Η ανακοίνωση 12 ομοσπονδιών που καλεί τις διοικήσεις των δευτεροβάθμιων οργανώσεων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να «προσανατολιστούν στον κοινό συντονισμό και προετοιμασία για την προκήρυξη πολιτικής απεργίας με στόχο την άμεση ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης που τις εφαρμόζει», εμφανίζεται από τις δυνάμεις που τη συνέταξαν ως μια προωθημένη κίνηση τμήματος του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που μπορεί να δώσει διέξοδο στη βαρβαρότητα που ζει η εργατική τάξη υπό την κυριαρχία της εφαρμοζόμενης πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Καλεί ούτε λίγο ούτε πολύ σε πολιτική πάλη. Ετσι φαίνεται αλλά δεν είναι. Πράγματι για να δοθεί λύση στα προβλήματα της εργατικής τάξης απαιτείται εφαρμογή πολιτικής σε όφελος των δικών της συμφερόντων. Μόνο που η συγκεκριμένη κίνηση περιορίζει τον αντίπαλο των εργατών στη σημερινή κυβέρνηση. Αλλά ο αντίπαλος της εργατικής τάξης δεν είναι μόνο η κυβέρνηση. Είναι πρώτ' απ' όλα οι καπιταλιστές, η αστική τάξη, αλλά και η εξουσία της, δηλαδή το κράτος της, τα κόμματά της, οι διεθνείς της συμμαχίες, δηλαδή η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ κλπ.

Αυτοί δε λένε κουβέντα για τον πραγματικό ταξικό αντίπαλο των εργατών. Δηλαδή καμιά αντίθεση, καμιά εναντίωση στο κεφάλαιο, στα μονοπώλια, στην εξουσία τους, στην ΕΕ. Είναι ποτέ δυνατό να εφαρμοστεί πολιτική υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης με τα μονοπώλια να έχουν την οικονομία και την εξουσία στα χέρια τους; Μπορεί δηλαδή να έχουν την ιδιοκτησία οι καπιταλιστές, να αναπτύσσουν την οικονομία και τους επιχειρηματικούς ομίλους τους βγάζοντας κέρδη από τη δουλειά των εργατών και ταυτόχρονα οι εργάτες να ζουν σε συνθήκες ευημερίας; Μα για να αυξάνονται τα κέρδη πρέπει να αυξάνεται η εκμετάλλευση των εργατών. Επομένως, όχι μόνο δεν είναι πολιτική πάλη η κατεύθυνση ανατροπής της κυβέρνησης για να αλλάξει η αντεργατική πολιτική και να γίνει φιλεργατική, αλλά είναι παγίδα εγκλωβισμού των εργατών στην πολιτική εκμετάλλευσης. Αυτή η γραμμή στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βάζει τρικλοποδιά, προβάλλοντας ως σωτηρία της εργατικής τάξης την αντικατάσταση μιας αστικής κυβέρνησης με μια άλλη κυβέρνηση διαχείρισης, «αντιμνημονιακή», της ανάπτυξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας», δηλαδή των μονοπωλίων, άρα «αντιμνημονιακής» υποταγής των εργαζομένων στο κεφάλαιο, παρουσιάζοντάς την ως ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής. Γι' αυτό και το εγχείρημα είναι επικίνδυνο για την εργατική τάξη, αφού την εγκλωβίζει να εξαρτήσει τα συμφέροντά της από τα συμφέροντα των καπιταλιστών και να βάλει πλάτη για πολιτική διέξοδο σε όφελός τους, άρα ενάντιά της. Αυτή είναι η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ.

Απάντηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στον ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου αλλά και στις παγίδες σαν την παραπάνω μέσα στο εργατικό κίνημα είναι η οργάνωση της αντεπίθεσης σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με ρότα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Προϋπόθεση είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος που σημαίνει μαζική είσοδος και δραστηριοποίηση νέων εργατικών μαζών στα συνδικάτα, ένταση του πολέμου με τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό από πάνω μέχρι κάτω και με τη γραμμή των παραπάνω ομοσπονδιών δηλαδή των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Στις διοικήσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων που κυριαρχούν αυτές οι δυνάμεις, οι εργαζόμενοι να απαλλαγούν από αυτές τις διοικήσεις. Χρειάζεται ένταση της δουλειάς για συσπείρωση με το ΠΑΜΕ, για την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας. Είναι μονόδρομος.