαστών σε όλη την Αρχαιολογική Υπηρεσία, σε όλη τη χώρα!) που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. Εξήγησε ότι ο σχεδιαστής είναι κομβικής σημασίας ειδικότητα, αφού αποτυπώνει αρχαιολογικούς χώρους και ευρήματα, χωρίς τα σχέδια των οποίων δεν μπορεί να δουλέψει ο αρχαιολόγος. Η ίδια υπηρετεί επί 27 χρόνια στην Εύβοια και είναι η μοναδική στην Εφορεία της. «Δεν υπάρχει ούτε μηχανικός να με αντικαταστήσει. Τώρα, χρειάζεται να αποδείξουμε την ύπαρξή μας».

Οπως η Βαΐτσα Τσιακαλίδου, που είναι μία από τους τέσσερις βιβλιοθηκονόμους που καταργούνται. Τέσσερις άλλωστε ήταν οι βιβλιοθηκονόμοι στο ΥΠΠΟ σε όλη τη χώρα. Ηταν η μοναδική στην ειδικότητά της στη Διεύθυνση Εκτέλεσης Εργων Μουσείων και Πολιτιστικών Κτιρίων του ΥΠΠΟ. Διεύθυνση η οποία διαθέτει και το μοναδικό ολοκληρωμένο αρχείο με τα σχέδια όλων των κρατικών μουσείων της χώρας! Εξήγησε ότι το αρχείο αυτό είναι «εργαλείο» όχι μόνο για την Αρχαιολογική Υπηρεσία, αλλά και για τους φοιτητές, αφού σε αυτό υπάρχουν τα παλαιότερα σχέδια μουσείων. «Οταν πρωτοπήγα δεν μπορούσε να ανοίξει ούτε η πόρτα του αρχείου. Τώρα, τη δουλειά μου αναγκάζονται να την κάνουν τέσσερα άτομα άλλων ειδικοτήτων σε βάρος φυσικά της δικής τους δουλειάς».

Οπως η Κωνσταντίνα Γαβρίλου που λοιδορήθηκε από μερίδα του αστικού Τύπου επειδή τα τυπικά ακαδημαϊκά προσόντα της είναι το πτυχίο του εργοθεραπευτή. Τι κι αν είναι συντηρήτρια στη Διεύθυνση Συντήρησης του ΥΠΠΟ και μία από τις ελάχιστες ειδικευμένες στη συντήρηση χαρτιού στη χώρα. Τι κι αν μαθήτευσε σε έναν από τους πρωτοπόρους μάστορες της συντήρησης, τον Αντώνη Γκλίνο. Εναν από τους «θρύλους» των συντηρητών, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μαζί με την ομάδα του από τη Διεύθυνση Συντήρησης, ήταν και ο ακάματος συμπαραστάτης του ΚΚΕ για τη διάσωση και τη συντήρηση του Ιστορικού Αρχείου του μετά την καταστροφική πλημμύρα του 1994, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη σωτηρία του αρχείου.

Κι όμως, παρά τη διαπιστωμένη και αναγνωρισμένη από όλους εμπειρία και ικανότητά της πετιέται στο δρόμο. «Ενιωσα ότι μου μείωσαν την αξιοπρέπεια και την προσφορά μου στη δουλειά. Περιμένω να αξιολογηθώ με τη δουλειά μου και όχι με το πτυχίο».

Υπάρχουν κι άλλοι... «άχρηστοι» με τα κριτήρια της κυβέρνησης στην πολιτιστική κληρονομιά. Είναι και οι εργάτες που είχαν μετατεθεί από τον ΟΣΕ για να καλύψουν τις τεράστιες ανάγκες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Ανάμεσά τους ο Αναστάσης Βερβενιώτης που μετατέθηκε από τον ΟΣΕ, μετά από 30 χρόνια υπηρεσίας, στην Αρχαία Κόρινθο με αρμοδιότητα που έφτανε μέχρι το Ηραίο. «Οταν πήγαμε στην Αρχαία Κόρινθο υπήρχε ένας και μοναδικός εργάτης για όλο αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο και για τους άλλους της αρμοδιότητάς μας. Τα μνημεία δε φαινόντουσαν από τα χόρτα αφού φυσικά δεν έφταναν τα χέρια». Περήφανος για τη δουλειά του, όπως μόνο ένας εργάτης μπορεί να είναι, είπε πόσο όμορφα ένιωσε όταν έρχονταν αρχαιολόγοι και του έλεγαν «επιτέλους, τώρα μπορώ να δείξω τα μνημεία στους φοιτητές». Και δεν γκρίνιαζε όποτε έβαζε βενζίνη από τον πενιχρό μισθό του για να τρέξει να καθαρίσει απ' τα χορτάρια άλλους αρχαιολογικούς χώρους.

Μετά από 28 χρόνια υπηρεσίας στον ΟΣΕ μετατέθηκε σαν φύλακας κτιρίου ο Γιώργος Κίσσας. Εσωσε ουσιαστικά το υπουργείο τον περασμένο Απρίλη όταν έγινε εμπρηστική επίθεση. Ο υπουργός τον συνεχάρη και του είπε ότι θα του δώσει «εύφημο μνεία». Τώρα βγαίνει στη «διαθεσιμότητα», χωρίς άλλους πόρους, με παιδί και γυναίκα άνεργους.

