Εχουμε υποστηρίξει ότι το πρόβλημα της λειψυδρίας δεν είναι «καιρικό», ούτε φαίνεται «πρόσκαιρο» - τούτο ισχυρίζεται η κυβέρνηση, επικαλούμενη τη μείωση των βροχοπτώσεων και ευελπιστούσα στην ευόδωση των λιτανειών που διενεργούνται στην ελληνική ύπαιθρο - αλλά «πολιτικό» και γίνεται «μόνιμο». Ο κυβερνητικός ισχυρισμός είναι έωλος ακόμα και στο επίπεδο της μεταφυσικής, καθότι οι γινόμενες λιτανείες δεν έφεραν ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Γι' αυτό όμως το πρόβλημα είναι κατ' εξοχήν πολιτικό και μονομιποιείται; Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα, ως γεωγραφική περιοχή εν τω συνόλω της, δεν αντιμετωπίζει, κατ' ώρας, πρόβλημα έλλειψης νερού - οι διαθέσιμες ποσότητες αρκούν για την πλήρη κάλυψη των αναγκών της - η φετινή ανομβρία φέρνει στην επιφάνεια με ένταση το πρόβλημα λειψυδρίας αρκετών περιοχών της χώρας. Τούτο δηλοί ότι το διαθέσιμο υδάτινο δυναμικό δεν αξιοποιείται ορθολογικά και δεν κατανέμεται σωστά, αναλόγως των αναγκών, σε κάθε περιοχή της χώρας μας. Δηλοί, με άλλα λόγια, ότι δεν υπάρχουν τα αναγκαία έργα για τη συγκέντρωση, τη διοχέτευση και την κατανομή - άρα δεν υπάρχει πολιτική για τη διαχείριση, εν γένει - των διαθέσιμων νερών.

Υπόχρεη, ως αρμόδια, για την κατασκευή αυτών των έργων είναι η εκάστοτε κυβέρνηση. Επομένως, και εν προκειμένω, η παρούσα κυβέρνηση ευθύνεται για την όξυνση του προβλήματος της λειψυδρίας, όχι, προδήλως, επειδή δεν καταφέρνει να πείσει τον... Θεό να βρέχει περισσότερο, αλλά, προφανώς, γιατί δε φρόντισε και δε φροντίζει να γίνουν τα απαραίτητα έργα για την ορθολογική αξιοποίηση και σωστή διαχείριση του υδάτινου δυναμικού της χώρας.

Ενα μόνο παράδειγμα, χαρακτηριστικό, για του λόγου το ασφαλές: Χρόνια τώρα η Θεσσαλία αντιμετωπίζει πρόβλημα λειψυδρίας, με αποτέλεσμα η, κατά καιρούς, ξηρασία να προκαλεί μεγάλες ζημιές στην αγροτική παραγωγή, μειώνοντας ακόμα περισσότερο το λειψό αγροτικό εισόδημα. Φέτος - λόγω και της ανομβρίας - το πρόβλημα αναμένεται να οξυνθεί στο έπακρο, απειλώντας με δίψα, όχι μόνο τα χωράφια, αλλά και τους ανθρώπους των πόλεων και των χωριών. Είναι, δε, γνωστό τοις πάσι ότι η περιοχή έχει υδατικό έλλειμμα, καθώς οι διαθέσιμες υδατικές ποσότητες δεν αρκούν για την κάλυψη των αναγκών σε ύδρευση και άρδευση. Μάλιστα, δε θα αρκούν ακόμα κι αν μαζευτούν κι αξιοποιηθούν καταλλήλως όλα τα «θεσσαλικά νερά», με την κατασκευή των έργων υποδομής, δηλαδή των μεγάλων και μικρότερων φραγμάτων, των ταμιευτήρων, των λιμενοδεξαμενών, των αρδευτικών δικτύων και των άλλων εγγειοβελτιωτικών έργων. Για να καλυφθεί το έλλειμμα, χρειάζεται να έρθει πρόσθετο νερό από τον Αχελώο. Κι ενώ αυτή η λύση αναγνωρίζεται από όλους - των σημερινών κυβερνώντων μη εξαιρουμένων - ως σωστή, αναγκαία και επείγουσα, όλως περιέργως η εκτροπή του Ανω Ρου του Αχελώου προς τον θεσσαλικό κάμπο καθυστερεί απαράδεκτα και προκλητικά και πολλοί φοβούνται ότι θα παραμείνει εσαεί στις ελληνικές καλένδες!

Η μη κατασκευή των έργων υποδομής όχι μόνο διατηρεί το υπάρχον υδατικό έλλειμμα, αλλά προσθέτει συνεχώς και νέο, καθώς για να καλυφθούν στοιχειωδώς οι αυξανόμενες ανάγκες ύδρευσης και άρδευσης στην περιοχή, καταναλώνονται τα αποθέματα που λιγοστεύουν. Ετσι εξηγείται και η δραματική εμβάθυνση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα - οι γεωτρήσεις για την ανεύρεση νερού, και δη υφάλμυρου, στο θεσσαλικό κάμπο «χτυπιούνται» πλέον στα 250-300 μέτρα - και η εξάντληση των επιφανειακών υδάτων. Ακολούθως έρχονται οι συνέπειες. Εν πρώτοις οι άνθρωποι απειλούνται με το μαρτύριο της δίψας και οι καλλιέργειες ξηραίνονται. Η έλλειψη νερού, όμως, προκαλεί και τεράστια ζημιά στο περιβάλλον, καθώς μπορεί να αφαιρέσει ακόμα και τη ζωή από την πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής.

