Δούλεψαν συστηματικά, καθημερινά, με πολύ μεράκι, επί τρίμηνο και τα κατάφεραν πραγματικά πολύ καλά. Απέδειξαν ότι έχουν και νου και γνώση και όρεξη για καλλιτεχνική δημιουργία. Για πρωτότυπη, ουσιώδη, απαιτητική, επωφελή, αλλά και ψυχαγωγική -και για τους ίδιους και για τους κάθε ηλικίας αποδέκτες της- ερασιτεχνική καλλιτεχνική δημιουργία. Ο λόγος αφορά στη Θεατρική Ομάδα της ΚΝΕ και στην παράσταση της (20/9), στην κατάμεστη «Θεατρική Σκηνή», στο 39ο Φεστιβάλ, με τίτλο «Ο τροχός της Ιστορίας». Ενα επίκαιρο πολιτικοσατιρικό σπονδυλωτό έργο πρόζας, με 10 συνολικά τραγούδια, χορευτικά και βιντεοεικόνες (διαδηλώσεις, απεργίες, εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις σε μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις, αστυνομοκρατία, κ.λπ.), που θυμίζει επιθεώρηση, με ολοφάνερη την επιρροή του μπρεχτικού θεάτρου (κυρίως στα τραγούδια - σχόλια). Και μια παράσταση που απέσπασε το γέλιο, χειροκροτήματα σε κάθε τραγούδι και ενθουσιώδη χειροκροτήματα και «μπράβο» των θεατών στο φινάλε. Μια παράσταση ατομικής και προπαντός συλλογικής «κατάθεσης» νεολαίων - «εραστών» του θεάτρου και συναφών Τεχνών (σκηνογραφία - ενδυματολογία, μουσική, τραγούδι, χορός, βίντεο), σε σκηνοθεσία του Γιώργου Αντωνακάκη, με 14 ερασιτέχνες (άνδρες και γυναίκες) ηθοποιούς και 6 χορεύτριες (με σπουδές χορού). Οι άλλοι καλλιτεχνικοί συντελεστές της είναι οι: Αλέξανδρος Βαλσαμής (κείμενο - στίχοι), Φίλιππος Παχνιστής (πρωτότυπη μουσική 9 τραγουδιών, 2 ορχηστρικών κομματιών και 5 διασκευασμένα ξένα μουσικά θέματα, στίχοι 6 τραγουδιών και απόδοση των στίχων ενός ξένου τραγουδιού), Κατερίνα Χατζή (σκηνικό - κοστούμια), Νικολέττα Γκριμέκη (χορογραφία), Γιώργος Ζιώγαλας (φωτισμοί), Αγγελος Σιδέρης (βίντεο).

Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια συνοπτική «γεύση» από τα κείμενα και τα τραγούδια αυτής της παράστασης, που αξίζει να επαναληφθεί και σε άλλους χώρους.

Η σκηνή φωτίζεται. Απολυμένοι, άνεργοι, ρακένδυτοι, πεινασμένοι, με «στέγη» τους ένα χαρτόκουτο, μια κοπέλα και ένας νέος -ως σύγχρονος «Διογένης» αυτός- αναλογίζονται ότι ενώ οι «χρυσοκάνθαροι» ευτυχούν, ο λαός, καθημερινά, όλο και πιο πολλοί εργαζόμενοι δυστυχούν, σιωπηλοί και απελπισμένοι. Αλλά, όπως λέει το τραγούδι της έναρξης, «Αν η σιωπή γίνει κραυγή/ απόφαση να περπατήσει η Ιστορία/ εάν η μάζα πια οργανωθεί/ τίποτα δεν θα εμποδίσει την πορεία./ Είμαστε πολλοί και αποφασισμένοι./ Να τρέμετε αστοί. Αχ, τις σας περιμένει(...)».

