«Η προσπάθειά μας είναι μεγαλύτερη να υπερασπιστούμε τον άρρωστο από το "Εθνικό Σύστημα Υγείας", παρά από τον ίδιο τον καρκίνο». Αυτό τονίζουν χαρακτηριστικά γιατροί του Ογκολογικού τμήματος του «Μεταξά», ενώ ταυτόχρονα προειδοποιούν: «Το Νοσοκομείο σβήνει. Θέλουμε γιατρούς, νοσηλευτές και προσωπικό όλων των ειδικοτήτων γιατί το νοσοκομείο πεθαίνει και μαζί του θα συμπαρασύρει και τους καρκινοπαθείς που το έχουν ανάγκη...».

Στο «Μεταξά», όπου με στοιχεία του 2011 κατέφυγαν περίπου 36.000 άτομα σε ένα χρόνο, όχι μόνο δεν υπάρχει καμία μέριμνα για πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, αντίθετα προβλέπεται μείωση. Ταυτόχρονα ξεπηδούν τριγύρω ιδιωτικές ογκολογικές κλινικές...

Ο νέος οργανισμός του νοσοκομείου κόβει 258 θέσεις εργασίας (799 από 1.057 στον προηγούμενο) και 90 κρεβάτια (410 από 500). Οι οργανισμοί δε σχεδιάζονται σύμφωνα με τις ανάγκες, αλλά εντάσσονται στη λογική «έσοδα - έξοδα», «αγορές - πωλήσεις». Το «Μεταξά» μετατρέπεται από Ειδικό Αντικαρκινικό Νοσοκομείο σε Γενικό Αντικαρκινικό αφού ενώνονται σε ένα τα 2 ογκολογικά - χημειοθεραπευτικά τμήματα, τα 2 ακτινοθεραπευτικά και τα 2 χειρουργικά.

Ενδεικτικά, η συνένωση οδήγησε να καταργηθούν 17 κρεβάτια στο ακτινοθεραπευτικό τμήμα. Η αναμονή του καρκινοπαθή για έναρξη της θεραπείας - ενάμιση μήνα κατά μέσο όρο - θα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Μέχρι να εισαχθεί αυτός που θα πρέπει «αύριο το πρωί» να ξεκινήσει θεραπεία, επιδεινώνεται το στάδιο του καρκίνου και τότε καταπολεμάται πιο δύσκολα.

Από την πρώτη στιγμή που θα χρειαστεί να κλείσει κάποιος ραντεβού στο νοσοκομείο, τον περιμένει «χαράτσωμα» και ταλαιπωρία. Η Υπηρεσία για κλείσιμο ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία δόθηκε σε ιδιωτική τηλεφωνική εταιρεία με χρέωση σχεδόν 1 ευρώ το λεπτό. Τα έσοδα που φεύγουν από τις τσέπες των επισκεπτών, τα μοιράζεται η εταιρεία με το νοσοκομείο. Είναι τραγική ειρωνεία, μια συσκευή τηλεφώνου να χωρίζει τους ασθενείς από το νοσοκομείο και να ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι, να παίρνουν το λεωφορείο, να περιμένουν στις ουρές για να κλείσουν ραντεβού...

«Για ογκολόγο η αναμονή στα εξωτερικά ιατρεία είναι δυόμισι μήνες γιατί έχουμε απομείνει τρεις», αναφέρει γιατρός της Α' Παθολογικής Ογκολογικής Κλινικής και συνεχίζει: «Για εισαγωγή στην κλινική περιμένει κι άλλο, γιατί είχαμε 39 κρεβάτια και μας έκοψαν 3 θαλάμους. Οταν πια τα καταφέρει να μπει εδώ μέσα, θα είναι σε μεγαλύτερο στάδιο ο καρκίνος και - για να μιλήσω τη γλώσσα του καπιταλισμού - "θα κοστίζει" περισσότερο. Και τότε το νοσοκομείο που κάνει "οικονομία", θα πει: Ας μην του δώσουμε και το πιο ακριβό φάρμακο των 8.000 ευρώ, αφού πεθαίνει!».

