Η κατάσταση στην περιοχή της Χαλκίδας (όπως την περιέγραψε τις προηγούμενες μέρες με ρεπορτάζ ο «Ρ»), με τα κλειστά εργοστάσια και την ανεργία να τσακίζει εκατοντάδες λαϊκές οικογένειες, επιβεβαιώνει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το μεγάλο κεφάλαιο, οι βιομήχανοι, μπροστά στο κυνήγι του κέρδους δε διστάζουν να διαπράξουν ακόμα και το μεγαλύτερο έγκλημα, πετώντας στον καιάδα τους εργαζόμενους κατά χιλιάδες. Δεν τους καίγεται καρφί για τις ζωές των εργατών. Αποδεικνύεται ότι αυτό ακριβώς το κυνήγι του κέρδους κλείνει τα εργοστάσια και όχι οι εργαζόμενοι, τα σωματεία, οι κινητοποιήσεις.

Δεν συντελείται εκεί ή αλλού στην Ελλάδα «αποβιομηχάνιση» και «ερημοποίηση». Δεν είναι ότι η κυβέρνηση και κάποιοι «κακοί» επιχειρηματίες «τα έχουν βάλει» με την Εύβοια. Τα ίδια συμβαίνουν παντού στην Ευρώπη. Παραπέρα, εργοστάσια άνοιγαν και έκλειναν και πριν την κρίση, μεταφέροντας τις μηχανές τους αλλού, όπου θα βγάλουν περισσότερο κέρδος. Βεβαίως, η καπιταλιστική κρίση επιδεινώνει την κατάσταση για την εργατική τάξη, αφού η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κυρίως εργατικής δύναμης, είναι βασικός όρος για να ξεπεράσουν οι καπιταλιστές την κρίση. Με αναδιάρθρωση της παραγωγής, μεταπήδηση σε άλλες δραστηριότητες, απαξίωση παραγωγικών μονάδων, ένας λυσσαλέος αγώνας από την πλευρά των καπιταλιστών για το πώς θα «επιβιώσουν» σε αυτές τις συνθήκες. Και ό,τι τάζουν ως «επανεκκίνηση της οικονομίας», στην πραγματικότητα συντελείται πάνω στα συντρίμμια της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η «βιωσιμότητα και ανταγωνιστικότητα» που υποστηρίζουν οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου», ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Εννοιες ασύμβατες και εχθρικές προς τα λαϊκά συμφέροντα, αφού σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων η βιωσιμότητα και η ανταγωνιστικότητα ενός εργοστασίου κρίνεται με το αν βγάζει τα κέρδη που μπορεί ο καπιταλιστής.

Οι εργαζόμενοι να πάρουν διαζύγιο από τέτοια σχήματα. Η λύση στα προβλήματά τους βρίσκεται στην οργάνωση της οικονομίας, της παραγωγής με κίνητρο την ευημερία του λαού. Στη θέση του κέρδους των καπιταλιστών να μπούνε οι ανάγκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.