Στις τοποθετήσεις τους όλοι κατήγγειλαν ότι για τις επιπτώσεις που έχουν επέλθει στη ζωή, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, φταίνε τα μνημόνια και η κυβέρνηση που τα αποδέχεται και τα εφαρμόζει. Κανείς δεν αμφισβήτησε την πολιτική ανταγωνιστικότητας, την ΕΕ των μονοπωλίων, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αλλωστε, σ' αυτόν προσεύχονται και αυτόν στήριξαν με συνέπεια όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ενόψει των κινητοποιήσεων στη ΔΕΘ, συνέχισαν την προσπάθεια αποπροσανατολισμού των εργαζομένων σπέρνοντας αυταπάτες για διέξοδο από την κρίση σε όφελος των εργαζομένων, με άλλο μείγμα διαχείρισης του συστήματος της βαρβαρότητας.

Ο Γ. Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ, μίλησε για αποτυχία των μνημονιακών πολιτικών, χαρακτήρισε «κοροϊδία» τη δέσμευση του πρωθυπουργού ότι το 70% από το πρωτογενές πλεόνασμα που θα προκύψει θα διατεθεί για την ενίσχυση των συνταξιούχων και τον κατηγόρησε για προσπάθεια «εξαπάτησης» συνταξιούχων, εργαζομένων και ανέργων.

Ο γραμματέας της ΓΣΕΕ Ν. Κιουτσούκης (ΔΑΚΕ) αφού είπε ότι τα μνημόνια είναι «ιδεοληψία» και «διεστραμμένη λογική» ανακοίνωσε ότι η ΔΑΚΕ θα καταθέσει πρόταση για απεργία διαρκείας που θα αποφασιστεί με κάλπες από τους εργαζόμενους, και αίτημα να επιστραφούν όσα κλάπηκαν από τους εργαζόμενους τα τελευταία 3 χρόνια. Μάλιστα είπε «ή θα αλλάξει πολιτική η κυβέρνηση ή ο λαός θα αλλάξει κυβέρνηση».

Ο Ζώης Πεπές, μέλος ΕΕ της ΓΣΕΕ (ΣΥΡΙΖΑ), κάλεσε σε αγώνα για την ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής και όσων την υπηρετούν, για πλήρη κατάργηση των μνημονίων, ουσιαστική διαγραφή του χρέους, την ώρα που το κόμμα του μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση, αποδεικνύοντας ότι η διγλωσσία έχει γίνει δεύτερη φύση τους.

Ο Ν. Φωτόπουλος, μέλος ΕΕ της ΓΣΕΕ (από τους αποχωρήσαντες της ΠΑΣΚΕ), κάλεσε σε οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας με αίτημα να πέσει η κυβέρνηση και να σταματήσουν αυτές οι πολιτικές και στη θέση τους να εφαρμοστεί μια πολιτική που βάζει τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους πάνω από τις ανάγκες των αγορών.

Οι καπιταλιστές και η κρίση του συστήματός τους, που για να ξεπεραστεί απαιτεί τσάκισμα των εργατών, δεν υπάρχουν ως πρόβλημα για τους εργατοπατέρες. Και πώς να υπάρχει αφού όλοι τους για χρόνια μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα στήριξαν την πολιτική της «ανταγωνιστικότητας» και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» που καρπός τους είναι η κρίση και η πολιτική των μνημονίων. Είναι αυτές οι παρατάξεις, οι οποίες σήμερα βγαίνουν στα κεραμίδια, με κάποιους να μιλάνε «για πολιτικές απεργίες διαρκείας», που ταυτόχρονα θεωρούν «κοινωνικούς εταίρους» τους καπιταλιστές, πίνουν νερό στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ταυτόχρονα ονειρεύονται την «ανάκαμψη» με ανέγγιχτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία και κερδοφορία.

Για το ταξικό κίνημα το κρίσιμο δεν είναι η μορφή πάλης, είναι η διασφάλιση της μαζικής συμμετοχής των εργαζομένων και το περιεχόμενο των αιτημάτων της πάλης. Απαιτείται οι εργαζόμενοι να γνωρίζουν πως δεν μπορεί να είναι χορτάτος ο λύκος και ζωντανό το πρόβατο. Δεν μπορεί να ικανοποιείται η ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για κέρδη και ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν κατακτήσεις και δικαιώματα, μισθούς με βάση τις ανάγκες τους, κλπ.

Κόντρα στις επιλογές των εργατοπατέρων οι εργάτες έχουν άλλη επιλογή: Να αλλάξουν τους συσχετισμούς, να συμβάλουν στην ανασύνταξη του κινήματος και να μπουν αποφασιστικά σε ασυμβίβαστο αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για διέξοδο από την κρίση με μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Οσον αφορά την ίδια την Εκθεση του ΙΝΕ, αυτή καταγράφει μείωση των ονομαστικών αποδοχών των μισθωτών στην τετραετία 2010-2013 σωρευτικά κατά 16,3%, με την αγοραστική δύναμή τους όμως να κατρακυλάει κατά 37,2%. Εκτιμάται μάλιστα ότι το 2014 σε σχέση με το 2009 οι μισθωτοί, ως κοινωνική ομάδα θα έχουν χάσει περίπου το 50% της αγοραστικής τους δύναμης (συνυπολογίζοντας φορολογία και ανεργία). Σε τρέχουσες τιμές, οι αποδοχές εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων την περίοδο 2010-2013 μειώθηκαν κατά 41 δισ. ευρώ έναντι των αποδοχών που είχαν το 2009. Οι κοινωνικές δαπάνες (συντάξεις, δαπάνες υγείας και προνοιακές μεταβιβάσεις) από 55,2 δισ. το 2009, περικόπηκαν στα 40,3 δισ. το 2013, μείωση κατά 15 δισ. ευρώ και σε ποσοστό κατά 27%! Κατά την περίοδο της κρίσης (2008-2013) η μείωση του όγκου της παραγωγής έφτασε το 23,5% ενώ η απασχόληση μειώθηκε κατά 18,2%. Σύμφωνα με το ΙΝΕ, στην τριετία 2011-2013 το απόθεμα παγίου κεφαλαίου της χώρας μειώνεται για πρώτη φορά από το τέλος της δεκαετίας του '40! Η ταχύτητα της μείωσης ανέρχεται στο 2% ετησίως και η πτώση της εγχώριας κατανάλωσης ανήλθε στο 31,3%, δηλαδή στο επίπεδο του 1999. Μετά απ' αυτό, η διαπίστωση -που είναι και πολιτική θέση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ- ότι απέτυχε η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, «βγάζει λάδι» επί της ουσίας τις πολιτικές δυνάμεις και τη στρατηγική που ασκήθηκε και λανσάρει την άποψη ότι είναι δυνατή μια άλλη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, προς όφελος των «υγιών δυνάμεων» της οικονομίας, με μοχλό ένα «επενδυτικό σοκ», βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τα συμφέροντα των εργαζομένων με αυτά των εκμεταλλευτών τους.