Οι γιατροί περιγράφουν όλη τη διάσταση του θέματος σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού, όπου το νερό, το ρεύμα, η υγεία, τα φάρμακα και άλλα βασικά αγαθά είναι εμπορεύματα κι επιπλέον δεν παρέχονται σε όλους υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δωρεάν, ανεξάρτητα από το αν εργάζονται, αν είναι ασφαλισμένοι κλπ...

«Βλέπουμε όλο και περισσότερους με καρκίνο σε υψηλότερα στάδια ή σε τελικό στάδιο. Για ποιο λόγο; Αν κάποιος χρωστάει στη ΔΕΗ, στον ΟΑΕΕ, στην εφορία, δεν μπορεί να βγάλει βιβλιάριο Πρόνοιας. Προληπτικές εξετάσεις δεν κάνει. Ακόμη κι αν πιάσει ένα εξόγκωμα πάνω του, δεν θα το κοιτάξει αμέσως αφού δεν έχει ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Ετσι ο καρκίνος εξαπλώνεται, γίνεται μεταστατικός πλέον. Ο καθένας μπορεί να πάθει καρκίνο και να είναι άνεργος ή να μην έχει να πληρώσει χαράτσια. Ακόμα και να εργάζεται ενδέχεται να μην έχει ασφάλιση. Θα πρέπει όμως να μπορεί να θεραπευτεί».

«Κάνουμε χημειοθεραπεία σε έναν ασθενή κι αυτός είναι στο σπίτι του χωρίς ρεύμα, χωρίς πετρέλαιο. Θα πάει στους 4 βαθμούς το χειμώνα, χωρίς να έχει να φάει κι εμείς του κάνουμε χημειοθεραπεία...», υπογραμμίζεται.

Σε ορισμένα τμήματα όπως στα ακτινοθεραπευτικά, υπάρχουν καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, που ενώ έχουν ολοκληρώσει τη θεραπεία τους «ασυλοποιούνται», μένουν δηλαδή μέσα για μήνες γιατί δεν έχουν πού να πάνε. «Δεν υπάρχουν δημόσια Κέντρα για επιστημονική στήριξη και φροντίδα των καρκινοπαθών τελικού σταδίου», επισημαίνουν γιατροί και νοσηλευτές και προσθέτουν: «Ακόμα και την υπηρεσία κατ' οίκον νοσηλείας του νοσοκομείου την κρατάμε με "νύχια και με δόντια"».

Ακόμη κι αν καταφέρει ένας καρκινοπαθής να προσεγγίσει το νοσοκομείο, οι φαρμακευτικές εταιρείες «τον κρατάνε στο χέρι».

«Τα ακριβά φάρμακα, τα αντικαρκινικά, έχουν πατέντα και έτσι εξασφαλίζεται μονοπωλιακή τιμή, ενώ επιτρέπεται μόνο σε μια εταιρεία να τα παράξει. Κοστίζουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες ευρώ το σκεύασμα. Αν η εταιρεία ζητήσει αμέσως τα χρήματα και το νοσοκομείο δεν έχει να τα δώσει, τότε απλά δε φέρνει το φάρμακο. Ο ασθενής θα πρέπει τα βάλει από την τσέπη του. Θα πουλήσει σπίτι, ό,τι έχει - αν έχει - για να κρατηθεί στη ζωή», σημειώνει στον «Ρ» ο Ν. Μπουντούρογλου.

Αλλοι ογκολόγοι προσθέτουν τα εξής παραδείγματα: «Πριν 2 χρόνια ασθενείς με μορφή και σε στάδιο καρκίνου, που αντιμετωπίζεται αρκεί να κάνουν τη θεραπεία την ώρα που πρέπει, έμειναν για 3 μήνες χωρίς φάρμακο, ενώ όλη η θεραπεία διαρκεί 3,5 μήνες. Η εισαγωγική εταιρεία για κάποιους λόγους σταμάτησε να το φέρνει και δεν υπήρχε άλλο αντίστοιχο»...

