Πλούσια συζήτηση έγινε το βράδυ της Παρασκευής στο Στέκι Πολιτισμού για το ρόλο της Τέχνης
Η Ελένη Μηλιαρονικαλάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ, ανάμεσα σε άλλα τόνισε: Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δεκαετίες -ειδικά μετά το δραματικό πισωγύρισμα της ιστορίας με την ανατροπή του σοσιαλισμού- τα νέα δείγματα συνειδητά πολιτικοποιημένης τέχνης είναι λιγοστά και προπαντός, τα περισσότερα, είτε αναμασούν και υπηρετούν την κυρίαρχη ιδεολογία, είτε -στην περίπτωση που προσπαθούν να της αντισταθούν- το κάνουν άτολμα και συνεσταλμένα. Η τέχνη έχει ταξικότητα, που μπορεί να μην εκδηλώνεται με την ανοιχτή τοποθέτηση υπέρ της μιας ή της άλλης κοινωνικής τάξης, αλλά εκφράζεται τελικά στο καλλιτεχνικό έργο. Οπως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα απολίτικος, αστράτευτος άνθρωπος -εκείνος που ισχυρίζεται πως δεν ασχολείται με την πολιτική για να μην «καπελωθεί», είναι αυτός που φορά και το μεγαλύτερο «καπέλο»- έτσι δεν υπάρχει κι αστράτευτη τέχνη. Η πραγματική ελευθερία στην τέχνη είναι τελικά η στράτευση στο πλευρό των δυνάμεων που προσπαθούν να ανοίξουν το δρόμο στο μέλλον και γι' αυτό αναδείχνουν την τέχνη σαν παράγοντα ανύψωσης του ανθρώπου σε όλο και πιο πολύπλευρο, σε ολοκληρωμένο άνθρωπο.
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Μηλιώνης, που συντόνισε και τη συζήτηση, υπογράμμισε στη σύντομη παρέμβασή του δίνοντας ένα σαφές στίγμα, ότι ένας από τους μεγαλύτερουτς εργάτες της τέχνης, ο Πικάσο, είπε για την Τέχνη ότι είναι ένα όπλο.
Ακολούθησε πλούσια συζήτηση με τους παρευρισκόμενους και γόνιμος προβληματισμός. Χαρακτηριστικά, παίρνοντας το λόγο η ηθοποιός Λίλα Καφαντάρη αντιπαρατέθηκε στην αστική λογική που θέλει το στρατευμένο καλλιτέχνη ως περίπου «μη καλλιτέχνη». Υποστήριξε ότι δεν μπορεί να μην είναι στρατευμένος ο καλλιτέχνης που υπερασπίζεται την ουσία της τέχνης του. Αλλωστε, κατέληξε, η ίδια η ζωή τον φέρνει προς εμάς, καθώς ζούμε σε μια εποχή που θα είναι ή από 'δω ή από εκεί.