Εχει πυκνώσει το τελευταίο διάστημα η αρθρογραφία σε μεγάλες αστικές εφημερίδες («Καθημερινή», «Τα Νέα» κ.ά.) σχετικά με την ανάγκη να μην υπάρξει νέο μνημόνιο, να διαλυθεί η τρόικα. Αυτά γράφονται από αρθρογράφους που είχαν υποστηρίξει σθεναρά την πολιτική που εφαρμόστηκε στη χώρα μας από το 2010 έως σήμερα. Ανεξάρτητα αν υπάρξει νέο μνημόνιο ή όχι τι σημαίνει αυτή η μεταστροφή; Τοποθετούνται πάντα με κριτήριο την υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου. Με το ίδιο κριτήριο που υποστήριξαν τα μνημόνια, με το ίδιο κριτήριο σήμερα θεωρούν ότι αυτά πρέπει να τελειώσουν. Αλλωστε, είναι σίγουροι ότι η πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου μπορεί να υλοποιηθεί και χωρίς τα μνημόνια. Γνωρίζουν ότι οι πολιτικές κατευθύνσεις της ΕΕ, που έχουν συναποφασίσει τα κράτη - μέλη, είναι στην πραγματικότητα «μνημόνιο διαρκείας», ήδη ακόμα από τη δεκαετία του 1990. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο διαχωρισμός «μνημονιακών - αντιμνημονιακών δυνάμεων» είναι αποπροσανατολιστικός για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η αντίθεση στο μνημόνιο αλλά όχι στη στρατηγική του κεφαλαίου, από την οποία πηγάζουν τα αντιλαϊκά μέτρα, παγιδεύει το κίνημα σε μια ενδοαστική αντιπαράθεση για το μείγμα και τον τρόπο υλοποίησης μιας αντιλαϊκής διαχείρισης. Επειδή η συνολικότερη στρατηγική του κεφαλαίου καθορίζει το περιεχόμενο της αστικής διακυβέρνησης γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ «μάζεψε» ακόμα και αυτές τις θολές «αντιμνημονιακές κορόνες». Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, το ΚΚΕ που αποκάλυψε την πλαστότητα αυτών των διλημμάτων και επέμεινε ότι το πραγματικό δίλημμα που μπαίνει σε συνθήκες κρίσης είναι αν θα την πληρώσει η εργατική τάξη ή το κεφάλαιο. Δηλαδή, αν οι εργαζόμενοι θα αγωνιστούν για να αλλάξει ο δρόμος ανάπτυξης με τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια τους ή όχι.