Και μέσα στη γενική συνέλευση των αντιπροσώπων των ΕΛΜΕ της χώρας, όπως και το προηγούμενο διάστημα στις γενικές συνελεύσεις των τοπικών Ενώσεων, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σημείωσαν ότι οι αγώνες των εκπαιδευτικών θα πρέπει να έχουν οργάνωση, συμμετοχή των εκπαιδευτικών, περιεχόμενο που θα στρέφεται στις πραγματικές αιτίες και στόχους των αναδιαρθρώσεων, με ενότητα και συμμαχία με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τους μαθητές. Τόνισαν ότι η Παιδεία είναι υπόθεση του λαού και μόνο βάζοντας στο επίκεντρο τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Εκπαίδευση μπορεί να δυναμώσει το κίνημα των εκπαιδευτικών. Σχολιάζοντας τη στάση των δυνάμεων εκείνων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ που κλείνουν τώρα τη «συμμαχία» σε όλες τις πτώσεις, θύμισαν ότι διαχρονικά οι ίδιες δυνάμεις δεν έκαναν τίποτα για να την οικοδομήσουν. Και αν δε βάζεις στο επίκεντρο το τι μαθαίνει το παιδί, πώς θα οικοδομήσεις συμμαχία με το γονιό;

Οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών κάλεσαν ως πρώτο βήμα σε συμμετοχή στα συλλαλητήρια που διοργανώνονται σήμερα με πρωτοβουλία του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σε όλη τη χώρα. Να γίνουν παρεμβάσεις τη μέρα του αγιασμού στα σχολεία από τους εκπαιδευτικούς και από σωματεία, σημειώνοντας σε όλους τους τόνους ότι ο αγώνας για την Παιδεία θα δυναμώσει όταν γίνει υπόθεση της εργατικής τάξης.

Οι εκπρόσωποι του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών, απαντώντας και στις θέσεις που εκφράζουν οι άλλες δυνάμεις στο ΔΣ της Ομοσπονδίας (ΣΥΝΕΚ, «Παρεμβάσεις», ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ) τόνισαν ότι οι αναδιαρθρώσεις που προχωρούν σήμερα στο Λύκειο, συνδέονται με το νέο σχολείο που οικοδομείται και που δεν προέκυψε τώρα, μετά το μνημόνιο. Είναι αλλαγές που προχωρούν εδώ και χρόνια στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, με την ευέλικτη ζώνη, το νέο ρόλο των στελεχών εκπαίδευσης, τα νέα αναλυτικά προγράμματα. Ολα αυτά η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ τα έχει αποδεχτεί! Γιατί αποδέχεται τον πυρήνα της στρατηγικής της ΕΕ που υπαγορεύει τις αναδιαρθρώσεις, αλλά τις παρουσιάζει ως μνημονιακές επιλογές. Μα όλα αυτά είναι ήδη πραγματικότητα από τη δεκαετία του '90 σε άλλες χώρες που δεν έχουν μνημόνια. Και οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες, η κατάργηση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά απορρέουν από την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, καθώς η κινητικότητα των μαθητών απαιτεί και κινητικότητα των εκπαιδευτικών.

Τονίστηκε από την πλευρά του ΠΑΜΕ ότι το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να υποτάσσεται στην κυβερνητική εναλλαγή, αλλά πρέπει να έχει κριτήριο τις ανάγκες του λαού. Σημείωσαν ότι κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί την ΕΕ είναι υποταγμένη στην πολιτική των μονοπωλίων, η ανατροπή της οποίας είναι υπόθεση αγώνα μακροχρόνιου, με ενότητα στη βάση των λαϊκών αναγκών και σε σύγκρουση με τη λογική της ανταγωνιστικότητας.