Από την ΕΡΓΟΣΕ βρέθηκε στο ΥΠΠΟ (ενωμένο με το Τουρισμού τότε) και η Ιουλία Μανδάλου. Με ειδικότητα στις τουριστικές επιχειρήσεις, αντί να πάει στο κομμάτι του τουρισμού, δούλεψε στη Διεύθυνση Οικονομικού. Καλύπτοντας πάλι μεγάλα κενά. Τώρα της λένε ότι «δεν χρειάζεται».

«Από σήμερα πέντε σχεδιάστριες είναι πολύ πιθανόν να βρεθούν χωρίς δουλειά», έγραφαν πριν λίγες εβδομάδες οι αρχαιολόγοι από τα Δωδεκάνησα. «Από σήμερα πέντε οικογένειες προστίθενται στους αριθμούς εκείνων που δε θα έχουν μισθό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ψωμί και παιδεία (...) Ηλθαν να μας βρουν το πρωί, όλες τους χαμογελαστές και περήφανες, όπως έρχονταν τόσα χρόνια στα σκάμματα της ανασκαφής, με δυνατό ήλιο ή βροχή και κρύο, για να μοιραστούν μαζί μας την αγωνία τους για το άγνωστο, με την ελπίδα ότι μπορεί να γίνει κάτι, να εξαιρεθούν, να παραμείνουν πλάι στους άλλους, όλους εμάς που αργά ή γρήγορα θα είμαστε στις ομάδες υψηλού κινδύνου, ως κλάδοι, όπως ο δικός τους. Η Ελικόνη, η Κατερίνα και η Τσαμπίκα, της 4ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, η Φωτεινή της ΚΒ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, η Ελένη της Κω που τρέχει πρόθυμα από τα έργα της ΚΒ΄ στα έργα της 4ης ΕΒΑ και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου αλλά και στα σκάμματα του Δήμου. Καμία δεν πλεονάζει, καμία δεν περισσεύει (...) Στα Αρχεία των σχεδιαστηρίων των Εφορειών της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Δωδεκανήσου υπάρχουν χιλιάδες σχέδια, όλα έργα δικά τους, μαζί με εκείνων που συνταξιοδοτήθηκαν παλαιότερα, με κανονικές συνθήκες, χωρίς ωστόσο, ποτέ να αντικατασταθούν.

Στους τόμους των Αρχαιολογικών Δελτίων, στις δημοσιεύσεις μας παντού, χιλιάδες σχέδια δικά τους συμπληρώνουν και εικονογραφούν με ακρίβεια τα κείμενά μας, επιβεβαιώνουν τις μετρήσεις, τις διαστάσεις, τα μεγέθη των μνημείων, τα τοπογραφικά, τη συνάφεια του χώρου με το χρόνο. Στις ανασκαφές έχουν μετρήσει, πλάι μας, εκατομμύρια πέτρες, χιλιάδες τοίχους και τάφους, πολλά μνημεία για να τα αποτυπώσουν με ακρίβεια χιλιοστού και να συμβάλουν με το μοναδικό δικό τους τρόπο στην προστασία των αρχαιοτήτων, ανώνυμα, χωρίς φιλοδοξία, με σεμνότητα και συνέπεια. Το ίδιο στο στήσιμο των Μουσείων, στον σχεδιασμό αγγείων, μικροευρημάτων, αρχιτεκτονικών μελών, ήταν πάντοτε πλάι μας, με τον καλό τους το λόγο, την αγωνία, την αγάπη και τον ενθουσιασμό για τα ευρήματα. Με εκείνες ερμηνεύονταν οι ανασκαφές, με εκείνες στήνονταν οι δημοσιεύσεις μας. Από σήμερα, χωρίς εκείνες, οι ανασκαφές δεν θα αποτυπώνονται, οι πολίτες δεν θα μπορούν να εξυπηρετηθούν ή θα κληθούν να πληρώνουν τις αποτυπώσεις για να πάρουν την πολυπόθητη άδεια οικοδόμησης επάνω σε αρχαία. Aπό σήμερα τα σκάμματα στα εν εξελίξει έργα των δήμων θα παραμένουν ανοικτά στους δρόμους (...)».

Και ενώ οι παραπάνω «δεν χρειάζονται», την ίδια ώρα, με τον κυνισμό που μόνο η εξουσία των αστών μπορεί να επιδείξει, νοικιάζονται εκατοντάδες απελπισμένοι άνεργοι στο υπουργείο Πολιτισμού μέσω «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων». Με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα.

Οι κραυγές αγωνίας όλων των εργαζομένων που υφίστανται τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, της επίθεσης των κυβερνήσεων του κεφαλαίου πρέπει να ενωθούν σε ένα οργανωμένο, ταξικά προσανατολισμένο κίνημα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, σε κοινό βηματισμό με τους άνεργους, τους νέους, τις γυναίκες, τους μικρούς εμπόρους και βιοτέχνες, τους φτωχούς αγρότες. Για να γίνει η απελπισία θυμός και ο θυμός αντεπίθεση για να διεκδικήσουν σήμερα τα δικαιώματά τους και με στόχο να απαλλαγούν μια και καλή από το καπιταλιστικό σύστημα που τους καταδικάζει στην ανεργία, στη φτώχεια και την εξαθλίωση..