Υπάρχουν, βέβαια, ακόμα εργάτες που έχουν δουλειά. Αλλά με μεροκάματα πείνας, εξαΰλωσής τους... Τέτοια μεροκάματα θέλουν οι εργοστασιάρχες και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Με τέτοια μεροκάματα συμφωνούν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Με τις δημαγωγικές φανφάρες, τις ψευτιές και τις «κωλοτούμπες» τους στηρίζουν τη βιομηχανική, εφοπλιστική και κάθε άλλου τύπου ντόπια και ξένη κεφαλαιοκρατία, την οποία υπηρετούν πολλά «γρανάζια»:

«Στην εταιρεία γκόλντεν μπόι/ με μπόνους αστρονομικό/ θα απολύσει το ένα τρίτο/(...) Στην εφορία τμηματάρχης/ ελέγχει το μηχανισμό/ (...)Στην τηλεόραση ειδήμων/ δημοσιολόγος σεβαστός/ παίρνει χιλιάδες κάθε μήνα/ για να σε πείσει πως είν' σωστό/ να ζήσει ο φτωχός με τρεις κι εξήντα./ Στα ΜΑΤ δουλεύει ρεμάλι διμοιρίτης/(...)/ Φυλάει τη μισθωτή ληστεία/ και της μεγάλης βιομηχανίας/ είναι το πιστό σκυλί./ Το επάγγελμά του εργατοπατέρας/ ξεπουλημένος συνδικα-ληστής./ Θα κάνει πλάτες στην εργοδοσία./ Μα δυο γραμμές υπάρχουν στην ουσία/. Εδώ αυτοί κι εμείς εκεί./ Διάλεξε πού θα πας κι εσύ!».

Στη μια γραμμή οι εργαζόμενοι. Στην άλλη το αχόρταγο κεφάλαιο. Εσχάτως αποκαλείται «Υγιής επιχειρηματικότητα». Ετσι τιτλοφορείται το τραγούδι του τρίτου σκετς, που μεταξύ άλλων λέει: «Ετσι είν' ο κόσμος/ αν είσαι τολμηρός/. Θα αποκτήσεις περιουσίες. /Θα γίνεις κύριος σωστός./ Μα αν είσαι από κείνους/ τους άτυχους και ταπεινούς/ που περιουσίες δεν κατέχουν/ κότερα, φάμπρικες κι αγρούς/ φταις εσύ και οι δικοί σου./(...) Ας άρπαζες τις ευκαιρίες/που 'ταν στα πόδια σου μπροστά».

Το πιο καλογραμμένο από θεατρική άποψη νούμερο της παράστασης τιτλοφορείται «Στάχτη και burberry». Η κεντρική «ηρωίδα» του, «Γιάννα Διαβολοπούλου», πήγε στη Γλυφάδα για να ψωνίσει ρούχα και αξεσουάρ της «BURBERRY», που λατρεύει. Αγανάκτησε, όμως, γιατί η υπάλληλος δεν την αναγνώρισε!!! «Φυσικά» απαίτησε την απόλυση της πωλήτριας. «Φυσικά» και εξοργίζεται με τις απεργίες του ΠΑΜΕ, ενώ «οι εργάτες πρέπει να δουλεύουν περισσότερο και χωρίς αμοιβή», γιατί εκείνη και το σινάφι της είναι οι «εκλεκτοί» και επιβάλλεται να τους «τιμάτε». Και στο τραγούδι της, το «Τραγούδι του Διαβόλου», λέει: «Είμαι η Γιάννα Διαβολοπούλου/ φαμίλια πασίγνωστη και σεβαστή./ Είμαι ηγεσία! και στον πλανήτη/ ασκώ τεράστια επιρροή./ Εγώ δεν είμαι Αντουανέτα./ Εχουμε μάθει από τότε πάρα πολλά./ Κι αν τολμήσετε τότε θα δείτε/ τη σιδερένια φτέρνα μου κανονικά!». (σ.σ. Το περιστατικό με τα ψώνια της Γιάννας στη Γλυφάδα είναι πραγματικό).

Ακολουθούν τα νούμερα - τραγούδια «Οικονομική ελευθερία Ι», «Οικονομική ελευθερία ΙΙ» και «Το ταγκό της προστασίας του πολίτη». Από τη μια πλευρά οι άνεργοι, που πληθαίνουν. Ιδιαίτερα οι νέοι. Και η Αστυνομία να κυνηγά και συλλαμβάνει πρωτοπόρους διαδηλωτές - εργαζόμενους, απεργούς, απολυμένους. Κυνηγά όποιον πεινασμένο αρπάξει ένα ψωμί, ή φάει μια μακαρονάδα και δεν πληρώσει, σα να έκανε φόνο. «Κακό ο φόνος, αλλά χειρότερο κακό η κλοπή της ιδιοκτησίας». Από την άλλη πλευρά, οι κεφαλαιοκράτες που μπορούν να χρωστούν δάνεια -δανεικά και αγύριστα- εκατοντάδες εκατομμύρια. Που μεταβάλλουν σε φερέφωνα και «καρφιά» τους κάποιους που «πουλάνε» την εργατική τάξη και τη συνείδησή τους. Και αρκετά μακρύτερα από τους κεφαλαιοκράτες βρίσκονται και κάμποσοι μεσαίοι εμποροβιοτέχνες που έχουν ψευδαισθήσεις, που ξεχνούν ότι «το μεγάλο ψάρι το μικρό»...