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι για τη διαφαινόμενη φετινή καταστροφική ξηρασία στη Θεσσαλία δεν ευθύνεται μόνο ή κυρίως η ανομβρία, αλλά η έλλειψη έργων υποδομής. Ευθύνονται, δηλαδή, οι κυβερνήσεις που δεν εφαρμόζουν πολιτική ορθολογικής αξιοποίησης και διαχείρισης των νερών.

Πολλοί - αφελείς ή και «πονηροί» - αναρωτιούνται δημοσίως: Γιατί η εκάστοτε κυβέρνηση να μην εφαρμόσει μια σωστή πολιτική για το νερό, όταν αυτή πληρώνει το πολιτικό κόστος της λειψυδρίας; Είναι πρόβλημα έλλειψης βούλησης ή θέμα προτεραιοτήτων στην ιεράρχηση; Υπάρχει άλλος τρόπος για την επίλυση του προβλήματος και μήπως πρέπει ν' ακολουθηθεί μια πολιτική λιτότητας στη χρήση του νερού, συνδυαζόμενη με μέτρα που θα το καταστήσουν ακριβό και θα επιβάλουν πρόστιμα στους σπάταλους;

Τα ανωτέρω ερωτήματα αν και, εκ πρώτης όψεως, φαίνονται εύλογα, τίθενται εκ του πονηρού κι αποσκοπούν στη μετατόπιση των ευθυνών από την κυβέρνηση, στον αποπροσανατολισμό του λαού και στην εκ των προτέρων δικαιολόγηση μιας πολιτικής που επιχειρεί να εκμεταλλευτεί και τη λειψυδρία για να προωθήσει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στον αγροτικό τομέα, που οδηγούν στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς και στο πέρασμα της γης στα χέρια λίγων μεγαλοεπιχειρηματιών, των νεοτσιφλικάδων.

Αλλά, ας απαντήσουμε σε καθένα από τα τεθέντα ερωτήματα: Δεν υπάρχει θέμα έλλειψης κυβερνητικής βούλησης για την επίλυση του προβλήματος της λειψυδρίας. Βούληση υπάρχει, μόνο που κινείται προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης των μεγάλων συμφερόντων κι όχι του λαού και του τόπου. Γιατί το γεγονός ότι δεν εφαρμόζονται τα απαιτούμενα μέτρα ορθολογικής διαχείρισης και δεν κατασκευάζονται τα ανάλογα έργα, συμβάλλει στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς - επιδιωκόμενος στόχος Ευρωπαϊκής Ενωσης και κυβέρνησης. Οταν, ο μη γένοιτο, η μικρομεσαία αγροτιά ξεκληριστεί και η γη και η παραγωγή περάσουν στα χέρια των μεγαλοεπιχειρηματιών, οι κυβερνήσεις θα πάρουν όλα τα μέτρα που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας, την αύξηση της αγροτικής παραγωγής, προσαρμόζοντάς τα στην επιδίωξη αύξησης των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου που θα δραστηριοποιείται στην αγροτική οικονομία.

Θέμα προτεραιοτήτων τίθεται και οι κυβερνητικές προτεραιότητες, εν προκειμένω, είναι τα έργα για την Ολυμπιάδα που θα «χρεοκοπήσουν» την Ελλάδα, τα έργα για την εξυπηρέτηση των διαμετακομιστικών αναγκών του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των πολυεθνικών - π.χ. το αεροδρόμιο της «Χόχτιφ» στα Σπάτα - και άλλα τέτοια και έπονται, αν δεν έχουν αφαιρεθεί εντελώς, τα έργα που μπορούν να συμβάλουν στη στήριξη των μικροαστικών στρωμάτων, του λαού γενικότερα. Ιδιαιτέρως, έργα που αφορούν στην αγροτική ανάπτυξη, όπως είναι τα αρδευτικά και άλλα εγγειοβελτιωτικά, δεν προωθούνται, γιατί κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ενωση δε θέλουν την ανάπτυξη της μικρομεσαίας αγροτικής παραγωγής, αλλά προωθούν, όπως προαναφέραμε, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που προϋποθέτουν το «ξερίζωμα» από τη γη τους των μικρών και μεσαίων αγροτών της χώρας μας.

Οσον αφορά στο ερώτημα αν χρειάζεται πολιτική λιτότητας και προστίμων στο νερό, η σκοπιμότητα είναι προφανής. Κατ' αρχήν η πολιτική του «κάν' το πρώτα και μετά πλήρωνε» δεν έχει αποτελέσματα πουθενά και ιδίως σε θέματα που αφορούν στη φύση και στο περιβάλλον. Υστερα είναι άδικο να πληρώνουν πανάκριβα και με πρόστιμο οι αγρότες και οι άλλοι καταναλωτές νερού, ενώ υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση. (Δυστυχώς οι κυβερνώντες, με τη βοήθεια πρόθυμων «καλοθελητών», κατάφεραν να «περάσουν» στην κοινή γνώμη το μέγα ψέμα πως για τη λειψυδρία, εκτός του... Θεού, που είναι φειδωλός στη βροχή, ευθύνονται κυρίως οι αγρότες, που καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες για την άρδευση, χωρίς αυτό να είναι και αναγκαίο).

Οι αγρότες δε θα δεχτούν μοιρολατρικά τις «συμβουλές» της κυβέρνησης «να μοιράσουν την ανέχεια», ούτε, βεβαίως, «θα πέσουν στη λούμπα» των ενδοαγροτικών και τοπικιστικών αντιπαραθέσεων, παίζοντας το κυβερνητικό παιχνίδι, αλλά θ' αγωνιστούν για να επιβάλλουν μια άλλη πολιτική ορθολογικής διαχείρισης των υδάτινων πόρων της χώρας μας.