Σε αυτήν τη βαρετή τρίτη ταινία της σειράς, με αχανή, κουραστικά μονοπλάνα «όλα μιλιούνται και τίποτα δεν δείχνεται». Μπορεί η σκηνοθεσία σε γενικές γραμμές να πορεύτηκε στην επιτυχή πεπατημένη των δύο προηγούμενων, με την κάμερα να περιπλανιέται δίπλα στους δύο σταθερούς πρωταγωνιστές - τον Ιθαν Χοκ και την Ζιλί Ντελπί - που μιλούν, μιλούν αστείρευτα, ωστόσο, φευ! Τόσο οι αναμνήσεις όσο και οι πληροφορίες που ανταλλάσσονται είναι τόσο αποσπασματικές, τόσο «στον αέρα», που και δεν ενδιαφέρουν κανέναν και δεν έχουν την παραμικρή σχέση ούτε με την ουσία ούτε με την τυπολογία των διαλόγων του Ερίκ Ρομέρ... Κατά δεύτερο, δυστυχώς η θεϊκή Καρδαμύλη δεν είναι ούτε Βιέννη, ούτε Παρίσι - με την αστείρευτη ποικιλία περιβαλλοντικών αποχρώσεων - ώστε το «ντεζαβαντάζ» της στατικότητας να αντέχει να καλυφθεί με ηλιοβασιλέματα, λιθόστρωτα σοκάκια και γραφικά ταβερνάκια.

Το οπτικοακουστικό αυτό επίτευγμα μοιάζει με κυβερνητική διαφημιστική παραγωγή του κύκλου «Ζήσε το μύθο σου...». Τι είδους σεναριογράφοι είναι αυτοί που έγραψαν την παρακάτω ατάκα του μπαμπά προς τον γιο, όντες στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας: «I love this airport, don't you?» - άλλως «αγαπώ αυτό το αεροδρόμιο. Εσύ;»... Οι ίδιοι από την άλλη, δε λανθάνουν όταν βάζουν την παγκοσμιοποιημένης κοπής, Γαλλίδα, περνώντας δίπλα από την αρχαία Μεσσήνη, να λέει για τα «αρχαία»: «άμα δεις ένα, τα έχεις δει όλα»... Να προσέξετε, να έχετε ανοιχτά τα αυτιά σας γιατί ακούγονται εκπληκτικά αλλά κυρίως ενδεικτικά για το επίπεδο της «κουλτουριάρας» Γαλλίδας - της περήφανης (sic!) που κάποτε συνάντησε Βαλέσα, Γκορμπατσόφ, Χάβελ (Θεέ μου!) - αποφθέγματα του τύπου «αυτή η κυβέρνηση (η ελληνική) διαφέρει»... Για το ξενοδοχείο που καταλύουν, η Σελίν σχολιάζει με έκπληξη «καθαρό και με κλιματισμό»... Το «κλου» ωστόσο, που αποδίδει ουσιαστικά την αντίληψη της Σελίν για τα πράγματα, εστιάζει στον επικαιροποιημένο πολιτικό σχολιασμό. «Εγώ δεν ήθελα να έρθω στην Ελλάδα, γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει επανάσταση. Ο κόσμος εδώ τρώει φέτα και εκφράζει το θυμό του»... Οσο για τον Αμερικανό σύντροφό της, το συγγραφέα που ζει από τη συγγραφή... τι να πει κανείς... Για να διάβασε και τα δυο του βιβλία η αναγνώστρια από την άλλη άκρη του κόσμου, μάλλον είναι βιβλία που διακινούνται στα σούπερ μάρκετ... το πιο πιθανό...

Στο δεύτερο μέρος της ταινίας αρχίζει να διαγράφεται κάποιο ζύγιασμα στις ισορροπίες που προετοιμάζει την ανατροπή του επιλόγου. Είναι τότε που η ταινία αλλάζει χαρακτήρα, αποτινάζοντας πλήρως από πάνω της τον επαρχιώτικο κοσμοπολιτισμό της ελληνικής παρέας και τις αμπελοφιλοσοφίες και μεταμορφώνεται σε κάτι αυθεντικό, αληθινό και άξιο sequel των 2 προηγούμενων σε ύφος και ήθος.

Κρίνοντας από το «ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ» μάλλον καταλήγουμε στη διαπίστωση ότι το ξένο κεφάλαιο του οπτικοακουστικού δεν έχει αποδώσει τίποτα απολύτως στις κινηματογραφίες των χωρών όπου γυρίζουν τα φιλμ τους. Μόνο ερείπια αφήνουν πίσω τους και βάθεμα στην εμπορευματοποίηση του κινηματογράφου! Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να μην ομολογήσουμε ότι η συγκεκριμένη ταινία επιτελεί κοινωνικό έργο για το ελληνικό κοινό... Προς όλους εμάς που μας στέρησαν τις διακοπές στην ίδια μας τη χώρα και τώρα μπορούμε, σαν τον Καραγκιόζη έξω από τη βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου, να βλέπουμε στο πανί τις ομορφιές του τόπου μας και να μας τρέχουνε τα σάλια... Λίγο το 'χετε αυτό;

Παίζουν: Ιθαν Χοκ, Ζιλί Ντελπί κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013).