Είναι γεγονός ότι η τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ για το επικείμενο συνέδριό του τροφοδότησε τα ρεπορτάζ του αστικού Τύπου με ένα κεντρικό ζήτημα. Τις διαφωνίες στο εσωτερικό του για τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα χωρίς τις διάφορες συνιστώσες, δηλαδή τις οργανωμένες διαφορετικές πολιτικές ομάδες, οι οποίες και συγκρότησαν το εγχείρημα, ή την ύπαρξή του με τις συνιστώσες. Το αστικό πολιτικό σύστημα, σημαντικά τμήματα του κεφαλαίου, όπως φαίνεται και από τα ρεπορτάζ του αστικού Τύπου, «σπρώχνουν» τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της μορφής κόμματος χωρίς συνιστώσες, έχοντας επενδύσει στο ρόλο του ως οργανικού τμήματος του αστικού πολιτικού συστήματος σε μια περίοδο που πασχίζει να διαχειριστεί την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και του χρειάζονται όλοι οι μοχλοί του, δηλαδή όλα τα κόμματα που έχουν τέτοια στρατηγική, ανεξάρτητα από τη σημερινή θέση καθενός στο πολιτικό σύστημα. Αλλωστε, η δρομολόγηση της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος είναι γεγονός, αλλά η τελική του μορφή δεν έχει ολοκληρωθεί και οι διεργασίες εντείνονται. Για παράδειγμα, διάφορα τμήματα που αποσπάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε κινητικότητα (π.χ. Λοβέρδος, Φλωρίδης κ.λπ.), το ίδιο και τα διάφορα τμήματα που αποσπάστηκαν από τη ΝΔ, π.χ. τριγμοί στους Ανεξάρτητους Ελληνες, γράφονται διάφορα για επιστροφή του Γ. Καρατζαφέρη στη ΝΔ, υπάρχουν διεργασίες στην ίδια τη ΝΔ, όπως και στο ΠΑΣΟΚ με τους λεγόμενους Παπανδρεϊκούς και Βενιζελικούς, ενώ υπήρξε και αποχώρηση στελεχών από τη ΔΗΜΑΡ που ίδρυσαν δικό τους πολιτικό σχήμα. Βεβαίως, ένα μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ είχε ήδη γίνει οργανικό μέρος του ΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμη τις εκλογές του 2012. Είναι όμως σ' αυτά τα πλαίσια ξεκάθαρο πως διαμορφώνονται δύο πόλοι, ένας με μοχλό τη ΝΔ και ένας με μοχλό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα, ο οποίος προετοιμάζεται να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα και ως κυβέρνηση, τέτοια στρατηγική έχει επεξεργαστεί. Αλλωστε αυτό ήταν το κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα. Δίνει καθημερινά εξετάσεις στους αστούς ότι μπορούν να τον εμπιστευτούν. Απ' αυτήν την άποψη, η δρομολόγηση της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα χωρίς οργανωμένες συνιστώσες είναι μια αντικειμενική διαδικασία, προκειμένου να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αστικού πολιτικού συστήματος και να εδραιώνεται η εμπιστοσύνη των αστών για τη δυνατότητά του να ανταποκριθεί και σε τέτοιο ρόλο. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όλα τα αστικά κόμματα επεδίωκαν να οικοδομούνται και να πολιτεύονται μ' αυτό που οι αστοί λένε «πολυσυλλεκτικότητα», που εκφραζόταν και εκφράζεται και με επιμέρους διαφοροποιήσεις σε επιμέρους ζητήματα της πολιτικής, χωρίς διαφοροποιήσεις στη στρατηγική, στο εσωτερικό τους δεν υπάρχουν συνιστώσες όπως στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, και οι αστοί δεν ανέχονται τέτοια φαινόμενα, τα οποία όχι μόνο μπορεί να αποσταθεροποιούν τα κόμματά τους αλλά και συνολικά το πολιτικό τους σύστημα. Ολοι οι παραπάνω λόγοι, επομένως, ωθούν αντικειμενικά στην επιλογή της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα όσο γίνεται πιο ομοιογενές κόμμα με όσο γίνεται πιο ομοιογενή δημόσια πολιτική έκφραση. Δεν είναι τυχαίο ότι η δρομολόγηση αυτής της διαδικασίας είναι οργανικά δεμένη με την επεξεργασία του προγράμματός του.