Στις κάθε λογής συγχύσεις και ψευδαισθήσεις απαντούν το νούμερα - τραγούδια «Τραγούδι του παραγωγού» και «Περί δικαίου αίσθημα», που «διαμηνύουν στους εργάτες, σε όλα τα πάσχοντα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα, πως θα γίνει καλύτερη η ζωή τους αν δεν υπάρχουν αφεντικά. Αν γίνουν τα ίδια «αφεντικά» της ζωής τους. Αν καταλάβουν ότι ο καπιταλισμός δεν αλλάζει, γι' αυτό πρέπει να ανατραπεί. Εξάλλου, «Ποιος ζυμώνει το ψωμί/ ποιος παράγει το κρασί;/ Σίγουρα όχι/ αυτοί που πίνουνε και τρώνε./ Ποιος χτυπάει το καρφί/ και ποιος χτίζει το γιαπί;/Σίγουρα όχι, σίγουρα όχι/ αυτοί που στα παλάτια ζούνε./ Σε μας ανήκει η ζωή. Σε μας ανήκει το ψωμί./ Σε μας που κάθε μέρα το παράγουμε», όπως λέει το πρώτο τραγούδι. Ενώ το δεύτερο επισημαίνει: «Ποιος μπορεί να εξηγήσει/ τι 'ναι δίκιο και σωστό/ και να δικαιολογήσει όλο αυτό τον πανικό;/ Εργοστάσια φουντάρουν/ κλείνουνε τα μαγαζιά./ Τους εργάτες τους πετάνε/ στη γωνία για καλά./ Και τα αφεντικά πλουτίζουν/ ακριβώς όπως παλιά./ Τι αδικία ειν' ετούτη/ μέσα σ' όλο το ντουνιά./ Αν δεν έχεις πάνω χέρι/ μέσα στο συσχετισμό/ τ' άδικο γίνεται δίκιο/ και το νέο θα ν' παλιό».

Το τελευταίο νούμερο σαρκάζει τις «αντιμνημονιακές» ιδεολογο-πολιτικές απόψεις που φορτώνουν όλα τα κακά στη Μέρκελ βγάζοντας λάδι ...τον καπιταλισμό. Και η παράσταση κλείνει με το καλύτερο, αλλά και πιο διεγερτικό τραγούδι της. Τίτλος του «Αυτή η γη είναι δική σου». Πρόκειται για ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά παλιού αμερικανικού εργατικού τραγουδιού, σε στίχους και μουσική του Woody Guthrie (Γούντι Γκάθρι). Παραθέτουμε μερικούς στίχους του:

«Αυτή 'ναι η γη σου. Αυτή 'ναι η γη μου./ Είναι ο τόπος μας πολύ καιρό./ Χρυσή κουκίδα πάνω στο χάρτη./ Αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε για μας(...)/ Ολόγυρά μου φωνές προστάζουν./ (...). Από το Γράμμο στον Ψηλορείτη/ κι απ' τα Τζουμέρκα στον Παρνασσό./ Ψηλά βουνά, βαθιές χαράδρες./ Αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε για μας./ Ρωτώ τ' αδέρφια μου γι' αυτό τον κόσμο./ Μες στο γραφείο της Ανεργίας/ μπρος στην ουρά του συσσιτίου./ Ο κόσμος τους δεν φτιάχτηκε για μας./ Χαϊδάρι, Λέρος, Ακροναυπλία/ Μπογιάτι, Γιούρα και Μακρονήσι/ Ακτίνα και Αϊ - Στράτης./ (...) Κανένας δεν μπορεί να μ' εμποδίσει/ να κυνηγήσω την ελευθερία./ Ποτέ δεν πρόκειται να κάνω πίσω./ Αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε για μας».