«Προβλήματα έχουν προκύψει με ένα απλό φάρμακο της ογκολογίας, τη σισπλατίνη. Είχαμε αναβολές θεραπείας γιατί ένα φάρμακο κοινό, δεν παρουσίαζε εμπορικό ενδιαφέρον και καθυστερούσε να έρθει»...

«Γνωρίζω ασθενείς που γύριζαν όλη την Αθήνα γιατί έλειπε το φάρμακο από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ κι από το νοσοκομείο. Για ένα μήνα σταμάτησαν τη θεραπεία, που πρέπει να γίνεται αυστηρά στην ώρα της. Δεν είχαν χρήματα να το αγοράσουν - κοστίζει πάνω από 2.500 ευρώ - και αναγκαστικά περίμεναν...», λέει η Κική Τσολακίδου, ασθενής που παρακολουθείται από το «Μεταξά».

Στην περίπτωση του νοσοκομείου «Μεταξά» αποτυπώνεται με τραγικό τρόπο αυτό που ισχύει σε όλα τα νοσοκομεία: Πόσο συνυφασμένες είναι οι τύχες εργαζομένων και ασθενών, η υποβάθμιση και οι περικοπές με τις συνθήκες δουλειάς και νοσηλείας. Ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι ενός ογκολογικού νοσοκομείου είναι για πολλές ώρες, επί χρόνια εκτεθειμένοι σε ακτινοβολίες, χημειοθεραπεία κ.ά. με συνέπειες στην Υγεία τους, ωστόσο αναγκάζονται να δουλεύουν εξαντλητικά.

Καθόλου τυχαία οι νοσηλεύτριες στο Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα (Υπόγειο) αναφέρουν ως κυριότερο πρόβλημα την έλλειψη προσωπικού:

«Το ραδιενεργό ιώδιο συσσωρεύεται στον οργανισμό των ίδιων ατόμων. Δουλεύουμε συνεχόμενα Σαββατοκύριακα και ιδιαίτερα με τις καλοκαιρινές άδειες, η δουλειά είναι πολύ εντατική. Από νοσηλευτές είμαστε οριακά, το τμήμα δεν θα μπορεί να λειτουργήσει, ακόμη και ένας να συνταξιοδοτηθεί. Ετσι, το ειδικό ωράριο - 7ωρο - συχνά καταργείται στην πράξη, ενώ οι 30 μέρες επιπλέον άδεια το χρόνο καταργήθηκαν με νόμο. Εχουμε ανασφάλεια. Δεν ξέρουμε αν το όριο επικινδυνότητας μπαίνει μόνο με επιστημονικά κριτήρια. Υπάρχουν φορές που το δοσίμετρο (σ.σ. μετράει τα επίπεδα ακτινοβολίας στον οργανισμό του εργαζόμενου που το φοράει) δείχνει μια τιμή, αλλά καμιά απάντηση ή μέριμνα από το νοσοκομείο. Το ιώδιο διαπερνά τα πάντα, δεν μπορείς να προστατευτείς. Γι' αυτό το "κλειδί" είναι επαρκές προσωπικό που εναλλάσσεται συνεχώς».

Τα περιστατικά καρκίνου σε εργαζόμενους του νοσοκομείου αυξάνονται. «Αυτό δεν είναι τυχαίο», υπογραμμίζει ο Ν. Μπουντούρογλου και προσθέτει: «Στο Α΄ Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα που εργάζομαι, από τους 7 γιατρούς οι 3 προσβλήθηκαν από καρκίνο και δεν έχει γίνει έρευνα για να φανερωθεί τι φταίει, άρα τι μέτρα υγείας κι ασφάλειας πρέπει να παρθούν. Στην ακτινολογική κλινική θα μπει και η καθαρίστρια και η τραπεζοκόμος. Ομως στους εργολαβικούς εργαζόμενους δεν δίνονται δοσίμετρα! Ο λόγος; Για να κοστίζουν λιγότερο στην εταιρεία, για να μη δοθούν ειδικά ωράρια, ειδικές άδειες».