«Για να υπάρξει οικονομική ανάκαμψη, πρέπει πρώτα να επανακάμψουν τα τμήματα που περιθωριοποιούνται και αποκλείονται μέσα στην παραγωγή. Η αντιμετώπιση της φτώχειας είναι κρίσιμο αναπτυξιακό εργαλείο για κάθε σοβαρή, ορθολογική και σε βάθος αναπτυξιακή πολιτική»... Αυτά είπε ο Αλ.Τσίπρας στην ομιλία του στη Δραπετσώνα, παρουσιάζοντας τις θέσεις του για τη φτώχεια. Τι προσπαθεί να πει; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ επεξεργάστηκε πολιτική αντιμετώπισης της φτώχειας ως τμήμα της γενικότερης πολιτικής του για την ανάπτυξη. Είναι ένα από τα επιχειρήματά του για να πείσει ότι δε νοιάζεται μόνο για τους τραπεζίτες, καπιταλιστές, όπως η συγκυβέρνηση, αλλά και για τους εξαθλιωμένους. Γι' αυτό λέει ότι η φτώχεια συμβάλλει στην ανάπτυξη. Σκόπιμα διατυπώνει προπαγανδιστικά αυτή του τη θέση ως μέρος της πολιτικής του για την ανάπτυξη, για να συγκαλύψει ότι μιλά για καπιταλιστική ανάπτυξη και ότι καπιταλιστική ανάπτυξη και εξάλειψη της φτώχειας, της ανεργίας, δε συνάδουν, δεν μπορούν να επιτευχθούν. Στις θέσεις για το συνέδριό του μιλά για πολιτική ενίσχυσης της «δημιουργικής επιχειρηματικότητας». Αλλωστε το υποσχέθηκε και στο ΣΕΒ. Τι μπορεί να κάνει λοιπόν; Να υποσχεθεί στο λαό διαχείριση της φτώχειας του. Και αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για τη φτώχεια. Είπε στη Δραπετσώνα: «Η μόνη μας αγωνία είναι να ανακοπεί εγκαίρως η πορεία προς το "σημείο μη επιστροφής"». Επομένως ο λαός πρέπει να συνηθίσει τη φτώχεια, να περιορίσει τις διεκδικήσεις του και να φροντίσει - μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως - να ζει σε συνθήκες σαν τις σημερινές. Αυτό εννοεί με την «ανακοπή της πορείας προς το σημείο μη επιστροφής». Δηλαδή δε θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις. Θα φροντίσει να έχουν όλοι ένα πιάτο φαΐ και κάποια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αλλωστε στις θέσεις του για το συνέδριο, μιλά για «επέκταση και εμβάθυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης».

Αλλά τι μπορεί να σημαίνει «αλληλεγγύη» σε μια καπιταλιστική οικονομία, την οποία θα υπηρετεί με την πολιτική του; Οτι οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να αναπτύσσουν, σ' αυτές τις συνθήκες της κρίσης, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν εξ ολοκλήρου, την αλληλεγγύη της φιλανθρωπίας των καπιταλιστών με τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα κοινωνικά ιατρεία, τα κοινωνικά φαρμακεία, τα οποία, επειδή ακριβώς θα ασκήσουν πολιτική υπέρ της «δημιουργικής επιχειρηματικότητας, άρα οι συνθήκες ζωής του λαού δε θα καλυτερέψουν», ή μπορεί ελάχιστα να καλυτερέψουν, επειδή η ανεργία δεν εξαλείφεται, όλ' αυτά τους χρειάζονται και θα τα θεσμοθετήσουν. Αλλωστε, και τώρα αυτά στηρίζουν.

Τι λέει το πρόγραμμα φτώχειας του ΣΥΡΙΖΑ; «...να έρθουμε σε διάλογο και σε συνεργασία με όλους τους φορείς, τις ΜΚΟ και τις εθελοντικές κινήσεις των πολιτών που ήδη παράγουν κοινωνικό έργο. Και φυσικά με την Εκκλησία της Ελλάδας, που πιστεύουμε ότι μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε αυτήν την κατεύθυνση». Μιλάει, δηλαδή, στην πραγματικότητα για διαχείριση της φτώχειας μέσω της φιλανθρωπίας. Δε μιλάει για δημιουργία κρατικών δομών κοινωνικής πρόνοιας, αλλά για ανάληψη από ΜΚΟ και Εκκλησία της ανάγκης να σιτίζονται και να στεγάζονται άνθρωποι που βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης.

Γι' αυτό και παραδέχεται ο ίδιος στην ομιλία του ότι ενώ πέρσι πριν από τις εκλογές έταζε «να σταματήσουμε την καταστροφή και να ανοικοδομήσουμε την Ελλάδα. Να επαναφέρουμε δηλαδή, όσο πιο γρήγορα το βιοτικό επίπεδο των Ελληνίδων και των Ελλήνων», πλέον δηλώνει «...δυστυχώς δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο. Σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε ως προτεραιότητα να επουλώσουμε τις πληγές από την καταστροφή».

Ακόμα και στο επίπεδο της υποσχεσιολογίας, δηλαδή, και μάλιστα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει την ολοσχερή προσαρμογή της στρατηγικής του στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Μειώνει όλο και περισσότερο τον πήχη των αναγκών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων για να τους προσαρμόσει στην αναγκαστική - από τη σκοπιά των μονοπωλίων - φτώχεια του λαού. Εξάλλου, αυτό το «σημείο μη επιστροφής» δεν αποτελεί και κανέναν ριζοσπαστικό στόχο. Αντίστοιχες είναι οι εξαγγελίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχες και οι «κόκκινες γραμμές» της ΔΗΜΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζεται με τη ΝΔ για το ποιος θα πετάξει στο λαό ένα ξεροκόμματο και τίποτα περισσότερο.

Τα παραπάνω είναι ορισμένα ενδεικτικά σημεία από το πρόγραμμα που παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας, αποκαλύπτοντας την απόλυτη προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στη στρατηγική του κεφαλαίου για: Εξευτελιστική μείωση μισθών και συντάξεων, ιλιγγιώδη ποσοστά ανεργίας, αντικατάσταση των κοινωνικών παροχών του κράτους από τη φιλανθρωπία και τις ΜΚΟ, ιδιωτικοποιήσεις... Αυτήν την κατάσταση, όχι μόνο δε θα την αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ - όπως λέει ο ίδιος - αλλά απλά θα τη διαχειριστεί, όπως φαίνεται από τις στοχεύσεις του! Αλλά αυτά είναι εξευτελισμός του λαού. Αυτόν τον εξευτελισμό, αυτήν την κοροϊδία ο λαός μας δεν την αξίζει. Κάθε άνθρωπος που αισθάνεται προοδευτικός, αριστερός, ριζοσπάστης οφείλει να βγάλει τα συμπεράσματά του.