Ολοι, λοιπόν, αυτοί που συχνά - πυκνά επιτίθενται στο ΚΚΕ για τις αρχές λειτουργίας του, την ενιαία έκφραση και δράση των καθοδηγητικών του οργάνων, των στελεχών και των μελών του με βάση το Πρόγραμμα και τη στρατηγική του που υπηρετεί τα άμεσα και τα γενικά συμφέροντα και το σκοπό της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, των αστών, επιδιώκουν να οργανώσουν ενιαίο κόμμα με ενιαία έκφραση αλλά για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των αστών.

Βεβαίως, οι αστοί ποντάρουν στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όταν τους χρειαστεί από τη θέση της κυβέρνησης, με δεδομένη την καταβαράθρωση της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Η σοσιαλδημοκρατία είχε την ικανότητα να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Ηταν, βεβαίως, άλλες οι περίοδοι εξέλιξης του καπιταλισμού, με μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης του κεφαλαίου και με διεθνή συσχετισμό διαφορετικό, αφού υπήρχε η ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό σύστημα. Την έχασε αυτή την ικανότητα και την «αίγλη» η σοσιαλδημοκρατία, αφού σε διαφορετικές συνθήκες ήταν υποχρεωμένη να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα, με πολιτική που να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες αναπαραγωγής της κερδοφορίας του. Και ξεκίνησε τη ραγδαία εφαρμογή των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Κλείνοντας τις όποιες διαφοροποιήσεις από τα άλλα αστικά κόμματα ως προς την πολιτική εκείνη που θα μπορούσε να ενσωματώνει λαϊκές δυνάμεις. Η βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση και οι τεράστιες δυσκολίες διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου, το γεγονός επίσης ότι όξυνε τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς σε κάθε καπιταλιστική οικονομία, σε συνδυασμό με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς μεταξύ κρατών, ώθησε τα αστικά κόμματα να συνεργαστούν στην προσπάθεια σωτηρίας του συστήματος. Ετσι η σοσιαλδημοκρατία έχασε την «αίγλη» της. Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να την αντικαταστήσει ως ο ένας πόλος του αστικού πολιτικού συστήματος και μάλιστα εκπαιδεύεται να την αντικαταστήσει και στο ζήτημα της ικανότητας χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων στο σύστημα. Δεν είναι τόσο και μόνο η προσπάθεια οικοδόμησης ενός πολιτικού προφίλ σωτηρίας του λαού από τις συνέπειες της κρίσης. Είναι π.χ. η επιμονή ότι χρειάζεται πολιτική που να γεφυρώσει τα ρήγματα του «κοινωνικού ιστού». Δηλαδή, άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων, άρα υποταγή των εργαζομένων στο κεφάλαιο. Είναι το σύνθημα ότι απέναντι «στις σχέσεις εκμετάλλευσης θα δημιουργήσουν σχέσεις αλληλεγγύης». `Η ότι απέναντι «στην οικονομία του κέρδους θα οικοδομήσουν την οικονομία των αναγκών». Και αυτά θα τα καταφέρουν, ενισχύοντας την επιχειρηματικότητα, όπως είπε ο Τσίπρας στη συνέλευση του ΣΕΒ. Ετσι, ενώ έχει στρατηγική καπιταλιστικής ανάπτυξης την προπαγανδίζει με κούφια συνθήματα καλλιέργειας λαϊκών προσδοκιών. Τα οποία βεβαίως ως περιεχόμενο πολιτικής δε αγγίζουν καθόλου τους μεγαλοεπιχειρηματίες, γι' αυτό και είναι ήσυχοι και σίγουροι ότι δεν τους θίγει, γι' αυτό και τον «χαϊδεύουν. Και γι' αυτό είναι και επικίνδυνος.